La registrataj esperantistoj ricevadis laŭvicajn numerojn[[numero]]jn kaj estis kuraĝigataj subskribadi siajn leterojn laŭ la modelo "Esperantisto n-ro ''123''". La unua serio de la adresaro, aperinta en [[1889]], enhavis sur 39 paĝoj adresojn de 1000 personoj, kiuj aĉetis la [[Unua Libro|Unuan Libron]] kaj resendis al Zamenhof la deŝireblan [[promesoj|promesfolion]] pri eklerno de Esperanto kun la aldono "senkondiĉe". Multaj el ili dum la sekvaj jaroj fariĝis fervoraj esperantistoj. La lasta registrita esperantisto, en [[1908]], ricevis la numeron 21915. Pro troa kresko de la nombro de aliĝantoj, oni ekde [[1909]] (do [[Tutmonda Jarlibro Esperantista 1910]]) komencis plu kolekti nur la kontaktojn de esperantistaj [[societo]]j, [[komitato]]j kaj [[konsulo|konsul]]-[[agento]]j.
Krom [[Individua nomo|nomoj]], adresoj[[adreso]]j kaj indikoj pri la altirinto (esperantisto, kiu [[varbado|varbis]] la koncernan novulon), la adresaro fojfoje enhavis ankaŭ listojn de ŝanĝitaj adresoj de jamaj esperantistoj, laŭpage ripetatajn adresojn, alfabetan registron de la nomoj, statistikon pri la altirantoj, nomaron de la [[Esperanto-literaturo]] kaj la [[Esperanto-gazeto|gazetaro]].
