Pozitrona emisia tomografio: Malsamoj inter versioj

Bazo de la PET estas la prezento de divido de radioaktive markita substanco (''radiofarmako'') en la organismo. La substanco elradias [[pozitrono]]jn, kiun la tomografo perceptas.

 

[[Radiofarmako]]j estas substancoj, kiuj estas markitaj per [[radionuklido]]. En PET uzatas ekz. ¹⁸F, ¹¹C aŭ ¹³O; ili estas radioaktivaj [[izotopo]]j de normalaj [[fluoro]], [[karbono]] aŭ [[oksigeno]]. Tiuj [[atomo]]j povas formi [[molekulo]]jn, kiuj en la [[organismo]] ne diferenciĝas de la neradioaktivaj molekuloj kaj tiel ili povas partopreni en la materialŝanĝo.

 

Por PET konvenas tiaj radionuklidoj, kiuj disfalante elradias [[pozitrono]]jn ([[betadisfalo|β⁺-disfalo]]). Pozitrono venas ene de mallonga vojo kontaktefikan distancon de (averaĝe ĉ. 1 mm) [[elektrono]]. Tiukaze neniiĝas ambaŭ korpuskloj kaj estiĝas du[[fotono|fotona]] [[gamaradiado]], kiuj foriĝas je 180° unu de la alia. Tiu ''neniiĝa radiado'' trafas samtempe duloke la detektorajn ringojn kaj ebligas la pruvon kaj lokigon de pozitrona emisio.

 

La radia substanco estas enigita per injektado aŭ inhalado en la organismon. La celulo estas metita al la movebla tablo tiel ke la esplorata korpoparto estas en la agadareo de la detektoroj.

La centro de PET-skanilo konsistas el 10000 aŭ pli ringforme ordigitaj γ-detektoroj (ĝenerale el [[bismuto]]), kiuj estas ŝaltitaj koincide: se du γ-kvantumoj estas detektitaj preskaŭ samtempe (t.e. dum la tempofenestro de ĉ. 10 nanosekundoj), la pozitron-elektron-neniiĝo estas akceptita sur pensita linio inter la signodonantaj detektoroj.

 

 

* [[Scintigrafio]]

* [[SPECT]]

 

* http://www.morbus-hodgkin.de/infoserv/pet2.htm - eblecoj kaj limoj / germane