Krimea Ĥanlando: Malsamoj inter versioj

Ekde fino de la [[15-a jarcento]] la Krimea Ĥanlando faris konstantajn militirojn en la Moskvan ŝtaton kaj Pollandon. La forkapto de sklavoj kaj la sklav-komerco estis esence gravaj por la ekonomio de la Ĥanlando. La kaptitoj estis vendataj en [[Turkio]]n, [[Mezoriento]]n kaj eĉ en la eŭropajn ŝtatojn. Laŭ la pritaksoj de iuj sciencistoj, en la krimeaj sklav-bazaroj dum 2 jarcentoj oni vendis pli ol 3 milionojn da homoj (ĉefe ukrainoj, poloj kaj rusoj). Defendocele la moskvaj princoj diversatempe kreis 3 devendodefendo-liniojn (kiuj konsistis el ĉenoj de defendurboj, fortresoj, abatisoj kaj remparoj). La loĝantaro de tiuj urboj ĉefe konsistis el [[kozakoj]].

Malgraŭ la akirita sendependeco la loĝantaro de la ĥanlando kelkfoje ribelis kontraŭ la rusaj garnizonoj; la ribeloj estis subtenataj de Turkio (malgraŭ la interkonsentoj de la pac-traktato de ''Küçük Kaynarca''). La ribeloj estis milde subpremataj, tamen ilia ofteco kaŭzis, interalie, la transloĝigon de la kristana loĝantaro en [[1778]] sur la nordajn bordojn de la [[Azova maro]] (por protekti ilin kontraŭ eventualaj brutalaĵoj de la tjurkaturka loĝantaro). En la jaro 1782 okazis vica ribelo, kiu rompis la toleron de la Rusia ŝtato. La {{daton|8|aprilo|1783}} rusia imperiestrino [[Katerino la 2-a (Rusio)|Katerino la Dua]] publikigis manifeston, laŭ kiu Krimeo, Tamana duoninsulo kaj Kubano iĝis parto de [[Rusia imperio]]. Do, Krimeo estis fakte aneksita de Rusio rezulte de la fakto, ke Turkio kaj Krimea Ĥanlando ne obeis la kondiĉojn de la pac-traktato.