Teatro: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Kani (diskuto | kontribuoj) |
Kani (diskuto | kontribuoj) |
||
Linio 35:
===Post-klasika teatro en la Okcidento===
Teatro akceptis multajn alternajn formojn en la Okcidento inter la 15-a kaj 19-a jarcentoj, inkluzive de comamaskomunikilardel'arte kaj melodramo. La ĝenerala tendenco estis fore de la poezia dramo de la grekoj kaj la Renesanco kaj direkte al pli naturalisma prozstilo de dialogo, precipe post la Industria revolucio.
Teatro prenis grandan paŭzon dum 1642 kaj 1660 en Anglio pro la Interrego de Kromvelo. Teatro estis vidita kiel io pekema kaj la puritanoj provis tre forte movi ĝin for el sia socio. Pro tiu stagna periodo, post kiam Charles II venis reen al la trono en 1660 en la Restarigo, teatro (inter aliaj artoj) eksplodis pro multe da influo de Francio, kie Karlo estis en ekzilo la jaroj antaŭa al lia regado.
Unu el la grandaj ŝanĝoj estis la nova teatrodomo. Anstataŭe de la tipoj en la elizabeta epoko kiuj estis kiel la Globa Teatro, ronda kun neniu loko por la aktoroj por vere prepari por la venonta ago kaj kun neniu "teatredukado", ĝi transformita en lokon de rafinado, kun scenejo plej antaŭe kaj iom stadionsidigado antaŭ ĝi. Tiun manieron, sidigado estis pli prioritatita ĉar kelkaj sidlokoj estis evidente pli bonaj ol aliaj ĉar la sidigado jam ne estis la tuta vojo ĉirkaŭ la scenejo. La reĝo havus la plej bonan sidlokon en la domo: la mezo mem de la teatro, kiu ricevis la plej vastan vidon de la scenejo same kiel la plej bona maniero vidi la sintenon kaj malaperopunkton ke la scenejo estis konstruita ĉirkaŭe. Philippe Jacques de Loutherbourg estis unu el la plej influaj scenejaj dekoraciistoj de la tempo pro sia uzo de etaĝa areo kaj pejzaĝo.
Pro la tumulto antaŭ tiu tempo, ekzistis daŭre iu konflikto koncerne kio devus kaj ne devus esti surŝmirita la scenejo. Jeremy Collier, predikisto, estis unu el la kapoj en tiu movado tra sia peco A Short View of the Immorality and Profaneness of the English Stage. La kredoj je tiu papero estis plejparte tenitaj fare de ne-teatraj irantoj kaj la resto de la puritanoj kaj tre religiaj de la tempo. La ĉefdemando estis se vidante ion malmorala sur scenefikkonduto en la vivoj de tiuj kiuj observas ĝin, konflikton kiu estas trankviligi disvolviĝi hodiaŭ.
La dekoka jarcento ankaŭ prezentis virinojn al la scenejo, kiu estis rigardita kiel malkonvena antaŭe. Tiuj virinoj estis rigardis kiel famuloj (ankaŭ pli nova koncepto, dank'al kelkaj ideoj sur individuismo kiuj komencis esti naskita en Renaissance Humanism) sed aliflanke, estis daŭre tre nove kaj revoluciulo kiu ili estis sur la scenejo kaj kelkaj diris ke ili estis neĝentilhomecaj kaj malestimis. Charless II ne ŝatis junajn virojn ludantajn la rolojn de junaj virinoj, tiel ke li demandis ke virinoj ludas siajn proprajn rolojn. [26] Ĉar virinoj estis permesitaj sur la scenejo, dramistoj havis pli da libero kun rakontosurprizoj kiel vestado de ili supren kiel viroj kaj mallarĝaj fuĝoj de morale gluiĝemaj situacioj kiel formoj de komedio.
Komedioj estis plenaj de la ido kaj tre multe en modo, kie la intrigo sekvas iliajn amvivojn: ofte juna petola heroo konfesante lian amon al la ĉasta kaj libera inklina heroino proksime de la fino de la teatraĵo, tre kiel The School for Scandal (La Lernejo por Skandalo) de Sheridan. Multaj el la komedioj estis formitaj post la franca tradicio, al plejparte Molière, denove aklamante reen al la franca influo alportita reen fare de la reĝo kaj la Reĝfamilianoj post ilia ekzilo. Molière estis unu el la pintaj komediaj dramistoj de la tempo, revoluciigi la manierkomedion estis skribita kaj farita kombinante Commedia del'arte, francan komedion kaj satiron por krei iujn el la plej longa fortteksaĵo kaj la plej multajn influajn satirajn komediojn. [27] Tragedioj estis simile venkaj en sia signifo de korektadopolitika rajtigoj, aparte distingiva pro la lastatempa Restarigo al la krono. [28] Ili ankaŭ estis imitoj de franca tragedio, kvankam la francoj havis pli grandan distingon inter komedio kaj tragedio, dum la angloj falsis la liniojn foje kaj metanta kelkajn komediajn partojn en siaj tragedioj. Oftaj formoj de ne-komediaj ludoj estis sentimentalaj komedioj same kiel io kiuj poste estus nomitaj tragediebourgeoise, la tragedio de kunvivado, estis pli popularaj en Anglio ĉar ili aplikis pli al la anglaj sentemoj.
Tra la 19-a jarcento, la popularaj teatraj formoj de Romantikismo, melodramo, viktoria burleskaĵo kaj la belfiguraj teatraĵoj de Skribisto kaj Sardou kolapsis al la problemteatraĵoj de Naturalism kaj Realism; la farsoj de Feydeau; La opereca Tutarta verko de Wagner; muzikalo (inkluzive de la operoj de Gilbert kaj Sullivan); La salonkomedioj de F. C. Burnand, W. S. Gilbert kaj Wilde; Simboleco; proto-ekspresionismo en la malfruaj verkoj de August Strindberg kaj Henrik Ibsen; [30] kaj edvarda opereto.
Tiuj tendencoj daŭrigis tra la 20-a jarcento en la realismo de Stanislavski kaj Lee Strasberg, la politika teatro de Erwin Piscator kaj [[Bertolt Brecht]], la tielnomita Absurda Teatro de Samuel Beckett kaj Eugène Ionesco, amerikaj kaj britaj muzikaloj, la kolektivajn kreadojn de firmaoj de aktoroj kaj direktoroj kiel ekzemple tiu de Joan Littlewood Teatrorenkontiĝo, eksperimenta kaj postmoderna teatro de Robert Wilson kaj Robert Lepage, la postkolonia teatro de August Wilson aŭ Tomson Highway, kaj tiu de Augusto Boal Theatre of the Oppressed (Teatro de la Premita).
===Orientaj teatraj tradicioj===
| |||