Tony Duvert: Malsamoj inter versioj
[kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Pangea (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
Pangea (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
||
Linio 32:
| montri portalon =
}}
'''Tony DUVERT''' (naskiĝis en [[Villeneuve-le-Roi]], [[Francio]], la [[2-a de julio|2an de julio]] [[1945]]; mortis en [[2008]] en [[Thoré-la-Rochette]], Francio) estis franca verkisto. La ĉefaj temoj de
Depostulante
Ekde la fino de la 1980-aj jaroj li vivis enfermita en la vilaĝo Thoré-la-Rochette, apud
==Biografio==
===Infanaĝo kaj edukado (1945–1966)===
Tony Duvert naskiĝis la 2an de julio 1945<ref group="noto">La naskiĝdato de Tony Duvert koincidas kun la aneksado en la francan Kriminalan Kodon de la alineo de la artikolo 331, kiu krimigas la seksajn rilatojn kun personoj malpli aĝaj ol 15 jaroj. Tony Duvert komentas tiun ĉi anekdoton en
:<div style="font-size:10pt">«Mi devis atendi ĝis la aĝo de dek du jaroj por esti finfine grave sodomiita: multaj infanoj al kiuj mi cedis ĝin pikpikis mian anuson ĝentile, sed tio ne estingis la internan fajron, kiun ekscitis ĉe mi la grandaj membroj, kiujn mi masturbadis ĉi tie kaj tie. Necesis seksperforto. Pri kiu mi estus la aŭtoro, kompreneble. La viktimo estis dekkvin- aŭ dekses-jara adoleskanto, kiu sin masturbadis kun mi kelkfoje. Kiel malfacile estis konvinki tiun duonstultulon kun bela kaco por suriĝi sur min!»</div>
Ĉi tiu frumatura seksa vivo kostis al li forpelon de la lernejo je 12 jaroj. Liaj gepatroj sendis lin al la psikiatro Marcel Eck, iu fakulo pri «kuracado» de samseksemo, kies metodojn li priskribos en 1980 kiel brutalaj kaj humiligaj. Pli poste li elfuĝis kaj provis memmortigi sin. Lia patro memmortigis sin iom poste, sur la strato, antaŭ la familia domo<ref>Sl, p. 52</ref>.
En 1961 li aliĝis al la lernejo Jean-Baptiste Corot en Savigny-sur-Orge, bonreputacia en la regiono. Brila lernanto, li ĉagrenis pro sia orgojlo kaj samseksemo kaj havis malmultajn intimajn amikojn ĝis lia profesoro pri filozofio prezentis al li, fine de 1963, Christian Duteil, estonta profesoro pri filozofio kaj ĵurnalisto. Ambaŭ estis premiitaj en 1964 en la ĝenerala konkurso de la lernejo (Duvert per akcesito kaj Duteil per speciala mencio). Iom ofte ili aliris Parizon, kie Duvert multobligis siajn samseksemajn spertojn<ref>Sl, p. 38</ref>. Post la lernejaj studoj li instaliĝis en Parizo por komenci licencion en letroj, sed li preferos okupiĝi pri verkado<ref>Sl, p. 62.</ref>.
Linio 53:
Tre produktiva, Duvert publikigis tri romanojn dum la sekvantaj jaroj: ''Interdit de séjour'' kaj ''Portrait d’homme-couteau'' en 1969, ''Le Voyageur'' en 1970. «Ĉiam pli seksaj, ĉiam pli perfortaj kaj ĉiam pli eksperimentaj», ili ankoraŭ estis vendataj per abono, kio ne malhelpis iun malpermeson de vendado al la neplenaĝuloj de ''Interdit de séjour'' kaj de ties reklamado kaj elmontrado, pro dekreto de la 10a de julio 1969.
En ĉi kvar unuaj romanoj, la rifuzo al la konvencioj de la klasika romano iĝis pli kaj pli ekstrema, pli pro renversa volo ol por sekvi la modon: nekohera stilo, tipografiaj ludoj, foresto aŭ multeco de intrigoj, rakontistoj, kronologio aŭ faktoj, foresto de interpunkciado en ''Le Voyageur''. Krom tio, tiuj rakontaj kaj stilaj eksperimentoj komplikiĝis pro iu «politika dimensio» de la verkoj, kritikantaj la burĝan socion per perforta pornografio, apologio de elfuĝo kaj stimulado de seksaj rilatoj inter plenaĝuloj kaj infanoj. Oni ofte rilatis Duvert al la tendenco de la ''nova romano''; aliflanke li mem laŭdis en 1968 la romaniston Robert Pinget en unu artikolo aperinta en la revuo ''Critique''. Demandite pri
Kvankam tiuj karakterizaĵoj komencis certigi al li ian kritikan sukceson, li vendis malmulte. Kun la celo sekurigi al li fiksan salajron, Lindon decidis konfidi al li la direktadon de nova literatura revuo, ''Minuit'', kiu publikigos de ĝia unua numero, krom Duvert, ankaŭ Samuel Beckett, Pierre Bourdieu, Roland Pinget kaj Alain Robbe-Grillet. Kvankam dum pluraj jaroj li sukcese plenumis sian laboron, ĝia karaktero ankoraŭ limigis la disvastigon de
Komence de la 70-aj jaroj Tony Duvert duopis kun fraŭla patrino al kiu li havis malmultan estimon, kun la celo alproksimiĝi al ŝia filo. Verŝajne malmulte zorgema pri la knabo kaj deziranta forvojaĝi sola, la virino konfidis la infanon al Tony Duvert dum la somero 1973. Tiu ĉi pasigis kun la knabo, 8-jara, unu semajnon sola en iu domo aĉetita antaŭ nelonge de la patrino de la verkisto kaj de unu el siaj fratoj en Thoré-la-Rochette. Kredeble, dum tiu ĉi tempo Duvert havis seksajn rilatojn kun la infano. Tiu ĉi epizodo estis uzota kiel intrigo por ''[[Quand mourut Jonathan]]''.
=== Kritika agnosko (1973–1979)===
La apero en 1973 de
Danke al la subteno de [[Roland Barthes]], enirinta antaŭ nelonge en la juĝantaro, Duvert ricevis komence de novembro la Premion Medicis 1973, kio signifis malgrandan surprizon. Antaŭ la ĵurnalistoj, kiuj malkovris lian vizaĵon por la okazo, Duvert aperis nervoza kaj silenta, kaj sia malfacila karaktero kondukis lin al disputo la saman nokton kun siaj subtenantoj, Barthes inkluzive, dum la festena supeo de la premio: aĉa disputo eksplodis inter Tony Duvert kaj Roland Barthes rilate al pedofilio<ref>[http://www.lexpress.fr/culture/livre/tombeau-pour-tony-duvert_883042.html Tombeau pour Tony Duvert] (france), ''L'Express'', 2010-4-10.</ref>.
Ĝis tiam malmulte konata en la sino de la kultura kaj komunikila mondo, Tony Duvert donis siajn unuajn intervuojn al la gazetaro. Tiu ĉi komunikila videbleco ebligis, ke
Komence de 1974, danke al la mono de la premio, li forlasis Parizon, al kiu li havis malmultan estimon, kaj instaliĝis en [[Marakeŝo]], en la kvartalo Guéliz. Dum siaj unuaj monatoj en [[Maroko]] li seksumis kun multaj adoleskantoj kaj infanoj, kaj forlasis la verkadon. Fine de la jaro li ŝanĝis sian modernan loĝejon per pli malgranda apartamento en la malnova urboparto, kaj metis sin en la redaktado de ''Journal d'un innocent'', hispana transmetado de
Fine de la jaro li ekverkis romanon, romanigita transmetado de
Tamen la kritika estimo ne permesis al Duvert atingi la sukceson kiun li esperis rezulte de
Fine de la 1970aj jaroj Duvert ĉeestis en la gazetaro (li aŭtoris krucvortajn kradojn por ''Le Gai Pied'', estis intervjuita de ''Libération'') kaj en librejoj: en 1980, la eseo ''[[L’Enfant au masculin]]'', en kiu li denuncis la rifuzon ankoraŭ persistan de la pedofilio kaj kritikis tion, kion li nomis «heterokratio», estis
===Retiriĝo de l' mondo (1981–2008)===
Malgraŭ tiu ĉi intereso pri
La retreto de Duvert pliakriĝis, li dronis en rifuzo al ĉia socia rolo kaj en paranojo. La renkontoj kun siaj amikoj, eĉ la plej proksimaj, kiel Michel Longuet, aŭ la respondoj al iliaj leteroj, interspaciĝis pli kaj pli. Li komencis membiografian projekton, ''La Ronde de nuit'', kiun li ne finiĝos, kvankam Lindon ricevis kelkajn ĉapitrojn. Fine de la
En 1996 mortis
En 2005 Gérard Mordillat adaptis por la televidkanalo [[Arte]] ''L'Île Atlantique'', sen ajna interveno de Duvert en la produktado, escepte por doni sian konsenton al la eldonisto, ĉar li ankoraŭ bezonis monon. Post la elsendo de la telefilmo en decembro 2005, la revuo ''Livres-Hebdo'' memorigis, ke oni rigardis Duvert kiel iu «ĉefa aŭtoro», potenciale «la plej granda verkisto de lia generacio»<ref>Pierre Drachline kaj Josyane Savigneau cititaj de Garcia (2005), p. 62</ref>. Tuj poste, ''L'Île Atlantique'' estos poŝe reeldonita de Minuit, sed Duvert ne plu reaperos. En februaro 2008, Jean-Pierre Tison estis la lasta kiu ricevis novaĵojn de la verkisto.
La korpo de Tony Duvert estis trovita en lia domo la 20an de aŭgusto 2008,
==Literatura stilo==
Pluraj liaj verkoj eniras en la [[Markizo de Sade|sadisman]] tradicion de asociado de la perforto kun la sekseco, ligita al kredo je fundamenta graveco de la krueleco kaj en sociaj kaj seksaj rilatoj<ref>Hemka, Gert, «From Sade to Fassbinder: Aesthetics of Cruelty and Male Love in Homosexual Artists», en Raymond Corbey kaj Joep Leerssen, ''Alterity, identity, image: selves and others in society and scholarship'', Amsterdamo kaj Nov-Joko: Rodopi, 1991, pp. 57-8</ref>. Aliflanke Tony Duvert estas konsiderita ĉe sia debuto kiel «disĉiplon de [[Jean Genet]]<ref>«Minuit à minuit», en ''Le Nouvel Observateur'', n-ro 418, p. 69, 11a de novembro 1972</ref>» (aŭtoro kiun li mem asertas estimi malmulte). René de Ceccatty priksribas lin kiel «bonegan portretiston de la stulteco», laŭ la tradicio de [[Gustave Flaubert]]<ref>René de Ceccatty, «Je t'aime, je te tue», em ''Le Monde'', 5a de septembro 1997.</ref>.
==Defendo de pedofilio kaj de la infana sekseco==
Konata pro la depostulo de sia pedofilio<ref>Ariño, Philippe, ''Dictionnaire des codes homosexuels : partie I à W''. Parizo: L'Harmattan, 2008, p. 177</ref>, Tony Duvert diras, ke li defendas «la rajton de la infanoj disponi de sia libera sekseco»<ref>[http://passouline.blog.lemonde.fr/2008/08/23/mort-dun-ecrivain-a-thore-la-rochette/ Mort d'un écrivain à Thoré-la-Rochette], blogo de Pierre Assouline, 23 de aŭgusto 2008</ref>. En 1980 li skribis, ke li havis seksrilatojn «kun pli ol mil knaboj», «ses ĝis kvindek-jaraĝajn kaj pli»<ref>Tony Duvert, ''L'Enfant au masculin''. Parizo: Minuit, 1980, p. 106</ref>. Du eseoj aparte ilustras
En ''Le Bon Sexe illustré'', Duvert asertas: «La priseksa informo de 10/13-jara knabo signifas nenian problemon por tiu, kiu amoras kun li (…). La knabo 10/13-jara havas do tiom da sekseco, kiom li povas kaj kvankam poste li zorge kaŝas ĝin antaŭ siaj parencoj, ofte li sin fordonas al multaj sekretaj aventuroj ĉiaspecaj»<ref>Duvert, Tony, ''Le Bon Sexe illustré''. Parizo: Minuit, 1974, p. 38</ref>. En la sama verko li ridindigas alertan bildon kontraŭ pedofiloj kaj denuncas la subpremadon uzata kontraŭ ĉi-lastaj. Li diras, ke «la malpermeso, kiu frapas pederastion estas nura korolario de tiuj, kiuj kondamnas ĉe ni, je unu flanko, samseksemon, kaj je alia, la seksecon de la neplenkreskuloj» kaj ke la sadaj misuzantoj aŭ murdantoj de infanoj estas io «strangega». Laŭ Tony Duvert, «konvenas ripeti, ke inter puberecaj kaj nepuberecaj infanoj estas neniu diferenco de ''kapableco'' por plezuro. Nur varias, pli malpli, la plezuraĵoj, iliaj kodoj, iliaj roloj, ilia ensociiĝo». Laŭ li, la seksperfortoj de infanoj estas «tute abomenindaj kiel misuzo de povo –kaj nur kiel tio, nenecese diri»<ref>Duvert, Tony, c.v., pp. 99-107</ref>.
En 1979, iom post la apero de ''L'Île Atlantique'', Tony Duvert donas intervjuon por ''Libération'' en kiu li asertas: «Laŭ mi, pedofilio estas kulturo. Ĝi nepre estu volo fari ion el tiu rilato kun la infano. Se temas nur pri diri, ke li estas linda, freŝa, bela, bona por leki lin ĉie, mi ja opinias tion, sed tio ne sufiĉas... Ja oni povas krei sovaĝajn rilatojn tute personajn: sed oni ne kontentiĝu kun sovaĝaj rilatoj se oni havas rilatojn kun infanoj. Estas esenca, ke la rilatoj estu kulturaj. Kaj estas esenca, ke okazu io nek patreca nek pedagogia. Oni nepre devas krei civilizacion». En la sama intervjuo, Tony Duvert kritikas la povon de la patrinoj sur siaj infanoj, kion li nomas «matriarkeco por nepuberuloj», kaj konsilas «malhelpi, ke la virinoj havu ekskluzivan rajton sur la infanoj (...). Ne temas nur pri tio, ke estu seksrilatoj aŭ ne. Mi konas iun infanon, kaj se lia patrino oponas al la rilatoj, kiujn mi havas kun li, tio ja ne estas pro kacaj aferoj, sed antaŭ ĉio pro tio, ke mi lin forprenas al ŝi. Pro povaj aferoj, jes. Alivorte, ŝi alproprigas al si pupinon kaj vartas ĝin.»<ref>"Non à l'enfant poupée", deklaroj kolektitaj de Guy Hocquenghem kaj Marc Voline, ''Libération'', 10a de aprilo 1979</ref>.
En 1980, Tony Duvert publikigis la eseon ''L'Enfant au masculin'', en kiu li asertas, ke la seksaj rilatoj inter plenkreska viro kaj knabo dependas de la samseksemo de la neplenaĝulo kaj ke la subpremado de pedofilio estas integra parto de la persekutado al samseksemuloj<ref>Duvert, Tony, ''L'Enfant au masculin''. Parizo: Minuit, 1980, p. 178</ref> Por li, «la pedofilo obskurigas la gepatrajn valorojn: inter la grego, la brutaro, la ordinaraj infanoj, li eltrovas la homajn miraklojn» (...) «la pedofilo demandas tro kaj li enkondukas valorojn tro verajn»<ref>Duvert, Tony, c.v., pp. 12-14</ref>. Koncerne siajn preferojn, li skribas: «mia pedofilio centriĝas do sur la nepuberecaj knaboj. Sed kiam komencas nepubereco? La beboj ankoraŭ ne altiras al mi; mi ŝatas freneze la etulojn du ĝis tri-jarajn, sed tiu ĉi pasio restis platona; mi neniam amoris kun puero malpli ol ses-jara kaj tiu manko de sperto, eĉ se mi lamentas ĝin, ne min frustras vere. Kontraŭe, je ses jaroj, la frukto ŝajnas al mi matura: li estas viro kaj mankas al li nenio. Tiu ĉi devus esti la aĝo de la majoritato»<ref>Duvert, Tony, c.v., pp. 18 kaj 21</ref>. Laŭ li, «La pedofiloj depostulas la rajton vivi libere la amon, kiun donas al li infano, kaj ĝui libere la amplezurojn, eĉ pasemajn, per kiuj ili malkovras ke knabo kaj viro povas esti feliĉaj kiel diabloj»<ref>Duvert, Tony, c.v., p. 38</ref>. En la sama verko, li denuncas ankaŭ la «feminan neceson de povo sur la infano», la «heterokration», t.e. la «totalismon» kiu signifas, laŭ li, la aliseksemon funkciantan kiel normo kaj la ambaŭseksemon (masklan), kiun li nomas «piĉkaptilo»<ref>Duvert, Tony, c.v., pp. 95-96</ref>.
|