Kantiko de la Kreitaĵoj: Malsamoj inter versioj

La kantiko estas laŭdo al [[Dio]] kiu fleksiĝas kun kreskanta intenseco kaj energio tra siaj verkoj, fariĝante tiel ankaŭ himno al la vivo; estas, do preĝo en pozitiva perceptado pri la [[naturo]] ĉar en la kreita amplekso reflektiĝas la bildo de la Kreinto: el tio devenas la sento de frateco inter la homo kaj tuta kreaĵaro, kiu multe distanciĝas el ''contemptus mundi'' (malŝato por la mondo), nome de la foriĝo kaj senvalorigo por la tera mondo, signita de la peko kaj de la sufero, tipa de aliaj religiaj tendencoj mezepokaj (ekzemple [[Jacopone el Todi]]). La kreaĵaro fariĝas tiel grandioza instrumento de laŭdo al la Kreinto, kaj la malŝato fariĝas nur konscio pri la kapablo de la kreitaĵaro kontentigi la homan definitivan bezonon.

 

 

La historio pri la sukceso de la «Kantiko» - aŭ pri ĝia estimiĝo kaj kritika taksiĝo - koincidas kun la koncepto mem de «Historio de la itala literaturo». Ĝis la [[17a jarcento]], fakte, Francisko ne estis konsiderita poeto kaj des malpli la Kantiko arta verko. Okazis nur kun la ekestiĝo de la [[historiografio|historiografia]] scienco (ĉevale de la 18a kaj de la 19a jarcentoj) kaj kun la idealoj de [[romantikismo|romantikuloj]] serĉantaj la «popolajn radikojn de la poezio», kiam la verko ekeniris el la haloo de kritiko kaj filologio. La ideo, do, ke la Kantiko estas la unua verko de la itala literaturo estas fila de romantikismo kiu privilegias pli sociologian aspekton ol tiun stilan de la literatura verkaĵo.

Tiu dokumento estas ankaŭ la unua skriba konsista atestaĵo de la de la vulgara itala lingvo.

 

 

Plejalta, Ĉiopova, Bona Sinjoro,

kaj honoru Lin kun granda humileco.

 

 

''Altissimu, onnipotente bon Signore,''<br/>

''e serviateli cum grande humilitate.''<ref>[http://www.bellaumbria.net/Assisi/cantico-delle-creature.htm La preghiera di San Francesco d'Assisi, 30a aŭgusto 2009]</ref><br/>

 

 

Kiel oni vidas, la Kantiko havas la formon de [[prozo]] [[ritmo|ritma]] kun asonancoj, dividitan laŭ nesamregulaj strofoj, je du ĝis kvin versoj. La simpleco de la esprimiĝinta sento estas respegulita de la sintakso simpla, la terminoj estas ofte koordinataj per [[polisindeto]], nome «et per aere et sereno et nubilo et omne tempo (verso 13).

Iuj kritikistoj vidas en la Kantiko liturgian agon aŭ imitaĵon de la popolaj laŭdoj kiujn poetoj (kaj menetreloj) kantadis en preĝejoj aŭ en placoj.

 

 

La famo de la Kantiko estas strikte ligita kun la debato pri ĉeesto aŭ malĉeesto de « poezieco » en la verko. <!--Por admirantoj de Francisko, eĉ tiu demando aperas insulto!(tio estas persona opinio kaj neenciklopedieca)-->

La laŭdo estas vorta ago (nomata [[performativo (vorta ago)|performativa]] [http://es.wikipedia.org/wiki/Enunciado_performativo], tio estas memreferenca kaj sen alia celo ol tiu sin elmontri. Sed ĝuste pro tio ĝi estas samtempe estetika sperto en ekstaza sperto.

 

 

La kantiko de la kreitaro estis adaptita al diversaj muzikaj versioj, ne nur en Italio:

*Cesare Catà, ''Con l’alloro sotto il cappuccio del saio. La figura di Frate Pacifico (Guglielmo Divini) e la problematica genealogica del Cantico di Frate Sole'', in “Picenum Seraphicum. Rivista di studi storici e francescani”, n. XXV (2006-2008), pp. 355-395

 

<references/>