Konstanteno la Granda: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Kani (diskuto | kontribuoj) |
Kani (diskuto | kontribuoj) |
||
Linio 10:
La [[Batalo de Ponto Milvio]] okazis en la [[28-a de oktobro]] de [[312]] inter la [[Romia armeo|armeoj]] de la [[romia imperiestro|imperiestroj]] [[Konstantino la 1-a de la Romia Imperio|Konstantino]] kaj [[Maksencio]]. La venko de la unua derivis en la fino de la ''[[tetrarkio]]'' (registara sistemo en kiu la povo estis plenumita de kvar personoj konitaj kiel tetrarkoj) kaj igis lin plej suprema aŭtoritato de la teritorioj [[Okcidento|okcidentaj]] de la [[Romia Imperio|Imperio]], dum lia bofrato [[Licinio]] regis en la [[provinco|provincoj]] de [[Oriento]].
En marto de [[313]], Licinio edziĝis al [[Flavia Julia Konstantia]], duonfratino de [[Konstantino la 1-a de la Romia Imperio|Konstantino]], en ''Mediolanum'' (aktuale [[Milano]]) kaj tiam ili proklamis la faman [[Edikto de Milano|Edikton de Milano]], kiu redonis posedaĵojn al la komunumoj de kristanoj. Tiu edikto laŭleĝigis [[kristanismo]]n, sed ne faris ĝin ankoraŭ oficiala religio de la imperio. Licinio konsolidigis sian kontrolon en Oriento, dum Konstantino restis kiel suprema imperiestro en Okcidento.
En [[314]] En marto de [[313]], li edziĝis al [[Flavia Julia Konstantia]], duonfratino de [[Konstantino la 1-a de la Romia Imperio|Konstantino]], en ''Mediolanum'' (aktuale [[Milano]]). Tiam ili proklamis la faman [[Edikto de Milano|Edikton de Milano]], kiu redonis posedaĵojn al la komunumoj de kristanoj. Tiu edikto laŭleĝigis [[kristanismo]]n, sed ne faris ĝin ankoraŭ oficiala religio de la imperio. La venontan monaton ([[30-a de aprilo]]), Licinio reagis al atakaj klopodoj fare de Maksimino, kaj venkis lin definitive en la [[Batalo de Ciralo]]. Li konsolidigis sian kontrolon en Oriento, dum Konstantino restis kiel suprema imperiestro en Okcidento.
En [[314]] Licinio apogis la insurekcion de [[Basiano]] kontraŭ Konstantino. Kiam tio diskoniĝis, ekis [[enlanda milito]], en kiu Konstantino venkis en la [[batalo de Cibalae]] en [[Panonio]] (en la [[8-a de oktobro]] de [[316]]), kaj poste revenkis super Licinio du jarojn poste (post elekti [[Valerio Valento]] kiel kunimperiestro) en la ebenaĵo de [[batalo de Mardia|Mardia]] (nome ankaŭ ''Campus Ardiensis'') en [[Trakio]]. La ŝajna reamikiĝo lasis Licinion kun Trakio, [[Malgranda Azio]], [[Sirio (romia provinco)|Sirio]] kaj [[Egipto]], sed poste li aldonis nombrajn provincojn al la kontrolo de Konstantino.
En [[324]] Konstantino, tentita de la "maljueco kaj nepopularaj malvirtoj" de Licinio, deklaris alian militon kontraŭ li kaj, malvenkinte super lia armeo en la [[batalo de Adrianopolo (324)|batalo de Adrianopolo]] ([[3-a de julio]] de 324), kaptis lin ene de la muregoj de [[Bizanco]]. La malvenko de la ŝiparmeo, teorie supera, de Licinio fare de [[Krispo]] (la plej aĝa filo de Konstantino) devigis tiun retiriĝi al [[Bitinio]], kie la [[batalo de Krisopolo]] (en la [[18-a de septembro]]), estis lia fino kaj okazigis lian definitivan submetadon. Licinio estis enkarcerigita en [[Tesaloniko]] sub ia tipo de enhejma arestado. Kiam li klopodis rekruti kelkajn barbarojn (necivitanojn) por formi armeon, Konstantino ordonis la murdon de Licinio kaj tiun de sia iama kunimperiestro [[Martiniano]].
==La kruca simbolo==
| |||