La ''[[brahmaĉari]]'' (pureco spirita kaj praktika) larĝe asociiĝis al [[fraŭleco]] kaj [[asketismo]]. La brahmacharibrahmaĉari, kiu korespondas al unu el la kvar periodoj de la homa vivo, kiel teorigasteorias hinduismo, similas al disciplino de la korpo, kiu celas spiritan aŭ religian malligon de la sentoj. Gandhi konsideris brahmacharibrahmaĉari-n kiel rimedo por alproksimiĝi al Dio kaj kiel fundamenta ŝtono de sia persona realiĝo. Al Gandhi ''brahmacharibrahmaĉari'' signifis "kontrolon de sensoj en pensoj, vortoj kaj agoj"<ref>{{en}} [http://www.mahatma.org.in/books/showbook.jsp?id=188&link=bg&book=bg0001&lang=en&cat=books The Story of My Experiments with Truth — An Autobiography], p. 176.</ref>.
En sia aŭtobiografio, Gandhi rakontis pri la luktonlukto kontraŭ siaj seksaj bezonoj kaj la ĵaluzikrizojnĵaluzkrizojn kontraŭ sia edzino [[Kasturba Gandhi|Kasturba]].
Li sentis kiel persona devigo ne havi seksajn rilatojn unuflanke kaj lerni amon pli ol serĉi plezuron, kaj aliflanke submeti la korpon - kaj pli vaste la materian mondon - al servo de siaj streboj kaj la volo de la spirito. Tiu lukto estis, laŭ lia aŭtobiografio, kontinua, ĝis la fino de sialia vivo. Post kiam li vidviĝis li regule dividis la liton kun sia preferata nevino, Manu, por kontroli la solidecon de sia ĵuro (kio ja kaŭzis tiuepoke skandalon). Aliflanke Gandhi dum sia tuta vivo ne ĉesis pliprofundigsipliprofundigi la mastradon de siaj sencoj. Li iom post iom forlasis tiun aŭ alian spicon, malpligrandigante la nombron de nutraĵoj, kiujn li akceptis.
