Pedofilia movado: Malsamoj inter versioj

Koncentrita sur senmitiga akademia debato, la movado naskiĝis en [[Nederlando]] dum la jardeko de la 1950aj jaroj per la aktivado de la psikologo [[Frits Bernard]] kaj de la senatano kaj juristo [[Edward Brongersma]]. Ĝi baldaŭ rezultigis la kreon de multaj asocioj defende de pedofilio en multaj landoj. En la 1970aj jaroj, en la kunteksto de la seksa revolucio, la movado spertis dumtempan antaŭeniron al ties celoj en okcidenta Eŭropo, ĉefe en Nederlando, sed ĝi komencis retroiri de post la 1980aj jaroj.

=== Sigmund Freud ===

 

=== Wilhelm Reich ===

 

=== Nederlando ===

 

Kontinuece kun la vojoj malfermitaj de Frits Bernard en la 1950aj jaroj, la pedofilia aktivismo tendencas koincidi kun pli ĝenerala studado pri la sekseco, la familio kaj la infanoj. La sintenoj de NVHS ŝanĝiĝis pro la socia evoluo kaj pro la radikaliĝo de kelkaj politikaj kaj intelektulaj diskursoj kaj kreiĝis, impulsita precipe de Frits Bernard kaj Edward Brongersma, la Fondaĵo Grupo de Studo pri la Pedofilio (Stiching Studiegroep Pedofilie, SSP), specifa grupo de la asocio, komponita de infanaj fakuloj, psikiatroj kaj advokatoj, kiaj Frits Bernard, Edward Brongersma, Ids Haagsma, Wijnand Sengers kaj Peter van Eetenla, kiu plenumas gravan informan laboron. La grupo aranĝis semajnajn kunvenojn kaj kolektadis informojn pri pedofilio, kiuj estis arkivataj en centro de dokumentado en Hasselt.

Ĉe la komenco, NAMBLA gajnis konsiderindan subtenon fare de la maldekstraj gejaj grupoj kaj en 1984 iĝis la unua geja organizaĵo en Usono aliĝinta al la [[Internacia Asocio de Lesbaninoj kaj Gejoj]] (ILGA)<ref group="noto">En iu deklaracio de NAMBLA de 1994, la delegitoj de NAMBLA en ILGA helpis por redakti ties konstitucion kaj oficialajn poziciojn pri la seksaj rajtoj de la gejunuloj. En 1985 ILGA adoptis pozicion pri «Aĝo de Konsento/Pedofilio/Infanaj Rajtoj», kiu instigas la organizaĵojn konsistigantajn la kolektivon «fari premon sur iliajn registarojn por forigi la leĝojn pri aĝo de konsento». En 1986 ILGA adoptis plian pozicion, kiu diras, ke la asocio «subten[as] la rajton de la gejunuloj je seksa kaj socia memdispono». En 1988 ILGA deklaris, ke ĝi «agnosk[as], ke la nunaj leĝoj pri aĝo de konsento de samseksaj personoj ofte utilas por subpremi kaj ne por protekti ilin». En alia pozicio, adoptita en 1990, ILGA «subten[as] la rajton de ĉiu individuo, senkonsidere de sia aĝo, esplori kaj elvolvi sian seksecon».</ref><ref name="Replies"/><ref name="george">Haggerty, George. [http://books.google.com/books?id=L9Mj7oHEwVoC&pg=PA628&lpg=PA628&dq=chicken+hawk+Adi+Sideman&source=bl&ots=cbuu_94M_m&sig=7kCP_UPaaidtgIdRk6QvniMuu00&hl=en&ei=U-aTTPn_CYvUtQP_x9DkCQ&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=8&ved=0CCoQ6AEwBzgK#v=onepage&q=chicken%20hawk%20Adi%20Sideman&f=false ''Gay histories and cultures: an encyclopedia''], Taylor & Francis.</ref><ref name="Replies">Radow, Roy. «[http://www.qrd.org/qrd/orgs/NAMBLA/nambla.replies.to.ilga.secretariat NAMBLA Replies to ILGA Secretariat]», NAMBLA, 1994-01-28.</ref>. La egaligo de la aĝo de konsento estis tiutempe ĉefa parto de la gejrajta batalo en Britio kaj aliaj landoj.<ref name="glbtq"/> Kelkaj liberecanoj, kiaj la verkistinoj kaj feministaj gvidantoj Pat Califia, Kate Millett kaj Gayle Rubin, aliĝis al tiu afero<ref name="glbtq"/>. Tamen aliaj gvidantoj de la feminista movado, kiu naskigis la seksan revolucion kaj la lesban movadon rigardis la intergeneraciajn rilatojn kun adoleskantoj kiel instituciigitan problemon kreitan de la patriarkaj strukturoj de la socio<ref>Thorstad, David, «Man/Boy Love and the American Gay Movement», ''Journal of Homosexuality'', (Routledge), Vol. 20 (februaro 1990), n-roj 1-2, pp, 251–274.</ref>. La opono al NAMBLA iĝis evidenta en la konferenco, kiu organizis la unuan gejan marŝon en Vaŝingtono, en 1979<ref group="noto">Krom krei plurajn laborkomitatojn, la konferenco devis redakti la politikan dokumenton de la manifestacio. Komence oni aprobis la proponon de la komitato de junaj samseksemuloj (Gay Youth Caucus), kiu petis «Plenajn rajtojn por la junaj samseksemuloj, inkluzive la revizion de la leĝoj pri aĝo de konsento». Tamen, dum la kunveno de la Nacia Kunordiga Komitato, iu grupo de lesbaninoj minacis ne partopreni en la marŝo, krom se oni adoptas anstataŭan formulon. La propono, lanĉita de iu lesbanino kaj fine aprobita de la plimulto el la delegitoj, estis: «Protekti la junajn gejojn kaj lesbaninojn kontraŭ ĉiu ajn leĝo, kiu celas diskriminacii, subpremi aŭ persekuti ilin, en la lernejo aŭ en la socia kaj profesia medioj».</ref><ref>Thorstad, David. «Man/Boy Love and the American Gay Movement», ''Journal of Homosexuality'', n-ro 20 (1990), pp. 251-274.</ref>. En 1980, iu grupo nomita Lesba Grupo – Komitato por la Marŝo de la Geja kaj Lesba Fiero (Lesbian Caucus – Lesbian & Gay Pride March Committee) disdonis flugfoliojn, kiuj instigas la virinojn ne partopreni en la jara geja marŝo de Nov-Jorko pro iu supozata dominado de NAMBLA kaj de ties simpatiantoj super ĝia organiza komitato. La sekvantan jaron, post la minaco de kelkaj lesbaninoj formi pikedojn, la geja grupo de la Universitato de Cornell, ''Gay People at Cornell'' (Gay PAC), nuligis la inviton, kiun ĝi faris al [[David Thorstad]], fondinta membro de NAMBLA, por esti la ceremoniestro de la Geja Festivalo de Majo. Dum la sekvantaj jaroj, pli kaj pli da gejrajtaj organizaĵoj klopodis malhelpi al NAMBLA partopreni en la paradoj de la geja fiero. Kelkaj analizistoj kaj la aktivuloj mem rigardas tiun sintenon, kiu daŭras ĝis nun, kiel malobservon de la rajto al parollibereco agnoskita de la [[Unua Amendo al la Usona Konstitucio]] kaj kiel specon de kultura hegemonio, kiu igas la gejajn grupojn kontraŭstari unuj la aliajn<ref>Brower, Lisa C. Bower; Goldberg, David T. Between law and culture: relocating legal studies''. University of Minnesota Press, 2001, pp. 288-305.</ref>.

 

 

=== Aliaj landoj ===