Kiel registrite je 18:31, 20 mar. 2015 redakti Kani (diskuto \| kontribuoj) Patrolantoj, Administrantoj 273 477 redaktoj Neniu resumo de redakto ← Iru al antaŭa ŝanĝo		Kiel registrite je 07:22, 21 mar. 2015 redakti malfari Longharulo (diskuto \| kontribuoj) Patrolantoj 25 926 redaktoj →‎Agado Iru al sekvanta ŝanĝo →
Linio 3: == Agado == Euridice, knabino de la kamparo, forlasas la pramon kaj atingas Leme, kvartalo de Rio-de-Ĵanejro. Tie ŝi renkontas dum la vigleco de la karnavalaj preparoj la tramkonduktoron Orfeu,<ref>ankaŭ Orfeo; ĉi-filme oni uzas la portugalajn nomojn</ref> kiu deĵoras ĉe Linio 49 al Morro<ref>portugale: monteto, mizerkabanejo</ref> de Babilonia. Li flirtas kun ~~Eŭridika~~Euridice. Ĉe la fina stacio ŝi informiĝas je Hermes, administranto de la tramdeponejo, kiel ŝi povas atingis Babilonian, [[favelo]]<ref>Armenviertel</ref> sur la monteto, kie loĝas ŝia kuzino Serafina. Orfeu estas gefianĉiĝinta kun temperamenta Mira. Ili publikigas sian geedziĝovolon. La edzigisto spritetas, je la ĉagreniĝo de Mira, ke iu Orfeu geedziĝu kun ~~Euridice~~[[Eŭridika]]. Anstataŭ aĉeti donacon por la fianĉino, Orfeu elaĉetas je la garantipruntisto sian [[gitaro]]n, ĉar li estas muzikisto de sambalernejo en Babilonia, kiu sin preparas por la [[Karnavalo en Rio-de-Ĵanejro\|strata karnavalo]]. Al ĉi tiu grupo ankaŭ apartenas Serafina, najbarino de Orfeu. Serafina atendas la revenon de sia amanto, fermitkapa ŝipisto Chico. La seniluziiĝo, ke, anstataŭ li, aperas kuzino Euridice, ne daŭras longe. Serafina konsilas al Euridice, partopreni karnavalon. Je la preparoj por tio Orfeu kaj Euridice renkontiĝas duan fojon. Orfeu ludas majstrece la gitaron. La ~~geknaboj~~knaboj Zeca kaj Benedito admiras lian gitaradon kaj kredas, ke li per sia muziko povas igi la sunon leviĝi. Ankaŭ Euridice estas ravita de la muzikado de Orfeu. Ili enamiĝas unu al la alia. Serafina, enamiĝinta en Chico (kiu finfine alvenis), tre baldaŭ rimarkas la korinklinon de ambaŭ. Ŝi transcedas al Euridice la orkoloran kostumon, kiun ŝi estas kudrinta por si mem, kaj zorgas por tio, ke Euridice konservas sian [[Anonimeco\|inkogniton]]. Komence nur Orfeu scias, kiu surhavas la kostumon de Serafina. Dum la provvestado aperas la „Morto“, viro kostumita kiel morto,<ref>en la mitaro [[Aristeo]], kiu persekutas Eŭridikan</ref> insidas je Euridice.<ref>en la filmorecenzo ofte estas asertata, li volas mortigi Euridice-n, sed por tio la filmo ne donas klaran pruvon</ref> De li ŝi estas fuĝinta el sia hejmvilaĝo. Euridice rekonas lin kaj fuĝas panike. Orfeu ĉasas la malmolnukan persekutanton, prete al duelo per tranĉilo, kaj pelas lin al fuĝo. Orfeu kaj Euridice pasigas la nokton kune. Du homoj malkaŝas la inkogniton de Euridice: Mira kaj „Morto“. Dum la granda karnavala procesio la fianĉino de Orfeu provokas kverelojn kun Euridice. Kiam ĵaluza Mira perforte atakas ŝin, „Morto“ intervenas kaj ĉesigas la atakon kontraŭ la virino, kiun li mem persekutas pro ofendita amo. Euridice sukcesas sin savi. Ŝi fuĝas al Hermes<ref>ne nur diomesaĝisto, sed ankaŭ animgvidanto de la [[Hadeso]]</ref> en la tramdeponejon. Orfeu sekvas ŝin, por ŝin protekti. „Morto“ elspuras ŝin. Euridice provas kaŝi sin. Ŝi grimpas sur la tegmenton de tramo kaj sin firmtenas ĉe la supertraka kontakta lineo. Tiun momenton Orfeu atingas la deponejon kaj enŝaltas la elektron, por lumigi ĝin. Euridice mortas pro elektra ŝoko.<ref>en la mito Eŭridika mortas dum la fuĝo de Aristeo ro serpentomordo – en la filmo pro la „mordo“ de terkonektita [[alttensia]] kondukilo</ref> Ambulanco forportas Euridice-n („Morto“ kunveturas). Orfeu ne scias, kien ŝi estas portita, kaj serĉas ŝin en akcidentostacioj kaj malsanulejoj. Maljunulo en oficejodomo, kiu loĝigas ankaŭ la perdiĝinto-oficejon, donas al li la konsilon, informiĝi pri ŝi ĉe [[makumbo\|makumboparoĥo]] ( [[sinkretismo\|sinkretisma]] religia komunumo), kaj havigas al li la aliron. La kredantoj sin dancas trancen. Maljunulino parolas per la voĉo de Euridices. Orfeu sin turnas al ŝi, ekkonas la eraron kaj forlasas malespere la kultejon. Hermes trovas Orfeu-n kuŝantan senforta ĉe la strato. La deponejestro deklaras, ke li plenumis ĉiujn formalaĵojn, kiuj permesas al Orfeu, forporti hejmen la kadavron de la amatino el la mortintejo. Orfeu portas Euridicen frumatene tra Rio-de-Ĵanejro supren al Babilonia. Tie Mira atendas sian fianĉon, kiu laŭŝajne portas la vivantan amatinon en siaj brakoj. Furioze por ĵaluzo ŝi ĵetas ŝtonon al li, kiu trafas lin ĉe la kapo, tiel ke li perdas sian stabilecon kaj defalas kun la kadavro de Euridice de sur [[krutodeklivo]].<ref>en la mito la [[menado]]j lin ŝtonumas morten</ref> Orfeu mortas. La lancoformaj folioj de agavo kaptas la mortintajn geamantojn.<ref>en la mitaro Eŭridika estas arbo[[nimfoj\|nimfo]]</ref> La fino montras, kiel Benedito, kiu estas heredinta la gitaron de Orfeu, "igas la sunon leviĝi". La amikineto dancas je liaj [[studaĵo (muziko)\|studaĵoj]] kaj deklaras lin nova Orfeu: la historio de Orfeo kaj Eŭridika komenciĝas denove. == Fonaĵoj ==

Orfeu Negro: Malsamoj inter versioj