'''Bagavadgito''' estas la ĉefa religia instruo de [[hinduismo]], predikita de [[Kriŝno]] kaj konsistiganta ĉapitron de [[Mahabarato]]. ([[PIV]])
Unu el la ĉefaj verkoj el la Antikva Tempo estas la [[eposo]] [[MahabharatoMahabarato]]; Certe la plej longa literatura verko en la mondo. Oni atribuas ĝian redakton al la saĝulo [[Vjaso]]. Ĝia centmil versoj ĉefe temas pri milito. Tamen, oni apartigas unu ĉapitron, kiel religia kerno de la libro: la Bagavadgito. Ĝi estis verkita inter la 4a jarcento a.K. kaj la 2a de nia erao.
Bagavadgito temas pri la doktrino de [[reenkorpiĝo]].
La libro prezentas sin kiel dialogo inter [[ArĵunoArĝuno]], unu generalo, kaj [[Kriŝno]], lia ĉarkondukanto. ArjunoArĝuno haltigis sian veturilon inter la du batalontaj armeoj kaj rekonas parencanojn kaj amikojn en la kontraŭa tendaro. Li ne volas mortigi ilin. Malespero regas lin. Sed Kriŝno (कृष्ण) kuraĝigas lin. Li prezentas la doktrinon de senmorteco, kaj revelacias sin kiel enkorpiĝon de Diodio mem. La kerno de lia instruo estas malinteresita agado farita pro devo, sed kiu ankaŭ estas la vojo al mensoliberigo el la [[karmo]].
== En Esperanto aperis ==
* ''[[Bhagavad-Gitâ, tio estas, Sublima Kanto pri la Senmorteco]]'' (el la sanskritaSanskrita originalo verse tradita fare de [[Francisko Valdomiro Lorenz]]).
