Instruado de lingvoj

Lingvedukado estas la aro de teknikoj kaj praktiko de instruado kaj lernado de fremda aŭ dua lingvo. Lingvedukado estas branĉo de apliklingvistiko.

Neceso de lingvedukado

Pliiĝanta tutmondiĝo estis kreinta grandan neceson por la personoj en la mondoj ĉu de laboro ĉu de komunikado kiuj povas uzi kaj komuniki en multaj lingvoj. La uzado de komunaj lingvoj estas nepraj en areoj kiaj komerco, turismo, internaciaj rilatoj, teknologio, amaskomunikiloj, kaj scienco. Multaj landoj kiaj Koreio (Kim Yeong-seo, 2009), Japanio (Kubota, 1998) kaj Ĉinio (Kirkpatrick & Zhichang, 2002) konsideras lingvedukajn politikojn por instrui almenaŭ unu eksterlandan lingvon ĉe la niveloj de baza kaj meza lernejo. Tamen, kel kaj landoj kiaj Barato, Singapuro, Malajzio, Pakistano, kaj Filipinoj uzas duan oficialan lingvon en ties administracio. Laŭ Gao (2010), Ĉinio estis ĵuse metinta enormajn klopodojn por la instruado de eksterlandaj lingvoj, ĉefe la angla.

Bibliografio

• Pérez-Milans, M (2013). Urban schools and English language education in late modern China: A Critical sociolinguistic ethnography. New York & London: Routledge.
• Gao, Xuesong (Andy). (2010). Strategic Language Learning. Multilingual Matters:Canada, 2010
• Kim Yeong-seo (2009) "History of English education in Korea"
• Kirkpatrick, A & Zhichang, X (2002). ”Chinese pragmatic norms and “China English”. World Englishes. Vol. 21, pp. 269–279.
• Kubota, K (1998) “Ideologies of English in Japan” World Englishes Vol.17, No.3, pp. 295–306.