Héctor José Cámpora: Malsamoj inter versioj

[kontrolita revizio][kontrolita revizio]
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Nova paĝo kun '{{redaktata}} thumb|left|250px|La deputito Cámpora ĉe Perón kaj Hortensio Quijano en 1946. '''Héctor José Cámpora''' (Mercedes...'
 
Neniu resumo de redakto
Linio 1:
{{redaktata}}
[[Dosiero:Perón, Cámpora y Quijano.jpg|thumb|leftdekstre|250px|La deputito Cámpora ĉe Perón kaj Hortensio Quijano en 1946.]]
'''Héctor José Cámpora''' ([[Mercedes (Bonaero)|Mercedes]], [[provinco Bonaero|Bonaero]], [[Argentino]], [[26-a de marto]] de [[1909]] - [[Cuernavaca]], [[Meksiko]], [[19-a de decembro]] de [[1980]]), kromnome ''El Tío'' (onĉjo), estis [[politikisto]] kaj [[Dentokuracado|dentokuracisto]] [[argentina|argentina]]. Li estis [[prezidento de Argentino]] dum 49 tagoj en [[1973]].
 
Li studis [[Dentokuracado|dentokuracadon]] en la Nacia Universitato de Kordobo kie iĝis studenta aktivulo. Poste li kreis familion kaj dediĉis sin al sia metio.
 
== En politiko ==
En [[1944]] li iĝis municipa konsilantaro por la registaro kreita de la [[Revolucio de 1943|militista puĉo de la 4a de junio de 1943]] kaj konatiĝis kun [[Juan Domingo Perón]]. Poste kun aliaj najbaraj politikaj sektoroj, kontribuis al la elekta venko de Perón en [[1946]]. Li estis elektita deputito en la ĝenerala balotado de [[1946]] kaj iĝis prezidanto de la parlamento el [[1948]] al [[1952]].
 
Kiam okazis la [[16-a de septembro]] de [[1955]] la puĉo de la memproklamita [[Liberiga Revolucio (Argentino)|Liberiga Revolucio]] Cámpora kaŝiĝis, sed post kelkaj tagoj prezentiĝis ĉe policejo kaj estis arestita.<ref>Bonasso, p. 92</ref> Li estis procezita pro koruptado kaj pro esti doninta al Perón eksterordinarajn regeblojn nepermesitaj de la Konstitucio. Li estis enprizonigita ĉe [[Río Gallegos]] kun aliaj politikaj prizonuloj, de kie fuĝiĝis en [[1956]], kaj pasis al Ĉilio kie ricevis politikan azilon.<ref>Bonasso, pp. 95/105</ref> Poste revenis al Argentino, kaj dediĉis sin al diversaj okupoj. Dum sia enprizoneco li promesis ne dediĉi sin plu al politiko.<ref>Bonasso, pp. 95</ref>