La '''Leĝo de Grimm''' estas sona leĝo unue formulita en [[1822]] de [[Fratoj Grimm|Jacob GRIMMGrimm]] ([[1785]]-[[1863]]). La leĝo montras la laŭregulan manieron per kiu la [[Ĝermanida Grupo|ĝermanida]] sonsistemo diverĝis de la [[Hindeŭropa Familio|hindeŭropa]] sonsistemo. Li montris naŭ ensemblojn de interrilatoj, kiuj aperis kiel klara [[Fonetiko|fonetika]] modelo. Voĉaj aspiratoj (inkluzive de voĉaj plozivoj kaj frikativoj) en Hindeŭropa iĝis voĉaj plozivoj en Ĝermanida; voĉaj plozivoj iĝis senvoĉaj plozivoj; kaj senvoĉaj plozivoj iĝis senvoĉaj aspiratoj. Ĉi tiuj rilatoj klarigas, kial vortoj, kiuj latine, greke aŭ sanskrite komencas kun /p/, ĝenerale komencas kun /f/ en angla aŭ germana (''pater'' > ''father'', ''Vater''). Iaj esceptoj al ĉi tiu leĝo klariĝis pli malfrue de aliaj lingvistoj.
