'''Erycius PUTEANUS''' (1574-1646) (* [[Venlo]], en la [[4-a de Novembronovembro]] [[1574]] - [[Loveno]], en la [[17-a de Septembroseptembro]] [[1646]]) estis belga [[humanisto]], [[historiisto]] kaj filologo. Li donis lecionojn en la Trilingva Kolegio de la [[Katolika universitato de Loveno|Malnova Universitato de Loveno]] dum 40 jaroj. En 1603, li okupis la postenon de historiisto proponita de [[Filipo la 3-a (Hispanio)|Filipo la 3-a de Hispanio]].
== Biografio ==
Li studis en [[Dordrecht]] kaj [[Kolonjo]] en la Kolegio de la Tri kronojKronoj, kie li akiris sian diplomon kiel Majstro pri Artoj en la [[28-a de februaro]] [[1595]]. Poste li vojaĝis al [[Loveno]] kie li ĉeestis lecionojn pri historio de [[Justus Lipsius]] (1547-1606), kies katedro pli poste estis proponita al li de la "Brabantaj Ŝtatoj". En 1597, li estis en [[Italio]], kaj amike rilatis kun la erudiciularo de tiu lando, ĉefe kun la kardinalo [[FederikoFrederiko Borromeo]] (1564-1631), kiu nomis lin profesoro pri la [[latina]] en la Palatina Lernejo de [[Milano]] de 1600 ĝis 1606.
Li estis plurfoje favorita de kelkaj regnantaj princoj: la arkiduko Alberto alnomis lin honora konsilisto, en 1612, kaj pligrandigis lian jaran pension al 200 dukatoj (1614). La servoj faritaj al la duklando de la Malaltaj Landoj estis multenombraj. Lia ofenda lingvaĵo provokis kelkajn politikajn malamikaĵojn, kaj li preskaŭ estis forpelita al ekzilo farfare de la reĝo [[Jakobo la 1-a (Anglio)|Jakobo la 1-a elde Anglio]], kiu erare kredis ke li estas la aŭtoro de insultema [[satiro]].
Puteanus ankaŭ estis enciklopediisto: li kredis ke la plej bona maniero por akirado de virteco estis pere de konado. Li sonĝis pri restablado de la brilega klasika periodo em [[Belgio]] kaj de la kulto al la elokventeco kiujn li estis portinta el Italio. Kiam li rimarkis la senutilecon de siaj klopodoj, kaj la indiferenteco de iutiu erao troe profitema kaj inklinita al la pozitiveco de la sciencoj, li dronis sin en siaj enciklopedioj kaj produktis siajn plej belajn kronologiaj verkoj. Lia merito kiel filologiistofilologo estas iom limigita, tamen, liaj disertacioj, reproduktitaj en la Tezaŭroj de [[Johann Georg Graevius|GræviusGraevius]] (1632-1703) kaj [[Johann Friedrich Gronovius|Gronovius]] (1611-1671), estas realvaloraj kaj povas ankoraŭ konsultiĝi. Li havis deksep gefilojn, el kiuj kvar mortis dum infanecoinfanaĝo.
