Ĵaza normkanto: Malsamoj inter versioj

Ekde la 1950-aj jaroj la normkantoformoj ege multiĝis precipe pro la enigo de latinamerikaj kaj afrikaj ritmoj<ref>La komencon de konscia okupiĝo pri afrikaj ritmoj, poliritmoj kaj -mezuroj markas ''Afro Blue'' de [[Mongo SantamariaSantamaría]] aparte en la prilaborado fare de la kvaropo de [[John Coltrane]], je tio [[Elvin Jones]] renversas la 3:2 poliritmon de Santamaria al 2:3, do al partakta sento super valso. En antaŭa ĵazo ekzistas neniuj tiel klarkonturaj rilatiĝoj al afrika poliritmaro.</ref> kaj temoj kiel ankaŭ pro la pliampeksigo de harmoniaro kaj melodiaro. En la 1960-aj kaj fruaj 1970-aj jaroj la eksperimentemo de la ĵazmuzikistoj en [[libera ĵazo]] sekvigis al anstataŭado de ĉiuj formalaj konvencioj, kiujn antaŭmetis normkantoj. Ekde la 1970-aj jaroj estis observebla parta returniĝo al tradicia improvizado pri normkantaj temoj kaj formoj. Je tio tamen multaj bandoj enigis la intertempe akiritajn spertojn de libera ludado. Normkanto-formoj nun estas same varieblaj kaj variaj kiel ĵazo entute.