Tony Duvert: Malsamoj inter versioj

[kontrolita revizio][kontrolita revizio]
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Neniu resumo de redakto
Neniu resumo de redakto
Linio 32:
| montri portalon =
}}
'''Tony DUVERT''' (naskiĝis en [[Villeneuve-le-Roi]], [[Francio]], la [[2-a de julio|2an de julio]] [[1945]]; mortis en [[2008]] en [[Thoré-la-Rochette]], Francio) estis franca verkisto. La ĉefaj temoj de liasia verkaro estas la samseksema [[pedofilio]]<ref>Guillebaud, Jean-Claude. ''La Tyrannie du plaisir'', Seuil, 1998, p. 24.</ref>, la infaneco kaj la kritiko al la familio kaj al la seksa edukado en la [[Burĝo|burĝa]] moderna socio. En 1973 li gajnis la [[Premio Medicis|Premion Médicis]] pro la romano ''[[Paysage de fantaisie]]''. Li estas rigardata de iuj, kiel unu el la plej bonaj verkistoj de la [[franca literaturo]].
 
Depostulante sin senvuale kielsian pedofilopedofilon, Tony Duvert sukcesis iĝi respektata publika gravulo kaj verkisto kun ia renomo danke al la tolerema sinteno de la intelektuloj al la pedofilio kaj al la [[infana sekseco]] en la 1970-aj jaroj. Du eseoj aparte, ''[[Le Bon Sexe illustré]]'' (1974) kaj ''[[L’Enfant au masculin]]'' (1980), ilustras siajn konvinkojn, kiuj ankaŭ troviĝas transmetitaj en pluraj liaj romanoj, en kiuj la pedofilaj rilatoj kun knaboj okupas elstaran lokon. Inter la plej konataj troviĝas ''[[Quand mourut Jonathan]]'' (1978) kaj ''[[L'Île Atlantique]]'' (1979). Ankaŭ kunlaboris en revuoj, kiaj ''Gai Pied'' kaj ''Masques''.
 
Ekde la fino de la 1980-aj jaroj li vivis enfermita en la vilaĝo Thoré-la-Rochette, apud liasia patrino. En 1989 li publikigis sian lastan libron, ''Abécédaire malveillant'', kolekton de notoj kaj aforismoj, antaŭ esti preskaŭ tute forgesita. Post la morto de liasia patrino, en 1996, li pasigis sola kaj apartighinta de la publika vivo la lastajn dek du jarojn de sia vivo, konservante tre malmultajn personajn rilatojn kaj sinkinta en malriĉecon.
 
==Biografio==
===Infanaĝo kaj edukado (1945–1966)===
Tony Duvert naskiĝis la 2an de julio 1945<ref group="noto">La naskiĝdato de Tony Duvert koincidas kun la aneksado en la francan Kriminalan Kodon de la alineo de la artikolo 331, kiu krimigas la seksajn rilatojn kun personoj malpli aĝaj ol 15 jaroj. Tony Duvert komentas tiun ĉi anekdoton en liasia libro ''Le Bon Sexe illustré'': ''«Ĉu stranga antaŭdestino? Ĉu signo de l' ĉielo? La alineo de la artikolo 331, kiu similigas al krimo la amon al la personoj malpli ol dekkvinjaraj datumas de la 2-a de julio 1945. Tio estas mia naskiĝdato. Neniu povintus veni en la pedofilian mondon sub pli bonaj aŭspicioj. Tio valoras la tutan astrologion».''</ref> en Villeneuve-le-Roi,. Li estis filo de Georges Duvert, registro-kolektanto naskiĝinta en [[Meknes]] (Maroko) en 1918, kaj de Ferdinande Maury, naskiĝinta en [[Worms]] (Germanio) en 1920<ref>Sebhan, Gilles. ''Tony Duvert l'enfant silencieux''. Parizo: Denoël, 2010. ISBN 2207101231.</ref>. Li havisHavis du fratojn, Alain kaj Gilles. Knabo «timida kaj ne malmulteiom rezerviĝema», li fruaĝe lernis legadon kaj pianoludadon<ref>Sl, p. 22.</ref> kaj montris fortan emon al la kamparo. En 1980, en liasia eseo ''[[L’Enfant au masculin]]'', li skribos, ke li komencis sian seksan vivon je la aĝo de ok jaroj kaj ke estis unuafoje sodomiita je 12 jaroj:
 
:<div style="font-size:10pt">«Mi devis atendi ĝis la aĝo de dek du jaroj por esti finfine grave sodomiita: multaj infanoj al kiuj mi cedis ĝin pikpikis mian anuson ĝentile, sed tio ne estingis la internan fajron, kiun ekscitis ĉe mi la grandaj membroj, kiujn mi masturbadis ĉi tie kaj tie. Necesis seksperforto. Pri kiu mi estus la aŭtoro, kompreneble. La viktimo estis dekkvin- aŭ dekses-jara adoleskanto, kiu sin masturbadis kun mi kelkfoje. Kiel malfacile estis konvinki tiun duonstultulon kun bela kaco por suriĝi sur min!»</div>
 
Ĉi tiu frumatura seksa vivo kostis al li forpelon de la lernejo je 12 jaroj. Liaj gepatroj sendis lin al la psikiatro Marcel Eck, iu fakulo pri «kuracado» de samseksemo, kies metodojn li priskribos en 1980 kiel brutalaj kaj humiligaj. Pli poste li elfuĝis kaj provis memmortigi sin. Lia patro memmortigis sin iom poste, sur la strato, antaŭ la familia domo<ref>Sl, p. 52</ref>.
 
En 1961 li aliĝis al la lernejo Jean-Baptiste Corot en Savigny-sur-Orge, bonreputacia en la regiono. Brila lernanto, li ĉagrenis pro sia orgojlo kaj samseksemo kaj havis malmultajn intimajn amikojn ĝis lia profesoro pri filozofio prezentis al li, fine de 1963, Christian Duteil, estonta profesoro pri filozofio kaj ĵurnalisto. Ambaŭ estis premiitaj en 1964 en la ĝenerala konkurso de la lernejo (Duvert per akcesito kaj Duteil per speciala mencio). Iom ofte ili aliris Parizon, kie Duvert multobligis siajn samseksemajn spertojn<ref>Sl, p. 38</ref>. Post la lernejaj studoj li instaliĝis en Parizo por komenci licencion en letroj, sed li preferos okupiĝi pri verkado<ref>Sl, p. 62.</ref>.
Linio 53:
Tre produktiva, Duvert publikigis tri romanojn dum la sekvantaj jaroj: ''Interdit de séjour'' kaj ''Portrait d’homme-couteau'' en 1969, ''Le Voyageur'' en 1970. «Ĉiam pli seksaj, ĉiam pli perfortaj kaj ĉiam pli eksperimentaj», ili ankoraŭ estis vendataj per abono, kio ne malhelpis iun malpermeson de vendado al la neplenaĝuloj de ''Interdit de séjour'' kaj de ties reklamado kaj elmontrado, pro dekreto de la 10a de julio 1969.
 
En ĉi kvar unuaj romanoj, la rifuzo al la konvencioj de la klasika romano iĝis pli kaj pli ekstrema, pli pro renversa volo ol por sekvi la modon: nekohera stilo, tipografiaj ludoj, foresto aŭ multeco de intrigoj, rakontistoj, kronologio aŭ faktoj, foresto de interpunkciado en ''Le Voyageur''. Krom tio, tiuj rakontaj kaj stilaj eksperimentoj komplikiĝis pro iu «politika dimensio» de la verkoj, kritikantaj la burĝan socion per perforta pornografio, apologio de elfuĝo kaj stimulado de seksaj rilatoj inter plenaĝuloj kaj infanoj. Oni ofte rilatis Duvert al la tendenco de la ''nova romano''; aliflanke li mem laŭdis en 1968 la romaniston Robert Pinget en unu artikolo aperinta en la revuo ''Critique''. Demandite pri liasia literatura origino, Duvert klarigis tamen, ke li sentas «grandan malinklinon» al la stiloj de aliaj aŭtoroj de la ''nova romano'', kiaj Alain Robbe-Grillet kaj Michel Butor.
 
Kvankam tiuj karakterizaĵoj komencis certigi al li ian kritikan sukceson, li vendis malmulte. Kun la celo sekurigi al li fiksan salajron, Lindon decidis konfidi al li la direktadon de nova literatura revuo, ''Minuit'', kiu publikigos de ĝia unua numero, krom Duvert, ankaŭ Samuel Beckett, Pierre Bourdieu, Roland Pinget kaj Alain Robbe-Grillet. Kvankam dum pluraj jaroj li sukcese plenumis sian laboron, ĝia karaktero ankoraŭ limigis la disvastigon de liasia influoretoreto de influo, eĉ se la saman jaron li gajnis al si la amikecon de la dezajnisto Michel Longuet.
 
Komence de la 70-aj jaroj Tony Duvert duopis kun fraŭla patrino al kiu li havis malmultan estimon, kun la celo alproksimiĝi al ŝia filo. Verŝajne malmulte zorgema pri la knabo kaj deziranta forvojaĝi sola, la virino konfidis la infanon al Tony Duvert dum la somero 1973. Tiu ĉi pasigis kun la knabo, 8-jara, unu semajnon sola en iu domo aĉetita antaŭ nelonge de la patrino de la verkisto kaj de unu el siaj fratoj en Thoré-la-Rochette. Kredeble, dum tiu ĉi tempo Duvert havis seksajn rilatojn kun la infano. Tiu ĉi epizodo estis uzota kiel intrigo por ''[[Quand mourut Jonathan]]''.
 
=== Kritika agnosko (1973–1979)===
La apero en 1973 de liasia romano ''[[Paysage de fantaisie]]'' signis turnopunkton en la kariero de Tony Duvert. Speco de longa halucina revo pri iu infanbordelo, ĝi estis tre favore akceptita de la tiamaj kritikistoj, kiuj rigardis ĝin, en la vortoj de la psikanalisto Serge André, kiel «la esprimon de sana renverso»<ref>Serge André, ''[http://www.oedipe.org/fr/actualites/pedophilie La signification de la pédophilie]''</ref>. Por Claude Mauriac, la verko rivelis "unu kapablojn kaj unu arton malfacile esprimeblaj per la vorto talento"<ref name="mauriac">Mauriac, Claude, "Une littérature corrosive", ''Le Figaro littéraire'', n-ro 1396, 17a de februaro 1973, II, p. 16</ref>.
 
Danke al la subteno de [[Roland Barthes]], enirinta antaŭ nelonge en la juĝantaro, Duvert ricevis komence de novembro la Premion Medicis 1973, kio signifis malgrandan surprizon. Antaŭ la ĵurnalistoj, kiuj malkovris lian vizaĵon por la okazo, Duvert aperis nervoza kaj silenta, kaj sia malfacila karaktero kondukis lin al disputo la saman nokton kun siaj subtenantoj, Barthes inkluzive, dum la festena supeo de la premio: aĉa disputo eksplodis inter Tony Duvert kaj Roland Barthes rilate al pedofilio<ref>[http://www.lexpress.fr/culture/livre/tombeau-pour-tony-duvert_883042.html Tombeau pour Tony Duvert] (france), ''L'Express'', 2010-4-10.</ref>.
 
Ĝis tiam malmulte konata en la sino de la kultura kaj komunikila mondo, Tony Duvert donis siajn unuajn intervuojn al la gazetaro. Tiu ĉi komunikila videbleco ebligis, ke liasia unua eseo, ''[[Le Bon Sexe illustré]]'', plivastigo de liasia artikolo de 1973 "La sexualité chez les crétins", estis komentata en la gazetaro tuj post ĝia apero en 1974. En tiu ĉi verko, parte inspirita en liasia somera sperto de 1973, li forte kritikas la seksan edukadon kaj la familion. En ''Le Bon Sexe illustré'' Duvert asertis: «Oni devas agnoski al la neplenaĝuloj, kaj infanoj kaj adoleskantoj, la rajton amori». La akcepto estis pozitiva, kvankam la kritikistoj laŭdis pli lian humuron kaj lian kapablon kritiki la hipokritecon de la «burĝa socio», ol la preskibojn kaj la ideologion de Duvert mem. Ĉiu ĉapitro de la eseo estis ilustrita per unu fotaĵo de iu juna erekta adoleskanto, kiun Duvert priskribis kiel «kacon de bubo ekscitita».
 
Komence de 1974, danke al la mono de la premio, li forlasis Parizon, al kiu li havis malmultan estimon, kaj instaliĝis en [[Marakeŝo]], en la kvartalo Guéliz. Dum siaj unuaj monatoj en [[Maroko]] li seksumis kun multaj adoleskantoj kaj infanoj, kaj forlasis la verkadon. Fine de la jaro li ŝanĝis sian modernan loĝejon per pli malgranda apartamento en la malnova urboparto, kaj metis sin en la redaktado de ''Journal d'un innocent'', hispana transmetado de liasia maroka sperto, en stilo pli klasika ol siaj antaŭaj libroj. Li revenis Francion meze de 1975, iom elreviĝinta pro sia sperto en la maroka socio, pasigis la someron en Thoré-la-Rochette kaj poste instaliĝis en Tours, evitante Parizon kaj la literaturan mondon. La libro aperis en 1976.
 
Fine de la jaro li ekverkis romanon, romanigita transmetado de liasia somera aventuro de 1973: por la verkado de ''Quand mourut Jonathan'' li uzis longan jaron, kiun li pasigis enfermita en Loir-et-Cher. LiajSiaj kontaktoj kun Lindon estis nur leteraj. Dum la sama periodo li verkis prozajn poemojn, mallongaj noveloj kolektotaj de la eldonejo Fata Morgana en 1978 en du verkojn: ''District'' kaj ''Les Petits Métiers''.
 
Tamen la kritika estimo ne permesis al Duvert atingi la sukceson kiun li esperis rezulte de liasia premio Medicis; tiam li decidis verki romanon, kiu reprenas liajnsiajn preferatajn temojn, malpli pornografian kaj prezentantan tute klasikan fasonon kun la celo krei konsciencon pri liajsiaj ideoj al iu publikolegantaro, kiun li esperis kiel eble plej vasta. Aperinta en marto 1979, ''[[L'Île Atlantique]]'' estigis «ditirambajn artikolojn» de Bertrand Poirot-Delpech, François Nourissier aŭ Madeleine Chapsal, kaj ja vendiĝis "iom pli bone" ol la antaŭa.
 
Fine de la 1970aj jaroj Duvert ĉeestis en la gazetaro (li aŭtoris krucvortajn kradojn por ''Le Gai Pied'', estis intervjuita de ''Libération'') kaj en librejoj: en 1980, la eseo ''[[L’Enfant au masculin]]'', en kiu li denuncis la rifuzon ankoraŭ persistan de la pedofilio kaj kritikis tion, kion li nomis «heterokratio», estis liasia kvina verko en tri jaroj. Tamen li ankoraŭ loĝis en Tours kaj nur mallonge kaj tre malofte restadis en Parizo.
 
===Retiriĝo de l' mondo (1981–2008)===
Malgraŭ tiu ĉi intereso pri liasia laboro, Duvert izoliĝis pli kaj pli. De post ''L'Île Atlantique'', li okupiĝis pri la ĝenra romano en ''Un anneau d'argent à l'oreille'', inspirita en la detektiva romano, sed ankoraŭ tre kritika kun la plenkreska socio. Konvinkita, ke Lindon ne ŝatas la libron, Duvert estis elreviĝita pri la akcepto de la gazetaro. La kritikisto de ''[[Le Figaro]]'' Michel Nuridsany rigardis ĝin tamen kiel «turnopunkton» en la verkado de tiu, kiu «estis larĝe konsiderata kiel unu el la plej bonaj verkistoj de sia generacio»<ref>[http://www.leseditionsdeminuit.com/f/index.php?sp=liv&livre_id=1625 Slipo de la libro] en la retejo de Minuit.</ref>.
 
La retreto de Duvert pliakriĝis, li dronis en rifuzo al ĉia socia rolo kaj en paranojo. La renkontoj kun siaj amikoj, eĉ la plej proksimaj, kiel Michel Longuet, aŭ la respondoj al iliaj leteroj, interspaciĝis pli kaj pli. Li komencis membiografian projekton, ''La Ronde de nuit'', kiun li ne finiĝos, kvankam Lindon ricevis kelkajn ĉapitrojn. Fine de la 801980-aj jaroj, malgraŭ la ekstrema pacienco de liasia mastro, Duvert ne povis plu pagi la luprezon de sia apartamento, post pluraj jaroj sen hejtado kaj telefono. Li retiriĝis tiam en la hejmo de sia patrino en Thoré-la-Rochette. En 1988, kiam ''L'Île Atlantique'' estis poŝeldonita en Seuil, François Nourissier bedaŭris en ''Le Monde'' la literaturan malaperon de Duvert. En 1989 tamen aperis kompilo de aforismoj, ''Abécédaire malveillant''. Spite al la granda literatura kvalito de la verko, ĝi estis malbone akceptita de la kritikistoj, krom ''Le Figaro''. Jérôme Garcin, en ''L'Événement du jeudi'', rigardis ĝin kiel «la fina mordanta skizo de iu "sepdekokulo<ref group="noto">En la franca, la vorto "soixante-huitard" (sesdekokulo) indikas homon kiu partoprenis la [[Majo de 1968 (Francio)|eventojn de majo de la 68a]] aŭ adoptiĝinta la morojn kaj ideojn defenditajn de tiu movado.</ref>" ankilozita en la turkaj necesejoj de la Vincenna fakultato, kie la eluzitaj muroj ankoraŭ subtenas la obscenajn grafitiojn kaj grafitsignaturojn de kolera ribelo nun malaktualiĝinta»<ref>''L'Événement du jeudi'', 07-13 de decembro 1989.</ref>. Ekde tiam Tony Duvert publikigos nenion pli.
 
En 1996 mortis liasia patrino. Li ŝin cindrigis ŝin senceremonie. Li vivis tute sola kaj nur elhejmiĝis dumnokte aŭ por fari siajn aĉetojn taksie. Li ne havis kontakton kun la najbaroj kaj estis rigardata kiel specon de frenezulo kiu legis tekstojn laŭtvoĉe kaj tuj detruis ilin. Kvankam forgesita, liasia verko ankoraŭ influos fine de la 801980-aj jaroj kelkajn aŭtorojn de Minuit, kiaj Eugène Savitzkaya, Hervé Guibert kaj Mathieu Lindon<ref>Ceccatty, René "Eugène Savitzkaya de la nausée au plaisir", en ''Le Monde'', 1989-04-07-.</ref> aŭ pli poste Gilles Sebhan.
 
En 2005 Gérard Mordillat adaptis por la televidkanalo [[Arte]] ''L'Île Atlantique'', sen ajna interveno de Duvert en la produktado, escepte por doni sian konsenton al la eldonisto, ĉar li ankoraŭ bezonis monon. Post la elsendo de la telefilmo en decembro 2005, la revuo ''Livres-Hebdo'' memorigis, ke oni rigardis Duvert kiel iu «ĉefa aŭtoro», potenciale «la plej granda verkisto de lia generacio»<ref>Pierre Drachline kaj Josyane Savigneau cititaj de Garcia (2005), p. 62</ref>. Tuj poste, ''L'Île Atlantique'' estos poŝe reeldonita de Minuit, sed Duvert ne plu reaperos. En februaro 2008, Jean-Pierre Tison estis la lasta kiu ricevis novaĵojn de la verkisto.
 
La korpo de Tony Duvert estis trovita en lia domo la 20an de aŭgusto 2008, kelkajkelkajn semajnojsemajnojn post la forpaso<ref>Pancrazi, Jean-Noël. "Tony Duvert", en ''Le Monde'', 2008-08-24, p. 13</ref>, en progresinta malkomponiĝada stato. LiaSia morto datiĝus de la komenco de julio<ref group="noto">La plej malnova poŝtaĵo de liasia leterskatolo datiĝis de la 4-a de julio 2008 (Gilles Sebhan, 2010, p. 132).</ref>. Oni trovis en la domo seksajn bildojn de neplenaĝuloj (David Caviglioli, kritikisto de ''[[Le Nouvel Observateur]]'', rigardis tion kiel la «naŭzan finon de seksa kaj morala senelirejo en kiu eĉ la literaturo perdiĝis»<ref>Caviglioli, David. [http://bibliobs.nouvelobs.com/20100517/19473/duvert-le-mal-aimant "Vie et mort d'un écrivain pédophile : Duvert le mal-aimant]". ''Le Nouvel Observateur'', 2010-05-13.</ref>) kaj oni parolis pri neeldonitaj manuskriptoj, sed laŭ liasia frato Alain, Tony Duvert, multetre senhava, «lasis nur ŝuldojn» kaj neniun verkaĵon. Iom post la anonco de liasia morto, la granda plimulto de nekrelogoj estis laŭdaj, formantaj laŭ René de Ceccatty iun «kuriozan interkonsentan rekviemon»<ref>Ceccatty, René. "Une effrayante liberté", 2008-10-24, p. 5.</ref>.
 
==Literatura stilo==
LiajSiaj verkoj estas markitaj, krom la influo de la ''nova romano'', de la rikureco de la karakterizaj temoj ĉe Tony Duvert: infaneco, pornografio, doloro, sekso, naiveco. La kritikisto Claude Mauriac priskrikas ĝin en ''Paysage de fantaisie'' kiel «konstantan pasadon de la abomeninda al la delica kaj de la malaminda al la eskvizita» kiu rivelas, laŭ li, «kapablojn kaj arton malfacile esprimeblaj per la vorto talento»<ref name="mauriac"/>.
 
Pluraj liaj verkoj eniras en la [[Markizo de Sade|sadisman]] tradicion de asociado de la perforto kun la sekseco, ligita al kredo je fundamenta graveco de la krueleco kaj en sociaj kaj seksaj rilatoj<ref>Hemka, Gert, «From Sade to Fassbinder: Aesthetics of Cruelty and Male Love in Homosexual Artists», en Raymond Corbey kaj Joep Leerssen, ''Alterity, identity, image: selves and others in society and scholarship'', Amsterdamo kaj Nov-Joko: Rodopi, 1991, pp. 57-8</ref>. Aliflanke Tony Duvert estas konsiderita ĉe sia debuto kiel «disĉiplon de [[Jean Genet]]<ref>«Minuit à minuit», en ''Le Nouvel Observateur'', n-ro 418, p. 69, 11a de novembro 1972</ref>» (aŭtoro kiun li mem asertas estimi malmulte). René de Ceccatty priksribas lin kiel «bonegan portretiston de la stulteco», laŭ la tradicio de [[Gustave Flaubert]]<ref>René de Ceccatty, «Je t'aime, je te tue», em ''Le Monde'', 5a de septembro 1997.</ref>. LiajSiaj unuaj poeziaj fikcioj estas proksimaj al la verkoj de [[Alain Robbe-Grillet]], kvankam tuj poste li kliniĝas al poezia realismo atenta al la novigadoj de [[Ian McEwan]]<ref>Fletcher, John, ''[http://books.google.fr/books?id=Ŭ0OAAAAQAAJ&pg=PA84&dq=tony+duvert&hl=fr&ei=PD9MTMvsF-GT4ga0memZDA&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=3&ved=0CDYQ6AEwAjhG#v=onepage&q=tony%20duvert&f=false Alain Robbe-Grillet]'', Londono: Routledge, 1983, p. 84.</ref>.
 
==Defendo de pedofilio kaj de la infana sekseco==
Konata pro la depostulo de sia pedofilio<ref>Ariño, Philippe, ''Dictionnaire des codes homosexuels : partie I à W''. Parizo: L'Harmattan, 2008, p. 177</ref>, Tony Duvert diras, ke li defendas «la rajton de la infanoj disponi de sia libera sekseco»<ref>[http://passouline.blog.lemonde.fr/2008/08/23/mort-dun-ecrivain-a-thore-la-rochette/ Mort d'un écrivain à Thoré-la-Rochette], blogo de Pierre Assouline, 23 de aŭgusto 2008</ref>. En 1980 li skribis, ke li havis seksrilatojn «kun pli ol mil knaboj», «ses ĝis kvindek-jaraĝajn kaj pli»<ref>Tony Duvert, ''L'Enfant au masculin''. Parizo: Minuit, 1980, p. 106</ref>. Du eseoj aparte ilustras liajnsiajn konvinkojn (''Le Bon Sexe illustré'', aperinta en 1974, kaj ''L'Enfant au masculin'' en 1980), kiuj estas transmetitaj ankaŭ en pluraj romanoj en kiuj la pedofiliaj rilatoj okupas hegemonian lokon, kiel ''Quand mourut Jonathan'' aŭ ''Journal d'un innocent''. En ''Quand mourut Jonathan'', la knabo aperas kiel la inicianto de sia seksa rilato kun la plenkreska rolulo, kiun li kuraĝigas lin sodomii<ref>Tony Duvert, ''Quand mourut Jonathan''. Parizo: Minuit, 1974, pp. 204-206</ref>.
 
En ''Le Bon Sexe illustré'', Duvert asertas: «La priseksa informo de 10/13-jara knabo signifas nenian problemon por tiu, kiu amoras kun li (…). La knabo 10/13-jara havas do tiom da sekseco, kiom li povas kaj kvankam poste li zorge kaŝas ĝin antaŭ siaj parencoj, ofte li sin fordonas al multaj sekretaj aventuroj ĉiaspecaj»<ref>Duvert, Tony, ''Le Bon Sexe illustré''. Parizo: Minuit, 1974, p. 38</ref>. En la sama verko li ridindigas alertan bildon kontraŭ pedofiloj kaj denuncas la subpremadon uzata kontraŭ ĉi-lastaj. Li diras, ke «la malpermeso, kiu frapas pederastion estas nura korolario de tiuj, kiuj kondamnas ĉe ni, je unu flanko, samseksemon, kaj je alia, la seksecon de la neplenkreskuloj» kaj ke la sadaj misuzantoj aŭ murdantoj de infanoj estas io «strangega». Laŭ Tony Duvert, «konvenas ripeti, ke inter puberecaj kaj nepuberecaj infanoj estas neniu diferenco de ''kapableco'' por plezuro. Nur varias, pli malpli, la plezuraĵoj, iliaj kodoj, iliaj roloj, ilia ensociiĝo». Laŭ li, la seksperfortoj de infanoj estas «tute abomenindaj kiel misuzo de povo –kaj nur kiel tio, nenecese diri»<ref>Duvert, Tony, c.v., pp. 99-107</ref>.
 
En 1979, iom post la apero de ''L'Île Atlantique'', Tony Duvert donas intervjuon por ''Libération'' en kiu li asertas: «Laŭ mi, pedofilio estas kulturo. Ĝi nepre estu volo fari ion el tiu rilato kun la infano. Se temas nur pri diri, ke li estas linda, freŝa, bela, bona por leki lin ĉie, mi ja opinias tion, sed tio ne sufiĉas... Ja oni povas krei sovaĝajn rilatojn tute personajn: sed oni ne kontentiĝu kun sovaĝaj rilatoj se oni havas rilatojn kun infanoj. Estas esenca, ke la rilatoj estu kulturaj. Kaj estas esenca, ke okazu io nek patreca nek pedagogia. Oni nepre devas krei civilizacion». En la sama intervjuo, Tony Duvert kritikas la povon de la patrinoj sur siaj infanoj, kion li nomas «matriarkeco por nepuberuloj», kaj konsilas «malhelpi, ke la virinoj havu ekskluzivan rajton sur la infanoj (...). Ne temas nur pri tio, ke estu seksrilatoj aŭ ne. Mi konas iun infanon, kaj se lia patrino oponas al la rilatoj, kiujn mi havas kun li, tio ja ne estas pro kacaj aferoj, sed antaŭ ĉio pro tio, ke mi lin forprenas al ŝi. Pro povaj aferoj, jes. Alivorte, ŝi alproprigas al si pupinon kaj vartas ĝin.»<ref>"Non à l'enfant poupée", deklaroj kolektitaj de Guy Hocquenghem kaj Marc Voline, ''Libération'', 10a de aprilo 1979</ref>.
 
En 1980, Tony Duvert publikigis la eseon ''L'Enfant au masculin'', en kiu li asertas, ke la seksaj rilatoj inter plenkreska viro kaj knabo dependas de la samseksemo de la neplenaĝulo kaj ke la subpremado de pedofilio estas integra parto de la persekutado al samseksemuloj<ref>Duvert, Tony, ''L'Enfant au masculin''. Parizo: Minuit, 1980, p. 178</ref> Por li, «la pedofilo obskurigas la gepatrajn valorojn: inter la grego, la brutaro, la ordinaraj infanoj, li eltrovas la homajn miraklojn» (...) «la pedofilo demandas tro kaj li enkondukas valorojn tro verajn»<ref>Duvert, Tony, c.v., pp. 12-14</ref>. Koncerne siajn preferojn, li skribas: «mia pedofilio centriĝas do sur la nepuberecaj knaboj. Sed kiam komencas nepubereco? La beboj ankoraŭ ne altiras al mi; mi ŝatas freneze la etulojn du ĝis tri-jarajn, sed tiu ĉi pasio restis platona; mi neniam amoris kun puero malpli ol ses-jara kaj tiu manko de sperto, eĉ se mi lamentas ĝin, ne min frustras vere. Kontraŭe, je ses jaroj, la frukto ŝajnas al mi matura: li estas viro kaj mankas al li nenio. Tiu ĉi devus esti la aĝo de la majoritato»<ref>Duvert, Tony, c.v., pp. 18 kaj 21</ref>. Laŭ li, «La pedofiloj depostulas la rajton vivi libere la amon, kiun donas al li infano, kaj ĝui libere la amplezurojn, eĉ pasemajn, per kiuj ili malkovras ke knabo kaj viro povas esti feliĉaj kiel diabloj»<ref>Duvert, Tony, c.v., p. 38</ref>. En la sama verko, li denuncas ankaŭ la «feminan neceson de povo sur la infano», la «heterokration», t.e. la «totalismon» kiu signifas, laŭ li, la aliseksemon funkciantan kiel normo kaj la ambaŭseksemon (masklan), kiun li nomas «piĉkaptilo»<ref>Duvert, Tony, c.v., pp. 95-96</ref>.