Traditionally la minora duto konsideriĝas la plej [[Disonanco (muziko)|disonanca]] intervalo post la [[tritono]].
Laŭ [[Carl DAHLHAUSDahlhaus]] (1990), "kiel malfrua kiel la [[13-a jarcento]] la duonduto traviviĝis kiel problemeca intervalo ne facile koniĝata, kiel la neracionala restaĵo inter la perfekta kvarto kaj la [[ditone]] [4/3 / (9/8)<sup>2</sup> = 256/243!]." En melodika duontono, ne "tendenco perceptiĝas de la suba tono ale la supra, aŭ de la supra ale la suba. La dua tono ne preniĝas esti la 'celo' de la unua. Anstataŭe, la duonduto evitiĝies en [[clausula]]s ĉar ĝi mankis klarecon kiel intervalo." Eko en la [[13-a jarcent]] kadencoj komencas bezoni mocion en unu voĉo de duonduto kaj la alia de plenduto en kontraŭa mocio.
