Piramo kaj Tisbe: Malsamoj inter versioj

Piramo kaj Tisbe estis du babiloniaj gejunuloj kiuj loĝis dum la reĝineco de Semiramis. Ili loĝis en du kunlimaj loĝejoj, kaj amis sin reciproke malgraŭ ilia gepatra malpermeseco, streĉita pro la rivaleco el la du familioj.

 

 

Ili komunikis sin per ekvidojn, mansignojn aŭ grimacojn, ĝis ili malkovris breĉon en la muro kiu separis iliajn hejmojn. Nur voĉo trapasis tia mallarĝa breĉo kaj la dolĉaj am-mesaĝoj kaj flustroj trapasis ree la fando. Tiel, ili kapablis paroli, enamiĝi al la alia, desiri sin reciproke ĉiu sekundo pli intense. Ĝis nokton; kiam ili determinis ke la venonta noktiĝo, kiam jam ĉio kuŝis silente, ili forkurus neviditaj kaj renkontis apud la monumento de Nino, subŝirme de blankberujo, kiu tie staris, apud la fonto.

Tisbe alvenis unua, sed leonino kiu alvenis ĉasinte por trinki akvon el la fonto timigis ŝin, kaj Tisbe ekforkuris tuj kiam ŝi rigardetis la faŭkojn el la ĉi-fojo trankvila besto, serĉante ŝirmon sub la truo el ŝtono.

 

 

Lia sango tinkturis violkolore la fruktojn el la arbo, kaj el tie; devenas la koloron el la morusbero, laŭ Ovidio.

 

La intrigo de Piramo kaj Tisbe aperas dufoje en Ŝekspiro. La ĉefintrigo el Romeo kaj Julieta (1595) estis elprenita, ĉu el la Latina rakonto el Ovidio el la Metamorfozoj, ĉu el la tradukaĵo de tiu verko farita de Goldingen, en 1567. Kaj, ankaŭ aperas en la komedio ''La revo el somera nokto'' (Akto V, sceno I), rolita de duopo da kamparanoj.