Princepiskopo: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Moldur (diskuto | kontribuoj) |
Moldur (diskuto | kontribuoj) |
||
Linio 69:
La plej konita el tiuj estis la episkopo de [[Romo]], do la [[papo]], inspiranto de la kredo por la tuta katolika eklezio, kies tera-ŝtataj povoj baziĝis sur la komuna konstituiĝo de la ŝtatoj. Tiun rajton de suvereneco oni apogigis laŭkelke da tempo ankaŭ sur supozita [[Donaco de Konstanteno]] kaj sur aŭtenta Donaco de [[Pipino la pli juna|Pipino]], kies funkcio estis granda kvankam ne necesa ĉar ankaŭ aliaj ŝtatoj en la teritorio de la antikva Romia Imperio formiĝis sen iu ajn imperiestra dekreto. La ŝtata suvereneco de la papo daŭris ĝis [[1870]] kiam la itala registaro okupis [[Romo]]n; sed internacie rekomenciĝis en [[1929]] per la pakto inter [[Italio]] kaj Sankta Seĝo: tiam kreiĝis la ŝtata suvereneco de la papo sur [[Vatikano]], kvankam praktike en ĝi li suverene ĉiam regis.
La lasta, kaj unika, nuna princo-episkopo estas tiu de [[Andoro]] ĉar [[episkopo de
== Eksteraj ligiloj ==
| |||