Segovio: Malsamoj inter versioj

 

La '''[[Alkazaro de Segovio]]''', reĝa palaco situanta en la pinto de roko inter la riveroj [[Eresma]] kaj [[Clamores|Clamores]], ĝi unuafoje aperas en dokumentoj de la jaro [[1122]], kvankam ĝi eble ekzistis en antaŭa epoko. Ĝi estis unu el la plej ŝatataj restadejoj de la reĝoj de Kastilio, konstruita kiel transiro inter [[romaniko]] kaj [[gotiko]], kaj en ĝi elstaras la mudeĥara ornamado en la ampleksaj salonoj. La konstruaĵo havas du kortojn kaj tri turojn, la turoj [[Turo de la omaĝo|Omaĝo]] kaj [[Johano la 2-a (Kastilio)|Johano la 2-a]]. Ĝi estis la plej ŝatata restadejo de [[Alfonso la 10-a de kastilio kaj Leono|Alfonso la Saĝa]] kaj de [[Henriko la 4-a (Kastilio)|Henriko la 4-a]], kaj ekde ĝi ekmarŝis [[Isabel la Katolika]] por esti kronata reĝino de [[Kastilio]] en la pleja placo. Detruita pro incendio en [[1862]], estis poste rekonstruita. Nuntempe ĝi gastigas la Ĝeneralan Militistan Arkivon de Segovio kaj la muzeon de la [[Akademio de Artilerio de Segovio]].<ref>http://www.alcazardesegovia.com/IndicePrincipal.htm</ref>

 

El '''[[Monaĥejo Sankta Antono la Reĝa]]''' estis la antikva ĉaspavilono de Henriko la 4-a kiu konvertiĝis en monaĥejo. La plafono estas ornamita laŭ la [[mudeĥara stilo]] en 1455. La preĝejo havas mudaĥaran plafonon kaj klostron kiu nun estas muzeo. Dek monaĥinoj daŭre vivas en ĝi.