Monumento por dizertintoj (Erfurto): Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Giorno2 (diskuto | kontribuoj) |
Giorno2 (diskuto | kontribuoj) |
||
Linio 20:
Krom aliaj, aliĝis al tiu apelacia-movado ankaŭ [[Joschka Fischer]], [[Vera Lengsfeld]], la evangelia episkopo [[Christoph Demke]], provosto eklezia [[Heino Falcke]], la turingia ministrino pri socialaĵoj [[Irene Ellenberger]], [[Christa Wolf]], la iama dizertinto [[Ludwig Baumann]] kaj [[Dorothee Sölle]]. Ĉar la tiama erfurta urbestro [[Manfred Ruge]] malŝatis la monumenton ĝis ties senvualigo, la [[Alianco '90/La Verduloj|Verduloj]] iniciatis oficialan mocion pri digna starigo ĉe la monteto Petersberg<ref>Bernhard Honnigfort: ''Wildwuchs und verletzte Eitelkeit. Thüringens Politiker streiten über ein Deserteurs-Denkmal'', en: [[Frankfurter Rundschau]], 16-a de aŭgusto 1995</ref>.
Poste la Artkomisio de la urbo ekaktivis kritikanta mankintan publikan proponon koncerne partoprenon en prezkonkurado. Post konceptopruvo kaj vido de la unua finfabrikita steleo la komisio kritikis tion pro troa abundeco unuflanke, aliflanke pro tro granda abstrakteco. Tial la planita dato de 8-a de majo ne plu povis esti observita kaj oni fiksis la 1-an de septembro kiel novan
Ekde la unuaj paŝoj startis pridiskutado publika. Ekzemplo bona por tiu estis kvereloj surpaperigitaj en la fakgazeto ''Stadt und Geschichte''. Foje kuntrupanoj daŭre batalantoj tie pli alte estimiĝis ol dizertintoj<ref>Leserbrief von Dr. Rudolf Benl. En: ''Stadt und Geschichte. Zeitschrift für Erfurt'' 6, 2000, p. 23</ref>. Foje aliaj ŝajne ĝenerale malbone taksis la membrojn de Wehrmacht, kiuj ne decidis foriri.
| |||