Erycius Puteanus: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Linio 18:
Li estis plurfoje favorita de kelkaj regnantaj princoj: la arkiduko Alberto alnomis lin honora konsilisto, en 1612, kaj pligrandigis lian jaran pension al 200 dukatoj (1614). La servoj faritaj al la duklando de la Malaltaj Landoj estis multenombraj. Lia ofenda lingvaĵo provokis kelkajn politikajn malamikaĵojn, kaj li preskaŭ estis forpelita al ekzilo fare de la reĝo [[Jakobo la 1-a (Anglio)|Jakobo la 1-a de Anglio]], kiu erare kredis ke li estas la aŭtoro de insultema [[satiro]].
Puteanus ankaŭ estis enciklopediisto: li kredis ke la plej bona maniero por akirado de virteco estis pere de konado. Li sonĝis pri restablado de la brilega klasika periodo em [[Belgio]] kaj de la kulto al la elokventeco kiujn li estis portinta el Italio. Kiam li rimarkis la senutilecon de siaj klopodoj, kaj la indiferenteco de tiu erao troe profitema kaj inklinita al la pozitiveco de la sciencoj, li dronis sin en siaj enciklopedioj kaj produktis siajn plej belajn kronologiaj verkoj. Lia merito kiel filologo estas iom limigita, tamen, liaj disertacioj, reproduktitaj en la [[Tezaŭro|Tezaŭroj]] de [[Johannes Georgius Graevius|Graevius]] (1632-1703) kaj [[Johann Friedrich Gronovius|Gronovius]] (1611-1671), estas realvaloraj kaj povas ankoraŭ konsultiĝi. Li havis deksep gefilojn, el kiuj kvar mortis dum infanaĝo.
== Verkoj ==
| |||