Cent jaroj da soleco: Malsamoj inter versioj

[[Dosiero:Gabogarciamarquez1.png|thumb|left|133px|[[Gabriel García Márquez]] subskribante librojn ([[septembro]] [[2007]]).]]

En ''CienCent añosjaroj deda soledadsoleco'' onila aŭtoro uzas rakontan teknikon kiu uzaskun specifajnspecifaj tonontono, spaconspaco kaj romananromana ritmon[[ritmo]]. Tiuj tri elementoj permesas, ke la leganto alkutimiĝu facile al la historio.

La rakonta [[spaco]] estas la [[universo]] montrita de la rakontisto. Macondo naskiĝas kaj mortiĝasmortas en la verko, kie oni inkludas la rolulojn kaj kie oni observas, ke kio okazas ekstere estas malpli densa kaj konsista ene de la rakonto.

La mesaĝo de tiu historio estas tre klara, sed samtempe iom komplika, la mondo origine estis paca kaj trankvila mondo, sed '''post jaroj oni detruas ĉion''' per la teknologio. Kiam la registaro kaj la aŭtoritato, kiu antaŭe estis Jose Arcadio Buendía, klopodas organizi la vilaĝon, ili kunportas la detruon de si mem kaj atingas nur la inferon kaj ruinojn. Neniu estis mortinta en Macondo, sed ekde la kverelo inter liberaluloj kaj konservatuloj kaj la alveno de militistoj Macondo eniras en totala kaoso kaj amasmortigo.

La eventoj, inspiritaj ende realaj faktoj, transformiĝas en idealaj pro la fantazio de la verkisto. Ĉio eblas: homoj pli ol centjaraĝaj, pluvegoj de pli ol kvar jaroj, aperoj kaj dialogoj kun mortintoj, flugantaj tapiŝoj, ktp.

Tiu mondo de magia realo estas tuŝita de "la malbono" en Macondo; alvenas enlandaj militoj, la banana febro, la alveno de fremduloj, la politika malamo, malriĉeco, amasmortigo, sekeco, la alveno de la fervojo, kio alportas nur morton kaj katastrofojn. Tiele, imagaimago kaj realarealo interplektiĝas kun la historio de Kolombio kaj de la tuta Latinameriko. Fine la rakonta [[ritmo]] havigas al la historio allogan dinamismon. La rakontisto multe rakontas, sed kunpremante la informon kaj montrante nur la esencajn detalojn de la historio.