Vikipedio

Pedofilia movado: Malsamoj inter versioj

Browse history interactively
[kontrolita revizio][kontrolita revizio]
← Iru al antaŭa ŝanĝoIru al sekvanta ŝanĝo →
Enhavo forigita Enhavo aldonita
VidaVikiteksto
Neniu resumo de redakto
Neniu resumo de redakto
Linio 163:
 
=== Nederlando ===
Komence de la 1970aj jaroj, la plimulto de artikoloj defende de pedofilio, plejparte klopodantaj difini la influon kurta- kaj longa-tempa de la seksaj kontaktoj inter plenkreskuloj kaj infanoj sur ĉi-lastajnlastaj, estis verkitaj en Nederlando, el teoriaj kaj praktikaj perspektivoj, fare de Frits Bernard, Edward Brongersma, Frans Gieles kaj Theo Sandfort. La datumoj uzataj de tiuj ĉi esploristoj venis el rekta analizado de pedofiloj kaj junaj plenkreskuloj, kiuj havis seksajn rilatojn kun plenkreskuloj dum la infaneco aŭ adoleskanteco.
 
Kontinuece kun la vojoj malfermitaj en la 1950aj jaroj de Frits Bernard, la pedofilia aktivismo tendencas koincidi kun pli ĝenerala pristudo pri la sekseco, la familio kaj la infanoj. La sintenoj de NVHS ŝanĝiĝis pro la socia evoluo kaj pro la radikaliĝo de kelkaj politikaj kaj intelektulaj diskursoj kaj kreiĝis, impulsita precipe de Frits Bernard kaj Edward Brongersma, la Fondaĵo Grupo de Studo pri Pedofilio (Stiching Studiegroep Pedofilie, SSP), specifa grupo de la asocio, formita de infanaj fakuloj, psikiatroj kaj advokatoj, kiaj Frits Bernard, Edward Brongersma, Ids Haagsma, Wijnand Sengers kaj Peter van Eetenla, kiu faras gravan informan laboron. La grupo aranĝis semajnajn kunvenojn kaj kolektis informojn pri pedofilio, kiuj estis arkivataj en centro de dokumentado en Hasselt.
Linio 169:
En 1972, la SSP publikigis la libron ''Sex met kinderen'' ("Sekso kun infanoj")<ref>Bernard, Frits; Brongersma, Edward; Sengers, Wijnand; Van Eeten, Peter; Haagsma, Ids. ''Sex met kinderen'' (nederlande). Hago: NVSH, 1972</ref>, verkita de Frits Bernard kunlabore kun Edward Brongersma, Wijnand Sengers, Peter van Eeten kaj Ids Haagsma. La verko, priskribanta la historion de ''Enklave Kring'' kaj de la internacia esplorado pri la pederastiaj rilatoj, parte stimulita de ''Enklave Kring'' kaj parte sendependa, malfermis en Nederlando la debaton pri la pedofilio<ref>[http://www.ipce.info/ipceweb/Library/dutch_movement_text.htm The Dutch Paedophile Emancipation Movement]. ''Paidika: The Journal of Paedophilia'', Vol. 1, n-ro 2 (aŭtuno 1987), pp. 35-45.</ref> kaj preparis la fundamentojn por la pedofilia aktivista movado de la 1970aj jaroj en okcidenta Eŭropo<ref group="noto">Kune kun aliaj fontoj pri la influo de ''Sex met kinderen'', vidu Edward Brongersma (1988, c.v.) kaj la [http://www.ipce.info/ipceweb/Library/baurmann_sum.htm kriminologian pristudon] de Michael C. Baurmann (1983), publikigita de la Oficejo de la Germana Federala Kriminala Polico.</ref><ref name="sta"/>.
 
En 1973 okazis en Breda la unua internacia renkontiĝo de pedofiloj, aranĝita de NVHS, kiu la saman jaron formaligis sian laborfakon pri pedofilio, la Centra Komisiono pri Pedofilio (Hoofdbestuurscommissie Pedofilie), kiu en 1976 alprenis la nomonrenomiĝis Laborgrupo por la Emancipado de la Intergeneraciaj Rilatoj (Emancipatie van Oudere-Jongere-relaties), kaj en 1979 estis renomigita kiel Nacia Laborgrupo por la Emancipado de la Infanoj (Landelijke Werkgroep Jeugdemancipatie). En 1974 okazis en Utrecht, sub la devizo «Pedofilio kaj Socio», la unua renkontiĝo de la laborfako pri pedofilio de NVHS. Oni postulis la malkrimigon de pederastio kaj la rajton de la infanoj «esprimi siajn sentojn kaj bezonojn».
 
Ĝis la komenco de la 1980aj jaroj, la pedofiliaj aktivuloj montriĝis kontentaj pro la antaŭeniroj de sia afero en Nederlando. En 1980 la COC publike deklaris, ke la pedofilio estas geja afero kaj ke la samseksema liberiĝo estos neniam tute finita sen la liberiĝo de la infanoj kaj pedofiloj<ref name="sandd"/>. Inter 1979 kaj 1981, la lasta signifa antaŭeniro de la pedofilia aktivismo en la okcidenta mondo okazis en 1981, kiam la Nederlanda Protestanta Fondaĵo por Respondeca Familia Elvolviĝo (Protestantse Stichting voor Verantwoorde Gezinsvorming, PSVG) distribuis en la elementaj lernejoj centmilojn da kopioj de ilustrita broŝuro titolita ''Paedophilia''<ref>PSVG. [http://www.ipce.info/library_3/files/psvg_81_en.htm ''Pedophilia''] [s.n.]: Ipce.</ref>, kun la celo informi la infanojn pri pedofilio<ref name=Piron/>. Tiutempe, pli kaj pli da feminismaj organizaĵoj, eĉ unuoj de la Junulara Polico, montriĝis favoraj al la malkrimigo de pederastio<ref>Bernard, Frits. ''Pädophilie ohne Grenzen''. Frankfurto: Foerster Verlag, 1997. p. 36. ISBN 3-922257-83-6.</ref>. Ankoraŭ en 1984, Edward Brongersma asertos: «En Nederlando, pedofilio estas objektive debatata en la instruadaj kursoj de la policaj lernejoj. Ĉi tie, samkiel en la universitatoj, oni klopodas meti finon al la antaŭjuĝoj».
Linio 191:
 
=== Francio ===
En majo 1968 aperis algluitaj sur la muroj de la [[Sorbono]] ok afiŝoj en la nomo de iu Komitato de Revoluciista Pederastia Agado (Comité d’Action Pédérastique Révolutionnaire, CAPR), kiu lanĉas alvokon al la seksaj minoritatoj («pederastoj<ref group="noto">Hasta retrospektiva rigardo povas esti erariga koncerne la signifon donitandonita al la vorto ''pederastio'' fare defar la aŭtoroj de la teksto. Fakte la termino estas uzitauzata kiel sinonimon de samseksemo en vasta senco, inkludante proprasence pederastion, sed ne limiĝante al ĝi.</ref>, lesbaninoj ktp.») por konsciigi ilin pri «[sia] rajto libere esprimi [siajn] elektojn aŭ amajn apartaĵojn kaj instigi per [sia] ekzemplo veran seksan liberiĝon». Sekvatage ili estis elŝiritaj de maldekstraj aktivuloj, kiuj juĝis, ke ili makulas la aferon de la Revolucio. Oni tiam eldonis presadon de 500 ekzempleroj de la teksto<ref group="noto">Teksto de la pamfleto: {{Citaĵo|{{eo}} ''Ŝokite kaj profunde afliktite pro la civila kaj polica subpremado kontraŭ ĉiuj erotikaj minoritatoj (samseksemuloj, vuajeristoj, masoĥistoj, diboĉuloj), la Komitato de Revoluciista Pederastia Agado denuncas la restrikton de amaj ŝancoj, kiu kruele suferigas Okcidenton ekde la alveno de jud-kristanismo. La ekzemploj de tiu abomeninda subpremado ne mankas; vi havas ilin ĝuste antaŭ viaj okuloj ĉiumomente; la murskribaĵoj kaj desegnaĵoj en la necesejoj de la Sorbono kaj aliaj; la batadoj al samseksemuloj fare de la polico aŭ de reakciaj civiluloj; la registroj sur la policaj slipoj, ĝenerale la submeta sinteno, la malĝojaj rigardoj, la kaŝita afektado de la tipa samseksemulo; la detruitaj karieroj, la izoliĝo kaj la soleca enfermo, kiuj estas la sorto de ĉiuj erotikaj minoritatoj. Po unu glora Jean Genet, cent mil hontaj pederastoj kondamnitaj al malfeliĉo.''
''La CAPR lanĉas alvokon por ke vi, pederastoj, lesbaninoj ktp, konsciiĝu pri via rajto libere esprimi viajn elektojn aŭ amajn apartaĵojn kaj stimulu per via ekzemplo veran seksan liberiĝon, kiun ni bezonas same kiel la nomataj seksaj plimultoj (…).''
 
''(Po unu viro inter 20 estas pederasto; inter 4 miliardoj de la monda populacio, tio farasestas 200 milionojnmilionoj da pederastoj).''
 
''NE AMO KAJ MORTO. SED AMO KAJ LIBERO.''|Comité d’Action Pédérastique Révolutionnaire.||{{fr}} Émus et profondément bouleversés par la répression civile et policière qui s’exerce à l’endroit de toutes les minorités érotiques (homosexuels, voyeurs, maso., partouzes), le Comité d’Action Pédérastique Révolutionnaire dénonce la restriction des possibilités amoureuses qui sévit en Occident depuis l’avènement du judéo-christianisme. Les exemples de cette répression odieuse ne manquent pas ; vous les avez sous les yeux à chaque instant ; les inscriptions et les dessins dans les chiottes de la Sorbonne et autres ; les passages à tabac d’homosexuels par la police ou par des civils rétrogrades ; la mise en fiche policière, en général, l’attitude de soumission, les yeux de chiens battus, le genre rase-les-murs de l’homosexuel type ; les carrières brisées, l’isolement et la mise au secret qui sont le lot de toutes les minorités érotiques. Pour un glorieux Jean Genet, cent mille pédérastes honteux, condamnés au malheur.
Linio 204:
De post 1968 la defendo de pedofilio iĝis tre polemika ene de la ekstrem-maldekstraj grupoj kaj de la maldekstraj amaskomunikiloj. La malfondiĝo en 1971 de la maŭista/liberecana grupo ''Vive le Révolution'', gvidita de Roland Castro, okazis parte pro la internaj debatoj pri la temo. En la sama epoko, la redakcio de la revuo ''Politique-Hebdo'' malakceptis, laŭ la diro de ĝia tiama ĉefredaktoro-asistanto, Hervé Hamon, publikigi intervjuon kun René Schérer pro ties «por-pedofiliaj sintenoj». ''Tankonalasanté'', kritika revuo de la medicina institucio, ĉesis aperi post, kiam iu sektoro favora al pedofilio provis uzi ĝin kiel vektoron de siaj ideoj.
 
La speciala statuso de la intelektuloj en Francio, kio permesis al verkistoj, kiaj [[Henry de Montherlant]] kaj André Gide facile agnoski komforte sianilian preferon al la neplenkreskuloj, aŭ kiaj [[Roger Peyrefitte]] atingi bruan sukceson<ref name="Anne-Claude"/><ref>Ambroise-Rendu, Anne-Claude, 1988</ref>, ebligis aliajn, kiaj [[Tony Duvert]] kaj [[Gabriel Matzneff]], defendi de la fino de la 60aj jaroj senvualajn diskursojn favoraj al pedofilio. Duvert, kiu en 1967 publikigis sian unuan romanon, ''Récidive'', kaj en 1973 gajnis la [[Premio Médicis|Premion Mediĉoj]], senvuale deklarisdeklaradis sin pedofilo. En 1974 li publikigis ''[[Le Bon Sexe illustré]]'', eseo en kiu li kritikis la seksan edukadon kaj la familion kaj defendis, ke «oni agnosku al la neplenaĝuloj, infanoj kaj adoleskantoj, la rajton amori». En 1975 li ĝisfunde elvolvis siajn ideojn en nova eseo, ''[[L’Enfant au masculin]]'' ("La infano virsekse"), en kiu li asertis, ke li havis ses-jarajn seksajn kunulojn. Matzneff, kiu abunde parolis en liaj libroj pri sia prefero al geadoleskantoj sen esti atakita de la amaskomunikiloj, samtempe kunlaborante en ĵurnaloj, kiaj ''Le Monde'', publikigis la saman jaron ''[[Les Moins de seize ans]]'' ("La malpli-ol-16-jaruloj"), verketo en kiu li ekzaltis pederastion. La filozofo [[René Schérer]], profesoro en la Eksperimenta Universitata Centro de Vincennes, publikigis ankoraŭ en 1974 ''[[Émile perverti]]'', eseo diskutantaen kiu li kontestas, ke la seksaj rilatoj estasestus malutilaj por la infanoj kaj bedaŭrantabedaŭras, ke la nuntempa edukado malakceptas kaj ekskludas la «pederastajn rilatojn inter instruistoj kaj lernantoj»<ref>Schérer, René. ''Émile perverti''. Laurence Viallet-Éditions du Rocher: Paris, 2006, pp.&nbsp;145–146.</ref>. Schérer kaj la romanisto Guy Hocquenghem direktos en 1976 unu numeron de la revuo ''Recherches'' pri infaneco kaj edukado, kun la subteno, inter aliaj, de Michel Foucault kaj François Châtelet, kiu signos la apogeon de tia ĉi intelektula diskurso pri pedofilio kaj hebefilio<ref>Droit, Roger-Pol, 2001.</ref>.
 
Tiaj verkoj estis ĝenerale subtenataj de eldonistoj, kiuj aliĝas al vasta revolucia perspektivo pli ol al la defendo de speciala seksprefero. Ili evidentigis, laŭ la eldonistoj kaj ĵurnalistoj, tutmondan strategion de diskutokontesto de la socio kaj estis depostulataj, super ĉio, en nomo de la libereco de esprimo<ref name="Anne-Claude"/>.
 
En tiu tempo, la diskursoj por la seksa liberiĝo de la infanoj faris sian truon sub la protekto de alternativaj movadoj, kiaj la [[kontraŭpsikiatrio]] kaj la samseksema aktivismo. Kelkaj neformalaj grupoj de la radikala [[socialismo]], kiaj la Komunistaj Komitatoj por Memmastrumado<ref group="noto">La Komunistaj Komitatoj por Memmastrumado publikigis en 1978 broŝuron titolitan «Homosexualité et Pédophilie» ("Samseksemo kaj Pedofilio"), kiu lasis ĉirkaŭ 15 paĝojn al la pedofiloj por ke ili eksponu siajn postulojn (FRED, 1978).</ref> kaj aliaj organizaĵoj pli gravaj, kiaj la [[Ligo Komunista Revoluciista]]<ref>Choub. «La petite différence et sa grande conséquence» (france). ''L'Étincelle'', LCR, n-ro 114 (februaro 1981).</ref>, subtenis la pedofilian liberiĝon<ref>Guillebaud, Jean-Claude. ''La tyrannie du plaisir''. Parizo: Seuil, 1998, p. 22-25.</ref>. La defendo de la pedofiloj kaj la ambiguaj diskursoj pri la infana sekseco aperis kiel defio al la malpermesoj<ref group="noto">En 1975 [[Daniel Cohn-Bendit]] publikigis la libron ''Le Grand Bazar'', kies ĉapitro «Little big men» elvokas liajn spertojn kiel edukisto en «alternativa» infanĝardeno en Frankfurto. Kelkaj fragmentoj de la verko temis pri la seksa vekiĝo ĉe la infanoj 1 ĝis 6-jaraĝaj kaj atestas pri ambiguaj fizikaj spertoj, kiujn la aŭtoro mem havis kun ili. Ĉi-rilate li skribas: «Plurfoje okazis al mi, ke kelkaj infanoj malfermis mian kacujon kaj ektiklis min. Mi reagis malsame laŭ la cirkonstancoj, sed ilia deziro signifis problemon. Mi demandis al ili: «Kial do vi ne ludas inter vi, kial vi elektis al mi anstataŭ aliajn infanojn?». Sed se ili insistis, mi karesis ilin malgraŭ ĉio». Kaj ankaŭ: «Mi havis la bezonon esti senkondiĉe akceptata de ili. Mi volis, ke la infanoj min deziru kaj faris ĉion eblan, por ke ili dependu de mi» (''Le Grand Bazar''. Parizo: Belfond, 1975). Cohn-Bendit ankaŭ parolos provoke pri siaj spertoj kun infanoj en la literatura televidprogramo ''Apostrophes'', direktita de Bernard Pivot, koncerna al la 23-a de aprilo 1982. Dum tiu ĉi [http://rutube.ru/tracks/1999696.html elsendaĵo], titolita «Quelles valeurs pour demain?» ("Kiajn valorojn por morgaŭ?"), en kiu li prezentis la libron de Ingolf Diener kaj Eckard Supp ''Ils vivent autrement'' (Stock, 1982), li interalie deklaris: «Mi alvenas je la naŭa matene por renkontiĝi kun miaj ok knaboj 16- ĝis 2-monataj. Mi purigas sian pugon, mi faras al ili… tiklojn, ili faras al mi tiklojn, ni karesas unuj la aliajn (…). La sekseco de infano estas tute superba (…). Kiam knabino 5-jara komencas senvestiĝi, tio estas belega! Tio estas belega ĉar temas pri ludo tute erotikomania»</ref>. De la [[Fronto Samseksema de Revoluciista Agado]], kreita en 1971, aŭ la revuo ''[[Le Gai Pied]]'', lanĉita en februaro 1979, ĝis filozofoj kiaj [[Michel Foucault]], kiu denuncas la seksan apartigon inter infanoj kaj plenkreskuloj, kiel «novan reĝimon de kontrolo de la sekseco», ĉiuj postulis la agnoskon de la «periferiaj seksecoj»<ref name="rendu">Ambroise-Rendu, Anne-Claude. «[http://www.revue-medias.com/La-pedophilie-entre-les-lignes,178.html La pédophilie entre les lignes]». ''Médias'', n-ro 178</ref>. Kelkaj amaskomunikiloj, kiaj la maldekstraj ĵurnaloj ''[[Le Monde]]'' kaj ''[[Libération]]''<ref>«[http://www.bafweb.com/Lib19790126.html Jacques Dugué s'explique]». ''Libération'', 1979-01-21/22. Bureau audiovisuel francophone.</ref><ref>Chalandon, Sorj. «[http://www.liberation.fr/evenement/0101365058-libe-en-echo-d-un-vertige-commun "Libé" en écho d'un vertige commun]». ''Libération'', 2001-02-23.</ref>, kontribuis al la disvastigo de tiaj ideoj per la publikigo de peticioj pri la temo, nefermitaj leteroj kaj intervjuoj kun pedofiloj, kiuj rakontas sian sperton<ref group="noto">En januaro 1979, Jacques Dugué, pedofilo akuzita pri «seksa misuzo» kaj «pedofilia fisvatado», publikigis dum du tagoj, en ''Libération'', liberan tribunon en kiu li defendas pedofilion kaj petas, ke «oni ĉesu persekuti tiujn, kiuj amas la infanojn, eĉ se ili amas ilin per ilia korpo». En la juĝo kontraŭ Dugué, René Schérer kaj Gabriel Matzneff atestis favore al li. La saman jaron, ''Libération'' publikigis intervjuon kun Tony Duvert, fare de Guy Hocquenghem, en kiu la verkisto reasertis sian pedofilion kaj defendis la rajton de la infanoj al seksa libereco. La 20an de junio 1981 ''Libération'' publikigis artikolon titolitan «Câlins enfantins», indulgeme prezentantan la ateston de iu pedofilo pri siaj seksaj rilatoj kun 5-jara knabino.</ref><ref>«L'Archange aux pieds nus», intervjuo de Gabriel Matzneff. ''Le Gai Pied'', 1979-01-01.</ref><ref>«Non à l'enfant poupée», intervjuo fare de Guy Hocquenghem kaj Marc Voline. ''Libération'', 1979-04-10.</ref>.
Linio 240:
En 1977, kun ĉ. 250 membroj, PIE asimilis la restojn de Pedofilia Agado por Liberiĝo (Paedophile Action for Liberation, PAL), grupo deveninta de unu divido de la GLF de Sud-Londono kiu ricevis atakojn fare de la gazetaro<ref name="brun"/>. La saman jaron, PIE akiris ian publikan diskonatecon pro malferma aranĝo en Londono kaj pro la partopreno de ĝia nova prezidanto, [[Tom O'Carroll]]<ref name="ocarroll">O'Carroll, Tom. ''Paedophilia: The Radical Case''. Londono: Peter Owen, 1980.</ref>, en kongreso en Swansea de la Brita Societo pri Psikologio kun la temo «Amo kaj seksinklino». Ambaŭ publikaj manifestiĝoj elĉenigis agresan gazetaran kampanjon kontraŭ la ideoj defendataj de PIE<ref name="kolia"/>.
 
En 1978 PIE aliĝis al la ''[[National Council for Civil Liberties|Nacia Konsilo por la Civilaj Liberecoj]]'' (nun konata kiel ''Liberty'')<ref>Wolmar, Christian. [http://www.independent.co.uk/news/uk/politics/looking-back-to-the-great-british-paedophile-infiltration-campaign-of-the-1970s-9155610.html Looking back to the great British paedophile infiltration campaign of the 1970s], ''The Independent'', 2014-2-27.</ref>. Dum sia aliĝo, la asocio kampanjis kontraŭ la informa traktado de la gazetaro rilate al la pedofiliaj aktivistaj asocioj kaj por reformo de la aĝo de konsento, kaj oponis al la proponoj por malpermesi la infanan pornografion<ref>Beckford, Martin. [http://www.telegraph.co.uk/news/politics/labour/4949555/Harriet-Harman-under-attack-over-bid-to-water-down-child-pornography-law.html Harriet Harman under attack over bid to water down child pornography law]. ''Telegraph'', 2009-03-09.</ref>.
 
En 1978, artikolo pri la ĉiujara asembleo de PIE aperinta en la skandalgazeto ''[[News of the World (gazeto)|News of the World]]'' kondukis la policon fari traserĉon ĉe la membroj kies nomoj estis rivelitaj en ĝiaj paĝoj. Kvin membroj de la plenumkomitato, inter ili Tom O'Carroll, estis akuzitaj pri «konspirado por korupti la publikan moralon» pro la koresponda servo inter membroj de la asocio, kaj la eldonistoj de ''Understanding Paedophilia'' pri «obsceneco»<ref group="noto">Unu «baristero» (brita advokato) de la akuzo pri konspirado, Peter Thornton, pli poste Konsilanto de la Reĝino kaj dekana distrikta juĝisto, verkis pri tio la sekvantan jaron en ''Rights'', la ĵurnalo de la Nacia Konsilantaro por la Civilaj Liberecoj. Thornton kritikis la akuzojn, siaopinie «tre malproksimaj de iu ajn tuŝebla leĝo-rompo», kaj asertis, ke O'Carroll estis kondamnita sub malmultaj indicoj
Linio 380:
 
[[Dosiero:PNVD.png|eta|dekstra|Logotipo de la [[Partio de la Karitato, Libereco kaj Diverseco|Partio de Karitato, Libereco kaj Diverseco]].]]
En 2006, tri pedofiliaj aktivuloj, inter ili Ad van den Berg, prezidanto de ''Martijn'', fondis en Nederlando la [[Partio de la Karitato, Libereco kaj Diverseco|Partion de Karitato, Libereco kaj Diverseco]] (Partij voor Naastenliefde, Vrijheid en Diversiteit, PNVD)<ref>[http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/5187010.stm "Dutch will allow paedophile group"] (angle). ''BBC News'', 2006-07-17.</ref><ref>[http://www.eindhovensdagblad.nl/edbinnenland/article379466.ece "Politieke partij voor pedofielen"] (nederlande). ''Eindhovens Dagblad'', 2006-05-30.</ref>. Dekomence, PNVD estis fokuso de monda polemiko pro kelkaj proponoj de ĝia politika programo, kiaj la progresa reduktado de la aĝo de konsento kaj la laŭleĝigo de infanpornografio. Ĝi ne sukcesis partopreni en la balotadoj de 2006 pro tio, ke ĝi ne kolektis la minimuman nombron da subskriboj postulita de la nederlanda prielekta leĝaro por rajti prezenti kandidatojn<ref>"[http://www.lefigaro.fr/international/2006/07/17/01003-20060717ARTWWW90625-la_justice_neerlandaise_donne_son_feu_vert_a_un_parti_pedophile.php Un parti pédophile néerlandais autorisé par les tribunaŭ]". ''Le Figaro'', 2007-10-15.</ref>. Finfine, la partio malfondiĝis en 2010<ref>[http://www.nu.nl/politiek/2205159/pedopartij-ontbonden.html Pedopartij ontbonden] (nederlande). Nu.nl, 2010-03-15.</ref>. Nuntempe, la [[Komunista Partio de Britio (Provizora Centra Komitato)|Komunista Partio de Britio]] (CCP) estas la sola politika partio, kiu defendas en Eŭropo la nuligon de la aĝo de konsento<ref>"[http://www.cpgb.org.uk/home/weekly-worker/804/third-programme-of-the-communist-party-of-great-britain Third programme of the Communist Party of Great Britain]". Cpgb.org.uk, 2012-02-11. Rekuperita 2013-01-01.</ref><ref>"[http://icl-fi.org/english/wh/209/Polanski.html Hands off Roman Polanski!]" (angle). ''Workers Hammer'', n-ro 209 (vintro 2009-2010).</ref>.
 
Inter 2006 kaj 2010 la svedo Karl Andersson eldonis ''[[Destroyer]]''<ref>[http://ilovemags.com/index.php?cPath=21 ''Destroyer'']. I love mags.</ref>, geja revuo oficiale publikigita en [[Ĉeĥio]] kaj distribuita internaciskale pere de ĝia retejo. Diference de plej multaj gejaj revuoj, ''Destroyer'' koncentriĝis nur sur infanoj kaj adoleskantoj<ref>Andersson, Karl. ''Gay Man's Worst Friend - The Story of Destroyer Magazine''. Entartetes Leben, 2011. ISBN 91-633-6899-4</ref>. Kun dezajno simila al tiu de revuoj, kiaj ''Playboy'', ĝi enhavis eseojn, intervjuojn, recenzojn, raportaĵojn, fotojn, artikolojn pri kulturo kaj novelojn. Ĝi estis tre kritikata de la amaskomunikiloj kaj de kontraŭpedofiliaj sektoroj pro «seksecigi» la infanojn<ref>[http://su.diva-portal.org/smash/record.jsf?pid=diva2:198151 The Beautiful Boy, The Destroyer: Sexradikalers förhandlingar om tidskriften Destroyer – en intervjustudie om anständiga bögar, fula gubbar och sexualiserade barn] (svede). Universitato de Stokholmo.</ref>, sed Andersson tuj leviĝis por defendi sian publikaĵon kaj donis intervjuojn por argumenti kontraŭ ĝiaj misfamigantoj.
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/wiki/Pedofilia_movado"