Edikto de Milano: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Sergio (diskuto | kontribuoj) |
Neniu resumo de redakto |
||
Linio 17:
Tamen la forto de la tiamaj kristanoj ankoraŭ ne estis tiom grava kiom oni disvastigis poste. Lau franclingva libro<ref>Robin Lane Fox, ''Païens et chrétiens : La religion et la vie religieuse dans l’Empire romain de la mort de Commode au Concile de Nicée'', Presses Universitaires du Mirail, 1997.</ref>, la kristanoj ne estis en 312 pli ol 4–5 % de la tuta loĝantaro de la Imperio. En [[Romo]], probable la plej kristanigita urbo de [[Italio]], nur 10 % estus kristanoj, en [[Egiptio]] ĉirkaŭ 20 %, en [[Azio]] 33 %, en [[Nordafriko]] de 10 ĝis 20 %, En [[Hispanio]] eble simile laŭ regionoj, en [[Gaŭlio]] multe malpli ol 10 %.
== Bibliografio ==
* ''313 L’Editto di Milano. Da Costantino ad Ambrogio, un cammino di di fede e libertà,'' San Paolo, 2013. (Oni memorigas ke Konstanteno alprenis kromajn decidojn favorajn al kristanismo: en [[313]] li “sanktigas” la Dimanĉon ĝin farante deviga festtago; en [[324]] perleĝe malpermesas magiojn kaj certajn paganajn ritojn, fermas templojn kaj malebligas ke dum la ludoj oni buĉoferu la mortkondamnitojn; en [[326]] promulgis leĝon punantan la adulton kaj malpermesantan konduki hejmen konkubinojn, establas ke judoj ne povu konverti sklavojn kaj praktiki sur ili cirkumcidon. Kun Konstanteno, la klerikaro akiras altan rangan socian pozicion, altirante ankaŭ pro tio la plejbonajn inteligentojn de la imperio.)
== Notoj ==
| |||