Vikipedio

Pedofilia movado: Malsamoj inter versioj

Browse history interactively
[kontrolita revizio][kontrolita revizio]
← Iru al antaŭa ŝanĝoIru al sekvanta ŝanĝo →
Enhavo forigita Enhavo aldonita
VidaVikiteksto
Neniu resumo de redakto
Neniu resumo de redakto
Linio 169:
En 1972, la SSP publikigis la libron ''Sex met kinderen'' («Sekso kun infanoj»)<ref>Bernard, Frits; Brongersma, Edward; Sengers, Wijnand; Van Eeten, Peter; Haagsma, Ids. ''Sex met kinderen'' (nederlande). Hago: NVSH, 1972</ref>, verkita de Frits Bernard kunlabore kun Edward Brongersma, Wijnand Sengers, Peter van Eeten kaj Ids Haagsma. La verko, priskribanta la historion de ''Enklave Kring'' kaj de la internacia esplorado pri la pederastiaj rilatoj, parte stimulita de ''Enklave Kring'' kaj parte sendependa, malfermis en Nederlando la debaton pri pedofilio<ref>«[http://www.ipce.info/ipceweb/Library/dutch_movement_text.htm The Dutch Paedophile Emancipation Movement]». ''Paidika: The Journal of Paedophilia'', Vol. 1, n-ro 2 (aŭtuno 1987), pp. 35-45.</ref> kaj preparis la fundamentojn por la pedofilia aktivista movado de la 1970aj jaroj en okcidenta Eŭropo<ref group="noto">Kune kun aliaj fontoj pri la influo de ''Sex met kinderen'', vidu Edward Brongersma (1988, c.v.) kaj la [http://www.ipce.info/ipceweb/Library/baurmann_sum.htm kriminologian pristudon] de Michael C. Baurmann (1983), publikigita de la Oficejo de la Germana Federala Kriminala Polico.</ref><ref name="sta"/>.
 
En 1973 okazis en Breda la unua internacia renkontiĝo de pedofiloj, aranĝita de NVHS, kiu la saman jaronsamjare formaligis sian laborfakon pri pedofilio, la Centra Komisiono pri Pedofilio (Hoofdbestuurscommissie Pedofilie), kiu en 1976 renomiĝis Laborgrupo por la Emancipado de la Intergeneraciaj Rilatoj (Emancipatie van Oudere-Jongere-relaties), kaj en 1979 Nacia Laborgrupo por la Emancipado de la Infanoj (Landelijke Werkgroep Jeugdemancipatie). En 1974 okazis en Utrecht, sub la devizo «Pedofilio kaj Socio», la unua renkontiĝo de la laborfako pri pedofilio de NVHS. Oni postulis la malkrimigon de pederastio kaj la rajton de la infanoj «esprimi siajn sentojn kaj bezonojn».
 
Ĝis la komenco de la 1980aj jaroj, la pedofiliaj aktivuloj montriĝis kontentaj pro la antaŭeniroj de sia afero en Nederlando. En 1980, COC publike deklaris, ke pedofilio estas geja afero, kaj ke la samseksema liberiĝo estos neniam tute finita sen la liberiĝo de la infanoj kaj de la pedofiloj<ref name="sandd"/>. Inter 1979 kaj 1981, la lasta signifa antaŭeniro de la pedofilia aktivismo en la okcidenta mondo okazis en 1981, kiam la Nederlanda Protestanta Fondaĵo por Respondeca Familia Elvolviĝo (Protestantse Stichting voor Verantwoorde Gezinsvorming, PSVG) distribuis en la elementaj lernejoj centmilojn da kopioj de iu ilustrita broŝhuro titolita ''Paedophilia''<ref>PSVG. [http://www.ipce.info/library_3/files/psvg_81_en.htm ''Pedophilia''] [s.n.]: Ipce.</ref>, kun la celo informi la infanojn pri pedofilio<ref name=Piron/>. Tiutempe, pli kaj pli da feministaj organizaĵoj, eĉ unuoj de la Junulara Polico, montriĝis favoraj al la malkrimigo de la pederastio<ref>Bernard, Frits. ''Pädophilie ohne Grenzen''. Frankfurto: Foerster Verlag, 1997. p. 36. ISBN 3-922257-83-6.</ref>. Ankoraŭ en 1984, Edward Brongersma asertos: «En Nederlando, la pedofilio estas objektive debatata en la instruadaj kursoj de la policaj lernejoj. Ĉi tie, samkiel en la universitatoj, oni klopodas meti finon al la antaŭjuĝoj».
Linio 202:
NON PAS L’AMOUR ET LA MORT. MAIS L’AMOUR ET LA LIBERTÉ.}}</ref>, distribuotaj en Odéon kaj la Sorbono. La aŭtoroj de la agado estis la samseksemaj aktivuloj Guy Chevalier kaj [[Pierre Hahn]], tiutempe studentoj pri moderna beletro, kiuj decidis redakti la pamfleton konstatinte la ignoradon de la samseksema afero fare de la movadoj de [[Majo de 1968 (Francio)|Majo de la 68a]].
 
De post 1968 la defendo de pedofilio iĝis tre polemika ene de la ekstrem-maldekstraj grupoj kaj de la maldekstraj amaskomunikiloj. La malfondiĝo en 1971 de la maŭista/liberecana grupo ''Vive le Révolution'', gvidita de Roland Castro, okazis parte pro la internaj debatoj pri la temo. En la sama epokoSamepoke, la redakcio de la revuo ''Politique-Hebdo'' malakceptis, laŭ la diro de ĝia tiama ĉefredaktoro-asistanto, Hervé Hamon, publikigi intervjuon kun René Schérer pro ties «porpedofiliaj sintenoj». ''Tankonalasanté'', kritika revuo de la medicina institucio, ĉesis aperi post, kiam iu sektoro favora al pedofilio provis uzi ĝin kiel vektoron de siaj ideoj.
 
La speciala statuso de la intelektuloj en Francio, kiu ebligis al verkistoj, kiaj [[Henry de Montherlant]] kaj André Gide senĝene agnoski ilian preferon al neplenkreskuloj, aŭ kiaj [[Roger Peyrefitte]] atingi bruan sukceson<ref name="Anne-Claude"/><ref>Ambroise-Rendu, Anne-Claude, 1988</ref>, ankaŭ ebligis aliajn, kiaj [[Tony Duvert]] kaj [[Gabriel Matzneff]], defendi ekde la fino de la 1960aj jaroj senvualajn diskursojn favoraj al pedofilio. Duvert, kiu en 1967 publikigis sian unuan romanon, ''Récidive'', kaj en 1973 gajnis la [[Premio Médicis|Premion Mediĉoj]], senvuale deklaros sin pedofilo. En 1974 li publikigis ''[[Le Bon Sexe illustré]]'', eseo en kiu li kritikas la seksan edukadon kaj la familion kaj defendas, ke «oni devas agnosku al la neplenaĝuloj, kaj infanoj kaj adoleskantoj, la rajton amori». En 1975 li ĝisfunde elvolvis siajn ideojn en nova eseo, ''[[L’Enfant au masculin]]'' («La infano virsekse»), en kiu li asertas, ke li havis ses-jarajn seksajn kunulojn. Matzneff, kiu abunde parolis en siaj libroj pri sia prefero al la geadoleskantoj sen esti atakita de la amaskomunikiloj kaj samtempe kunlaborante en ĵurnaloj, kiaj ''Le Monde'', samjare publikigis la saman jaron ''[[Les Moins de seize ans]]'' («La malpli-ol-16-jaruloj»), verketo en kiu li ekzaltas pederastion. La filozofo [[René Schérer]], profesoro en la Eksperimenta Universitata Centro de Vincennes, publikigis ankoraŭ en 1974 ''[[Émile perverti]]'' («La perversia Emilio»), eseo en kiu li kontestas, ke la seksaj rilatoj estas malutilaj por la infanoj kaj bedaŭras, ke la nuntempa edukado malakceptas kaj ekskludas la «pederastiajn rilatojn inter instruistoj kaj lernantoj»<ref>Schérer, René. ''Émile perverti''. Laurence Viallet-Éditions du Rocher: Paris, 2006, pp.&nbsp;145–146.</ref>. Schérer kaj la romanisto Guy Hocquenghem direktos en 1976 unu numeron de la revuo ''Recherches'' pri infaneco kaj edukado, kun la subteno, inter aliaj, de Michel Foucault kaj François Châtelet, kiu signos la apogeon de tiu ĉi intelektula diskurso pri pedofilio kaj hebefilio<ref>Droit, Roger-Pol, 2001.</ref>. Tiaj verkoj estis ĝenerale subtenataj de eldonistoj, kiuj aliĝas prefere al vasta revolucia perspektivo, ol al la defendo de iu speciala seksprefero. Ili evidentigis, laŭ la eldonistoj kaj ĵurnalistoj, tutmondan strategion de kontestado de la socio kaj estis depostulataj, super ĉio, en nomo de la libereco de esprimo<ref name="Anne-Claude"/>.
 
En tiu tempo, la diskursoj favoraj al la seksa liberiĝo de la infanoj faris sian truon sub la protekto de alternativaj movadoj, kiaj la [[kontraŭpsikiatrio]] kaj la samseksema aktivismo. Kelkaj neformalaj grupoj de la radikala [[socialismo]], kiaj la Komunistaj Komitatoj por Memmastrumado<ref group="noto">La Komunistaj Komitatoj por Memmastrumado publikigis en 1978 broŝuron titolitan «Homosexualité et Pédophilie» («Samseksemo kaj Pedofilio»), kiu lasis ĉirkaŭ 15 paĝojn al la pedofiloj por ke ili eksponu siajn postulojn (FRED, 1978).</ref> kaj aliaj organizaĵoj pli gravaj, kiaj la [[Ligo Komunista Revoluciista]]<ref>Choub. «La petite différence et sa grande conséquence» (france). ''L'Étincelle'', LCR, n-ro 114 (februaro 1981).</ref>, subtenis la pedofilian liberiĝon<ref>Guillebaud, Jean-Claude. ''La tyrannie du plaisir''. Parizo: Seuil, 1998, p. 22-25.</ref>. La defendo de la pedofiloj kaj la ambiguaj diskursoj pri la infana sekseco aperis kiel defio al la malpermesoj<ref group="noto">En 1975 [[Daniel Cohn-Bendit]] publikigis la libron ''Le Grand Bazar'', kies ĉapitro «Little big men» elvokas liajn spertojn kiel edukisto en «alternativa» infanĝardeno en Frankfurto. Kelkaj fragmentoj de la verko temis pri la seksa vekiĝo ĉe la infanoj 1 ĝis 6-jaraĝaj kaj atestas pri ambiguaj fizikaj spertoj, kiujn la aŭtoro mem havis kun ili. Ĉi-rilate li skribas: «Plurfoje okazis al mi, ke kelkaj infanoj malfermis mian kacujon kaj ektiklis min. Mi reagis malsame laŭ la cirkonstancoj, sed ilia deziro signifis problemon. Mi demandis al ili: «Kial do vi ne ludas inter vi, kial vi elektis al mi anstataŭ aliajn infanojn?». Sed se ili insistis, mi karesis ilin malgraŭ ĉio». Kaj ankaŭ: «Mi havis la bezonon esti senkondiĉe akceptata de ili. Mi volis, ke la infanoj min deziru kaj faris ĉion eblan, por ke ili dependu de mi» (''Le Grand Bazar''. Parizo: Belfond, 1975). Cohn-Bendit ankaŭ parolos provoke pri siaj spertoj kun infanoj en la literatura televidprogramo ''Apostrophes'', direktita de Bernard Pivot, koncerna al la 23-a de aprilo 1982. Dum tiu ĉi [http://rutube.ru/tracks/1999696.html elsendaĵo], titolita «Quelles valeurs pour demain?» («Kiajn valorojn por morgaŭ?»), en kiu li prezentis la libron de Ingolf Diener kaj Eckard Supp ''Ils vivent autrement'' (Stock, 1982), li interalie deklaris: «Mi alvenas je la naŭa matene por renkontiĝi kun miaj ok knaboj 16- ĝis 2-monataj. Mi purigas sian pugon, mi faras al ili… tiklojn, ili faras al mi tiklojn, ni karesas unuj la aliajn (…). La sekseco de infano estas tute superba (…). Kiam knabino 5-jara komencas senvestiĝi, tio estas belega! Tio estas belega ĉar temas pri ludo tute erotikomania»</ref>. De la [[Fronto Samseksema de Revoluciista Agado]], kreita en 1971, aŭ la revuo ''[[Le Gai Pied]]'', lanĉita en februaro 1979, ĝis filozofoj kiaj [[Michel Foucault]], kiu denuncas la seksan apartigon inter infanoj kaj plenkreskuloj kiel «novan reĝimon de kontrolo de la sekseco», ĉiuj postulas la agnoskon de la «periferiaj seksecoj»<ref name="rendu">Ambroise-Rendu, Anne-Claude. «[http://www.revue-medias.com/La-pedophilie-entre-les-lignes,178.html La pédophilie entre les lignes]». ''Médias'', n-ro 178</ref>. Kelkaj amaskomunikiloj, kiaj la maldekstraj ĵurnaloj ''[[Le Monde]]'' kaj ''[[Libération]]''<ref>«[http://www.bafweb.com/Lib19790126.html Jacques Dugué s'explique]». ''Libération'', 1979-01-21/22. Bureau audiovisuel francophone.</ref><ref>Chalandon, Sorj. «[http://www.liberation.fr/evenement/0101365058-libe-en-echo-d-un-vertige-commun "Libé" en écho d'un vertige commun]». ''Libération'', 2001-02-23.</ref>, kontribuis al la disvastigo de tiaj ideoj per la publikigo de peticioj pri la temo, nefermitaj leteroj kaj intervjuoj kun pedofiloj, kiuj rakontas sian sperton<ref group="noto">En januaro 1979, Jacques Dugué, iu pedofilo akuzita pri «seksa misuzo» kaj «pedofilia fisvatado», publikigis dum du tagoj, en ''Libération'', liberan tribunon en kiu li defendas pedofilion kaj petas, ke «oni ĉesu persekuti tiujn, kiuj amas la infanojn, eĉ se ili amas ilin per ilia korpo». En la juĝo kontraŭ Dugué, René Schérer kaj Gabriel Matzneff atestis favore al li. En la sama jaroSamjare, ''Libération'' publikigis intervjuon kun Tony Duvert, fare de Guy Hocquenghem, en kiu la verkisto reasertis sian pedofilion kaj defendis la rajton de la infanoj al seksa libereco. La 20an de junio 1981, ''Libération'' publikigis artikolon titolitan «Câlins enfantins», indulgeme prezentantan la ateston de iu pedofilo pri siaj seksaj rilatoj kun 5-jara knabino.</ref><ref>«L'Archange aux pieds nus», intervjuo de Gabriel Matzneff. ''Le Gai Pied'', 1979-01-01.</ref><ref>«Non à l'enfant poupée», intervjuo fare de Guy Hocquenghem kaj Marc Voline. ''Libération'', 1979-04-10.</ref>.
 
En majo 1977, la ĵurnalo ''Libération'', tute fidela al la tezoj de la seksa revolucio senvuale disvolvataj de post Majo de la 68a, publikigis artikolon (republikigita la 1an de marto 1979<ref>«[http://www.bafweb.com/Lib19790301.html Naissance du "front de libération des pédophiles"]». ''Libération'', 1979-03-01.</ref>) titolitan «Naissance du "front de libération des pédophiles"», kiu vokas por partopreno en iu kunveno por krei iun Fronton de Liberigo de la Pedofiloj (Front de Libération des Pédophiles, FLIP). La unua kunveno de la FLIP estis okazinta la 2an de aprilo en la universitata areo Jussieu kaj partoprenis trideko da homoj<ref group="noto">La «depostula programo» de la FLIP kreita en tiu unua kunveno determinis jenajn punktojn:
Linio 236:
La grupo decidis konigi sin pli bone al la vasta publiko, malgraŭ la riskoj, ke tio signifis, kaj en 1975 Hose faris en la ĉiujara kongreso de la geja asocio ''[[Campaign for Homosexual Equality]]'' longan prelegon pri pedofilio, kion eĥis la ĵurnalo ''[[The Guardian]]''. En aprilo 1976 PIE lanĉis la revuon ''Understanding Paedophilia'' («Kompreni la pedofilion»), kiu publikigos multajn pristudojn pri pedofilio kaj la unuajn statistikojn pri la preferoj de la pedofiloj<ref name="brun">O'Carroll, Tom. «[http://www.ipce.info/host/radicase/chap11.htm The Beginnings of Radical Paedophilia in Britain]». En: [http://www.ipce.info/host/radicase/chap11.htm ''Paedophilia: The Radical Case'']. Londono: Peter Owen, 1980. ISBN 0-7206-0546-6.</ref>.
 
En 1977, kun ĉ. 250 membroj, PIE asimilis la restojn de Pedofilia Agado por Liberiĝo (Paedophile Action for Liberation, PAL), grupo deveninta de unu divido de la GLF de Sud-Londono, kiu ricevis atakojn fare de la gazetaro<ref name="brun"/>. La saman jaronSamjare, PIE akiris ian publikan diskonatecon pro malferma aranĝo en Londono kaj pro la partopreno de ĝia nova prezidanto, [[Tom O'Carroll]]<ref name="ocarroll">O'Carroll, Tom. ''Paedophilia: The Radical Case''. Londono: Peter Owen, 1980.</ref>, en iu kongreso en Swansea de la Brita Societo pri Psikologio, sub la devizo «Amo kaj seksinklino». Ambaŭ publikaj manifestiĝoj elĉenigis agresan gazetaran kampanjon kontraŭ la ideoj defendataj de PIE<ref name="kolia"/>.
 
En 1978 PIE aliĝis al la [[National Council for Civil Liberties|Nacia Konsilo por la Civilaj Liberecoj]] (nun konata kiel Liberty)<ref>Wolmar, Christian. [http://www.independent.co.uk/news/uk/politics/looking-back-to-the-great-british-paedophile-infiltration-campaign-of-the-1970s-9155610.html Looking back to the great British paedophile infiltration campaign of the 1970s], ''The Independent'', 2014-2-27.</ref>. Dum ĝia aliĝo, la asocio kampanjis kontraŭ la informa traktado de la gazetaro rilate al la pedofiliaj aktivistaj asocioj kaj por la reformo de la aĝo de konsento, kaj oponis al la proponoj por malpermesi la infanan pornografion<ref>Beckford, Martin. [http://www.telegraph.co.uk/news/politics/labour/4949555/Harriet-Harman-under-attack-over-bid-to-water-down-child-pornography-law.html Harriet Harman under attack over bid to water down child pornography law]. ''Telegraph'', 2009-03-09.</ref>.
Linio 269:
La amaskomunikiloj sekvis plendetale la historiojn pri infana ekspluatado. Dum 1977, la naciaj ĵurnaloj publikigis naŭ artikolojn ĉi-rilate<ref>''The Readers' Guide to Periodical Literature''. La komputo estas farita surbaze de la artikoloj registritaj sub la kategorioj de infana pornografio kaj infana seksa misuzo, enkondukitaj en 1974.</ref>. ''[[The New York Times]]'', ĵurnalo, kiu ne estis konata pro sia sensaciismo, publikigis 27 artikolojn tiujare, kompare kun unu en la du antaŭaj jaroj. Kiam en majo 1977 la populara televidprogramo ''[[60 Minutes]]'' dediĉis elsendon al la infana pornografio, elĉeniĝis ondo de literoj al la politikistoj. En tiu printempo, iu subkomitato de la Komitato pri Juraj Aferoj de la Ĉambro de Reprezentantoj tenis plurajn aŭdiencojn pri la temo, kiuj daŭris ĝis la aŭtuno, tenante la infanan pornografion en la novaĵoj de Usono<ref>Seksa Infana Ekspluatado, aŭdiencoj antaŭ la Subkomitato pri Krimo de la Juĝa Komitato, Domo de Reprezentantoj, 95a Kongreso, 1a Sesio, 23a kaj 25a de majo, 10a de junio kaj 20a de septembro 1977. Serio n-ro 12, p. 194</ref>. Oni kreis platformon kontraŭ la infana pornografio, kies alvokoj por enkonduko de pli rigoraj rimedoj ricevis vastan politikan subtenon en la reganta etoso de morala paniko<ref name="jann">Schuijer, Jan; Rossen, Benjamin. «[http://www.ipt-forensics.com/journal/volume4/j4_2_1.htm The Trade in Child Pornography]» (angle), IPT Journal, Vol. 4, 1992.</ref>.
 
En la sama jaroSamjare, la registaro proklamis la Leĝon pri Infana Seksa Ekspluatado<ref>Leĝo pri Infana Seksa Ekspluatado (18 U.S.C. 2251-2253).</ref>, kiu malpermesis la uzadon de neplenaĝuloj en pornografiaj produktaĵoj, la transportadon de infanoj tra la ŝtataj landlimoj, la kaptadon de pornografiaj bildoj de neplenaĝuloj, kaj la produktadon kaj distribuadon de reklamo pri infanpornografio<ref group="noto">En 1980, la registaroj de Danio kaj Svedio enkondukos similajn rimedojn. Nederlando faros ĝin en 1984. Tiuj tri landoj estis ĝis tiam la ĉefaj produktantoj de infanpornografio en epoko, kiam ĝi estis ankoraŭ laŭleĝa kaj kelkaj komercaj produktofirmaoj, kiaj [[Color Climax Corporation]], senvuale inkludis filmojn kaj revuojn tiaspecajn en siaj katalogoj. Fontoj: Philip Jenkins. [http://books.google.es/books?id=9tkKyuii6mgC&redir_esc=y ''Beyond Tolerance: Child Pornography on the Internet'']. Nov-Jorko: NYU Press, 2001, pp. 31-32. ISBN 0-8147-4263-7.</ref>.
 
==== Fondado de NAMBLA ====
Linio 316:
En ĉi tiu jardeko kreiĝis tamen kelkaj el la plej rimarkindaj pedofiliaj asocioj en Eŭropo. En 1982 oficiale registriĝis en la Komerca Ĉambro de Nederlando la asocio ''Martijn'', kiu iĝos la plej grava kaj longedaŭra eŭropa organizaĵo de la pedofilia aktivismo kaj ĝis 1994 apartenos al la Internacia Asocio de Lesbaninoj kaj Gejoj<ref>Carpentier, Philippe. «[http://archive.wikiwix.com/cache/?url=http://bibliobleue.fpc.li/Revues/Espoir/N26/Culture3.htm&title=Du%20c%C3%B4t%C3%A9%20des%20revues Du côté des revues]» (france). ''L'Espoir'', CRIES, n-ro 26 (julio-aŭgusto 1986).</ref>. Ankoraŭ en 1982<ref>«Six ans d'existence». ''L'Espoir'', CRIES, n-ro 21, 1986.</ref>, Philippe Carpentier kreis en Belgio la Centron de Esploro kaj Informo pri la Infaneco kaj la Sekseco (Centre de Recherche et d'Information sur l'Enfance et la Sexualité, CRIES)<ref name="enketo"/>, kiu malaperos subite en 1988 post kiam Carpentier kaj aliaj membroj estos kondamnitaj pro produktado de infanpornografio<ref>[http://www.wittecomitesblancs.be/IMG/pdf/00.10.pdf Les réseaux pédo-criminels en Belgique avant l’affaire Dutroux] (france). Françoise Van De Moortel.</ref>. En Danio, en 1985 kreiĝos la Dana Pedofilia Asocio<ref name="save"/>, malferma por pedofiloj, simpatiantoj kaj profesiuloj diversaj<ref>[http://danpedo.sexualpolitik.se/english/faq1.php#whatisdpa What is Danish Pedophile Association?]. DPA</ref><ref>Santiago, Pablo, 2004, c.v., pp. 388-389.</ref>.
 
En 1985, la kongreso de la germana Verda Partio en la lando [[Nordrejn-Vestfalio]] subtenis la malkrimigon de pedofilio. La saman jaronSamjare, la komitato de la partio aprobis deklaracion petantan «abolicii ĉiujn aĝo-limojn por la seksrilatoj reciproke konsentaj», argumentante, ke ĉi tiuj ne respektas «la rajton de la infanoj al memdispono kaj al serĉado por la feliĉo». La partio, kiu tiutempe rolis kiel gvidanto de la seksa revolucio en Germanio, inkludis inter la proponoj de sia politika programo la nuligon de la aĝo de konsento asertante, ke «la seksaj rilatoj kun infanoj estas edifaj por ambaŭ partoj [infanoj kaj plenkreskuloj]». Tiu ĉi sinteno estigis proteston kaj multaj kutimaj voĉdonantoj de la partio transdonis iliajn voĉdonojn al la Socialdemokrata Partio<ref group="noto">De post la 1900aj jaroj la influo de la pedofiloj sur la partio malaperis. Tamen, iamaj simpatiantoj de tiuj ideoj daŭre okupis gravajn postenojn en la partio. En majo 2013, post polemiko rilate al la supozata pedofilio de la eŭrodiputito kaj gvidanto de la formacio Daniel Cohn-Bendit, la Verda Partio mem komisiis al la politologo Franz Walter, de la Instituto por Esplorado de Demokratio, kunordigon de esplorado pri la rolo de la porpedofiliaj grupoj dum la unuaj etapoj de la partio en la 1980aj jaroj. En sia pristudo, Franz Walter atentigas, ke krom la Verda Partio, ankaŭ la [[Libera Demokrata Partio]] estis influata pasintece de la postuloj de la pedofiloj. Fontoj: [http://www.slate.fr/monde/77780/allemagne-verts-trittin-pedophilie Accusations de pédophilie: le candidat vert Jürgen Trittin en mauvaise posture], ''Slate'', 2013-09-16; [http://www.lemonde.fr/europe/article/2013/09/17/les-verts-allemands-au-centre-d-une-nouvelle-polemique-sur-la-pedophilie_3478918_3214.html Les Verts allemands au centre d'une nouvelle polémique sur la pédophilie], ''Le Monde'', 2013-09-17; ''Die Welt'', 1985-03-20.</ref><ref name="Die Welt, 1985-03-20">''Die Welt'', 1985-03-20.</ref><ref name="Die Welt, 1985-03-20"/>.
 
La tagojn 5an kaj 6an de julio 1986 okazis en [[Kopenhago]] (Danio) internacia renkontiĝo inter la reprezentantoj de la pedofiliaj asocioj usona (NAMBLA), svisa (SAP), aŭstralia, sveda, norvega kaj dana por «starigi la bazojn por regula informinterŝanĝo inter la diversaj grupoj kaj skizi komunan pripensadon pri la strategio sekvenda en ilia batalo»<ref name=carp>Carpentier, Philippe. «[http://archive.wikiwix.com/cache/?url=http://bibliobleue.fpc.li/Revues/Espoir/N27/Mouvement2.htm "Les rencontres de Copenhague]». ''L'Espoir'', CRIES, n-ro 21 (septembro-oktobro 1885).</ref>. Ili serĉis la vojojn re-aligi la batalon por la aprobo de pedofilio en la movadojn por la seksa liberiĝo kaj sugestis daŭre batali apud la samseksemuloj, agnoskante fortan malamikecon fare de la feminista sektoro. Tiu ĉi renkontiĝo, okazinta kiam la movado perdis forton, ne havis praktikan efikon.
Linio 361:
Although statistics indicate that the vast majority of sexual abuse against children is perpetrated by heterosexual men, it is imperative that child abuse, in all forms, be condemned by gay men and lesbians.
 
As a group of people who historically have not had legal rights and protections, gay men and lesbians have always work with, and built coalitions with, other whose rights are at risk. The true gay and lesbian agenda is ultimately about free human right for all people.}}La saman jaronSamjare, la estrara konsilio de la Nacia Labor-Grupo de Gejoj kaj Lesbaninoj (National Gay and Lesbian Task Force, NGLTF) adoptis rezolucion pri NAMBLA, kiu diras:
{{Citaĵo|{{eo}} ''NGLTF kondamnas ĉian misuzon al neplenaĝuloj, same seksajn, kiel aliajn, plenumitajn de plenaĝuloj. Konforme al tio, NGLTF kondamnas la organizajn celojn de NAMBLA kaj ĉiu ajn simila organizaĵo.''|||{{en}} NGLTF condemns all abuse of minors, both sexual and any other kind, perpetrated by adults. Accordingly, NGLTF condemns the organizational goals of NAMBLA and any other such organization.}}Gregory King, de la geja asocio Kampanjo por la Homaj Rajtoj (Human Rights Campaign), deklaris en 1997: "NAMBLA ne estas geja organizaĵo. [Ĝiaj membroj] ne apartenas al nia komunumo kaj ni tute malaprobas iliajn provojn kredigi, ke la pedofilio estas problemo rilatanta al la civilaj rajtoj de la gejoj kaj lesbaninoj". NAMBLA respondis, ke "la amo inter viroj kaj knaboj ja estas samseksema ĝustadifine", ke "la knabamantoj kaj ties partneroj ja apartenas al la geja movado kaj estas esencaj elementoj de la geja historio kaj kulturo", kaj ke "la samseksemuloj, kiuj asertas, ke senti sin altirita al adoleskantaj knaboj 'ne estas samseksema' estas tiel ridindaj, kiel la aliseksemuloj, kiuj diras, ke senti sin altirita al adoleskantaj knabinoj 'ne estas aliseksema'".</ref><ref>Doug Case, "[http://www.qrd.org/qrd/orgs/GLAAD/general.information/1994/position.on.nambla-02.22.94 Position Statement Regarding NAMBLA"], Gay & Lesbian Alliance Against Defamation, la 16an de januaro 1994.</ref>, kaj ankaŭ samseksemaj politikistoj, kiel la deputito Barney Frank, petis publike la elpelon de NAMBLA<ref>Lowenthal, Michael. [http://www.bostonphoenix.com/alt1/archive/styles/96/10/NAMBLA.html The boy-lover next door], ''The Boston Phoenix'', 24-31 de oktobro 1996.</ref>.
 
Linio 377:
En 2004 [[Lindsay Ashford]], usona civitano loĝanta en Eŭropo, populariĝis per publike atesti pri sia pedofilio en iu raportaĵo aperinta en la ĵurnalo ''The Express-Times'' de Nov-Ĵersejo<ref name="ashford">Flanagan, Russ. «'I'm tired of being forced into the shadows by society'». ''The Express-Times'', 2004-02-22.</ref>. En 2007 li donis intervjuon por la televida programo de BBC 2 ''Am I Normal?'' («Ĉu mi estas normala?»), en kiu li denuncis, ke la vorto pedofilio estas deformita de la amaskomunikiloj ĝis la perdo de ĝia origina signifo de amo al infanoj kaj asertis, ke la seksaj rilatoj inter plenkreskuloj kaj infanoj estas eblaj sen malutilo por ĉi-lastaj<ref>[http://www.independent.ie/opinion/analysis/our-culture-makes-a-sexual-fetish-of-youth-innocence-and-beauty-1372291.html Our culture makes a sexual fetish of youth, innocence and beauty] (angle). ''The Independent'', 2008-05-11.</ref>.
 
En 2004 la Dana Pedofilia Asocio decidis malfondiĝi kaj fermi sian retejon dum enketo pri siaj aktivaĵoj fare de la Dana Ĝenerala Prokurorejo kaj fronte al la fortaj atakoj de kelkaj ĵurnalistoj. Dividiĝinta grupo de membroj nekonformaj kun la decido, nomita ''DPA Group 04'', decidis tiam remalfermi la retejon de la asocio<ref name="save">[http://www.ecpat.nl/images/13/1216.pdf Sex offenders without Borders] (angle), 2009. p. 8. Save the Children.</ref>. En iu komunikaĵo aperinta en la sama retejo, ''DPA Group 04'' klarigis, ke ĝiaj membroj rifuzas «esti dominataj de la maljusta subpremo de kontraŭdemokratiaj ĵurnalistoj, politikistoj kaj grupoj ne malpli fanatikaj de Danio kaj eksterlando», esprimis la volon «povi uzi la konstitucian liberecon de esprimo, kiu apartenas al ĉiuj civitanoj», kaj asertis, ke la malfondiĝo de la asocio kaj la fermo de ĝia retejo egalas al cedi al terorismo. La grupo akuzis aliajn grupojn esti uzintaj aŭ menacintaj uzi kontraŭleĝajn rimedojn kontraŭ DPA, kaj konkrete menciis la asocion ''Stop Pædofili Nu'', kiu minacis forŝteli kaj publikigi la membroliston de la organizaĵo<ref>[http://danpedo.sexualpolitik.se/hvorfor.php#english PRESSEMEDDELELSE: Pædofilgruppens hjemmeside genopstår - foreningen er fortsat lukket]. DPA</ref>. En decembro 2005 DPA estis kvitigita de la Enketa Komitato de la Dana Ministrejo pri Justico, kiu verdiktis, ke la asocio estas laŭleĝa pro la libereco de esprimo<ref>[http://www.utsandiego.com/news/2012/jun/27/dutch-court-outlaws-pedophile-association/?print&page=all Dutch court outlaws pedophile association]. ''UT San Diego'', 2012-06-27</ref><ref>[http://danpedo.sexualpolitik.se/dpa.pdf Resumé af Rigsadvokatens redegørelse om muligheden for at søge Pædofilgruppen og DPA-Gruppe 04 opløst ved dom i henhold til grundlovens § 78], RA-2004-609-0028, 2005. DPA</ref>.
 
[[Dosiero:PNVD.png|eta|dekstra|Logotipo de la [[Partio de la Karitato, Libereco kaj Diverseco|Partio de Karitato, Libereco kaj Diverseco]].]]
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/wiki/Pedofilia_movado"