Blanka magio: Malsamoj inter versioj

Dum la nigra magio celas kreskigi la povon de la [[magiisto]] pere de alvokoj al [[supernaturo|supernaturaj]] kaj [[paranormaleco||paranormalaj]], kiu transiru la naturajn leĝojn altruditajn de la realo, la blanka magio intencas [[harmonio|harmonie]] labori kun ili, opiniante ke ĉiu organismo, fenomeno aŭ evento havas sian postenonlokon en la universala desegno establita de Kreinto, aŭ de la naturo, ĉar partoprenanta en la unika [[animo de la mondo]] (koncepto tipa de [[novplatonismo]] reproponita ende [[Marsilio Ficino]] kaj aliaj renesancaj filozofoj).

PliprecizePli precize, la operatoro de la nigra magio esperas sukcesi submeti la kosmajn entaĵojn al sia volo (renversante la naturan ordon]]), dum, male aganto en la blanka magio submetas sian volon al la kosmaj leĝoj. Tio signifas ke por harmonie aktivi necesis – ''necesis'' ĉar tiu precipa spekto de la blanka magio floris precipe dumrenesance - evoluigi kaj konfesi [[etiko|etikan senton]] bazitan sur la obeo al Dio kaj sur la respekto de la naturo.

Kaj ĉar tiam oni pensis ke la dia volo koincidas kun la objektiva [[racio|racieco]] de la mondo, la blanka magio celis ĝin konservi, kaj eĉ favori al la natura racieco. La blanka magio eniris tiel la optikon tipan de la [[renesanca filozofioRenesanco|renesancaj]] pensistoj]], kiuj subtenis ke la kreitaĵaro, koruptiĝinta pro la biblia [[origina peko]], tendencus reveni al sia origina perfekteco. Kiel la homo emas al la diiĝo, tiel ĉiu elemento inklinas reveni al la celo al kiu estis destinita (aŭ ''[[entelekio]]''), laŭ la [[Aristotelo|aristotela]] filozofia konceptado miksiĝinta kun tiu [[Platono|platona]]. Oni provis, se ekstreme metafori, redukti la materion al la [[spirito]]; la blanka magio finiĝis tiamaniere por koincidi kun la [[alkemio]], kiu strebis konstrui la [[ŝtono de la saĝuloj|ŝtonon de la saĝuloj]], imagitaimagitan kiel ilo por la transformo de la metaloj al [[oro]], konsiderita la natura celo de ĉiuj elementoj. ''Oro'' serĉita ne por kontentigi [[avideco]]n aŭ [[posedo|posedema]]n orgojlon, sed pro ĝiaj intrinsekaj kvalitoj, inter kiuj tiu de la pli alta nekorupteco (nome pli rezista al eluzado de la tempo), krom tiu de [[katalizilo]]]] uzebla en la kemiaj reakcioj.

Ĉirkaŭ la [[15-a jarcento]] aktivis [[Abramelin la magiisto]], kiu en sia ''[[grimorio]]grimŭaro'' parolas pri manuskripto titolita ''La Sankta magio'': li asertas ke mem povis ordoni al [[demono|demonaj]] spiritoj jam devigitaj ĵuri fidelecon. Tiam ankoraŭ ne sufiĉe oni distingis la blankan magion el la nigra magio kiu celis renversi la naturan ordon helpe de la diablo: pro tio tiu nigra magio estis kondamnita de la kristanaj eklezioj laŭlonge de la tuta [[mezepoko]] kaj [[renesanco]] ĉar sendepende de la rezultoj, ĉi-kaze juĝataj nerealaj, ĝi celis kapti kaj obeigi Dion al la magiisto aŭ opratoro. La blanka magio, male, celis favori al disvolviĝo de la naturo en la respekto de la naturaj leĝoj.

En la [[19-a jarcento]] unu el la famaj esploristoj pri la magio, sed mem dediĉita al blanka magio, estis [[Eliphas Lévi]]. Laŭ alia esploristo, [[OmraamOmramo MikhaëlMiĥaelo AïvanhovAivanhov]] ([[1900]]-[[1986]]) la magio devus esti koncepte distingita el la [[okultismo]]: ''okultismo ne estas vera spirita scienco ĉar estas miksaĵo de [[bono (etiko)|bono]] kaj [[malbono]]. La vera magio estas dia magio kiu konsistas en la utiligo de siaj kapabloj kaj povoj por realigi la dian regnon sur la tero. La vera magiisto aktivas por plibonigi la homaron. En tiu koncepto estas spure entenata la principo de blanka magio.

* [[OmraamOmramo MikhaëlMiĥaelo AïvanhovAivanhov]], ''Il libro della magia divina'', Edizioni Prosveta, Tavernelle 2000.