Unua krucmilito: Malsamoj inter versioj

La '''unua krucmilito''' estis milito lanĉita en [[1095]], de kristanoj kun subteno de la [[Katolikismo|Katolika Eklezio]], por rekapti [[Jerusalemo]]n de la [[Islamo|Muzulmanoj]], kaj por helpi defendi la [[Bizanca imperio|Bizancan Imperion]] kontraŭ la [[Selĝukaj Turkoj|Selĝukaj]] [[Turkio|Turkoj]].

 

 

Jam en [[1074]], kiam [[Anatolio]]n kaptis la [[Selĝukoj|Selĝukaj]] Turkoj, la [[Papo]] [[Gregorio la 7-a]] ekmilitis kontraŭ la Muzulmanoj, kiun laŭ lia espero kondukus al reunuiĝo kun la [[Ortodoksismo|Bizanca Eklezio]]. Tamen, la plano alfoniĝis per konflikto kun imperiestro [[Henriko la 4-a (Sankta Romia Imperio)|Henriko la 4-a]] pri investituro kaj aliaj aferoj.

La nombro da tiuj kiuj aperis por aliĝi la Krucmilito kreskis ĉiutage, kaj la movado, baldaŭ senbridiĝanta el papa rego, akceliĝis per la sopirado de la malaltaj klasoj. Kamparanoj interŝanĝis plugilojn por armiloj kaj kolektiĝis inter seniluziiĝintoj, subpremitoj, kaj sentaŭguloj, inkluzive de membroj de la malalta kleristaro, dizertintaj monaĥoj, virinoj, kaj infanoj. Tiu ĉi popola homamaso kredis ke ilin rekte gvidis Dio.

 

 

Tiuj ĉi eventoj kreis la legendon ke [[Petro la Ermito]] de Amienso, kaj ne Urbano, estis la vere reprezentanto de la krucmilita ideo. Petro estis unu el la gvidantoj de fanatikaj bandoj, kies kontribuo al la tasko estis rakonto pri persona apero de [[Jesuo]]. Laŭ Petro, Jesuo donis al li leteron pri la malgaja stato de la [[Sankta Lando|Sankta Tero]], ordonante lin konduki armeon por reestabli Kristan povon tie. Oportune, la plimuto de la sekvantoj de Petro estis duone legpova. Petro havis ankaŭ la subtenon de la kavaliro Valto la Senmona, kiu, konforme kun sia nomo, estis povra kavaliro sen sinjoro kaj sen vasaloj. Ties sen armita, neorganizita armeo havis nenian ideon pri la mondo ekter siaj teroj, kaj ĉe ĉiu urbo mezgranda, kredis ke ili alvenis finfine, ĉe Jerusalemo.

En ilia marŝo okazis grandaj diboĉoj. Ili celis ĉefe judojn, kaj oni amasbuĉis multajn vilaĝojn laŭ la Rejno kun la helpo de [[Emiĥ de Lejningeno]]. Marŝante laŭ la Danubo, la homamaso de Patro atakis hungarojn, slavojn, kaj ĉiun kiun ili suspektis esti "nekredanto." Granda parto de la armeo de Petro estis masakrita antaŭ eĉ alveni en [[Konstantinopolo]]. Petro postvivis, tamen, kaj poste aliĝis la ĉefan Krucmilitan armeon.

 

 

La veraj armeoj lanĉis en [[1096]]. La ĉefaj flankoj konsistis el lorenanoj sub la fratoj [[Godfrey de Bujono]], [[Eŭstaco]] kaj [[Baldvino]] de [[Bulonjo]]; flandroj sub [[Grafo Roberto la II-a]] de [[Flandrio]]; nord-francoj sub [[Roberto de Normandio]] (pli aĝa frato de Reĝo [[Vilhelmo la 2-a (Anglio)|Vilhelmo la 2-a]] de [[Anglio]]), [[Stefano de Blezo]], kaj [[Hugo de Vermandozo]] (malpli aĝa frato de [[Reĝo Filipo la 1-a]] de Francujo; okcitanoj sub [[Rajmondo de Tuluzo]]; kaj ital-normanoj sub [[Bohemundo de Taranto]] kaj [[Tankredo de Haŭtvilo]].