Kiel registrite je 17:01, 19 mar. 2014 redakti Seminario (diskuto \| kontribuoj) Patrolantoj 12 136 redaktoj Neniu resumo de redakto ← Iru al antaŭa ŝanĝo		Kiel registrite je 22:39, 19 mar. 2014 redakti malfari Kani (diskuto \| kontribuoj) Patrolantoj, Administrantoj 273 135 redaktoj →‎Fino Iru al sekvanta ŝanĝo →
Linio 71: [[Dosiero:Caseros.jpg\|thumb\|right\|250px\|Batalo de Caseros]] Post la retiriĝo de Francio kaj de [[Granda Britio]], Montevideo dependis nur el la [[Brazila Imperio]] por elteni sin. Tiu, kiu garantiis la sendependon de Urugvajo, profitis el la situacio. Rosas deklaris militon al Brazilo, kaj klopodis profiti ĝin por rekonkeri la regionon de la Orientaj [[Misiones]], nune en Brazilo. Lia komandanto estis Justo José de Urquiza [urKIza]. Gravuloj de la partio federala akuzis Rosas el lanĉo al nova aventuro nur por senfinigi la militsituacion kaj eviti konstitucian asembleon. Plej ruzaj el la opoziciantoj konvinkiĝis ke ne eblis venki Rosas nur danke al unueciguloj. La generalo Paz ekzemple kredis, ke kelkaj el liaj subuloj povis faligi lin; kaj li pensis pri Urquiza. Urquiza ne ŝatis liberon pli ol Rosas, sed foje malkonsentis kun tiu pro interesoj. Fine de [[1850]] Rosas ordonis al li tranĉi la [[kontrabando]]n el kaj al Montevideo, kiu estis profito por Entre Ríos antaŭe. <ref>José María Rosa asertas, ke la vera profitinto de la kontrabando estas Urquiza, ne lia provinco, kaj ke plej parto el tiu kontrabando estis financata de tiu. Vidu ''El Pronunciamiento de Urquiza'', 1960.</ref> Tuŝita ekonomie, ĉar la deviga paso tra la dogano de Bonaero por komerci ekstere estis problemo por sia provinco, Urquiza prepariĝis por kontraŭstari al Rosas. Sed li ne klopodis venki per malferma atako, sed pere de monatoj de negocado, faris sekretan aliancon kun Corrientes kaj Brazilo. La 1an de majo de [[1851]], lanĉis sian ''pronunciamiento'' (insurekcia manifesto), per kiu reprenis la kondukon de la eksteraj rilatoj de sia provinco, akceptante malatendite la rezignon kiun ĉiujare Rosas faris pri tiuj. Urquiza ankaŭ ne lanĉis sin rekte kontraŭ tiom pova malamiko, sed unue atakis Oribe en Urugvajo. Li devigis lin kapitulaci kaj doni la regadon al alianco de opoziicantoj de sia partio kun la ''colorados'' de Montevideo. Sekve li prenis la argentinan armilaron kiu formis parton de la trupoj de Oribe… kaj de liaj soldatoj, kiu estis aligita al la ''Ejército Grande'', Granda Armeo de Urquiza. Los más inteligentes de sus opositores se convencieron de que no se podía vencer a Rosas sólo con los unitarios. El general Paz, por ejemplo, creía que alguno de sus caudillos subalternos era quien lo iba a derribar; y pensó en Urquiza. Nur tiam, Urquiza translokiĝis al Santa Fe, venkis tie Echagüe kaj atakis Rosas. Post la venko de Pacheco, Rosas prenis la estrecon de sia armeo,<ref>Tio estis eraro: Rosas estis lerta politikisto kaj milit-strategisto, sed kiel taktikisto en batalo li ne estis absolute kapabla kontraŭstari al Urquiza.</ref> kaj li estis venkita en la [[batalo de Caseros]], la 3an de februaro de [[1852]]. Post la malvenko, Rosas abandonis la [[batalkampo]]n kaj subskribis sian rezignon. Urquiza no sentía ningún anhelo de libertad diferente del de Rosas, aunque su estilo era distinto en varios aspectos. Pero a fines del año [[1850]], Rosas le ordenó que cortara el contrabando desde y hacia Montevideo, que había beneficiado enormemente a Entre Ríos en los años anteriores.<ref group=n>José María Rosa afirma que el verdadero beneficiario del contrabando era Urquiza, no su provincia, y que la mayor parte de ese contrabando era financiado por éste. Véase ''El Pronunciamiento de Urquiza'', 1960.</ref> Afectado económicamente, ya que el paso obligado por la Aduana de Buenos Aires para comerciar con el exterior era un problema económico de magnitud para su provincia, Urquiza se preparó a enfrentar a Rosas. Rosas rifuĝiĝis en la brita konsulejo, la venontan vesperon, protektita de la brita konsulo Robert Gore, kaj eliris al Anglio per la brita militŝipo ''Conflict''. Li instaliĝis ĉe [[Southampton]]. Li mortiĝis en ekzilo la 14an de de marto de 1877. Pero no pretendió derrotar a un enemigo tan poderoso a la manera de los unitarios, lanzándose a la aventura; tras varios meses de negociaciones, acordó una alianza secreta con Corrientes y con el Brasil. El gobierno imperial se comprometió a financiar sus campañas y transportar sus tropas en sus buques, además de entregar enormes sumas de dinero al propio Urquiza para su uso personal, podemos creer que destinado a fines políticos. El 1º de mayo de [[1851]], lanzó su '' [[pronunciamiento de Urquiza\|Pronunciamiento]]'', por el que reasumió la conducción de las relaciones exteriores de su provincia, aceptando inesperadamente la renuncia que todos los años Rosas hacía de las mismas.<ref group=n>Esta renuncia periódica de la representación de las provincias en el exterior estaba destinada a ratificar el poder del gobernador de Buenos Aires.</ref> Urquiza tampoco se lanzó directamente sobre su enemigo, sino que primero atacó a Oribe en Uruguay. Lo obligó a capitular con él y entregar el gobierno a una alianza de los disidentes de su partido con los ''colorados'' de Montevideo. A continuación se apoderó del armamento argentino que formaba parte de las fuerzas de Oribe… y de sus soldados, que fueron incorporados al ''[[Ejército Grande]]'' de Urquiza como si fueran ganado. Sólo entonces, Urquiza se trasladó a Santa Fe, derrocó allí a Echagüe y atacó a Rosas. Tras la defección de Pacheco, Rosas asumió el comando de su ejército,<ref group=n>Fue un terrible error: Rosas era un gran político y un buen estratega militar, pero como táctico en una batalla no era en absoluto capaz de enfrentar a Urquiza, uno de los más destacados militares de la historia argentina.</ref> al frente del cual fue derrotado en la [[batalla de Caseros]], el 3 de febrero de [[1852]]. ~~Tras la derrota, Rosas abandonó el [[campo de batalla]] — acompañado sólo por un ayudante — y firmó su renuncia~~ ==Notoj==

Juan Manuel de Rosas: Malsamoj inter versioj