Alexandre Dumas (filo): Malsamoj inter versioj

El ĉiuj tiuj verkoj montris fizionomion propran nur »La dame aux camélias«, glata rakonto pri la vivo de la akompanistino Marie Duplessis frue mortinta pro tuberkulozo. La sukceso de la romano kreskis kiam ĝi fariĝis dramo (1852). Tiel naskiĝis la franca nov-realisma dramo-skolo. La verko elstaras pro akra observado de sociaj kutimoj, per mastrado de la dramaj formoj kaj per la spontanaj vivaj dialogoj. Kontribuis al la sukceso la tikleco de la temo pri malvirto. En du aliaj pli postaj verkoj: »Diane de Lys« (1853) kaj »Le demimonde« (La meza socio)(1855), Dumas traktis similajn temojn sed nun eĉ pli satire - por meti spegulojn antaŭ la okulojn de la samtempuloj, kiel decas por komediisto.

 

 

La morto malebligis la finfaron de »La route de Thèbes«, kie li volis kontraŭi [[Henrik Ibsen]]. La eldono de la kompleta verkaro fariĝis en 1898 en 8 volumoj. Dumas ankaŭ priskribis sian teorion pri la rajtoj kaj la devoj de virinoj kaj la malperfekta leĝaro kaj socio malkomprenanta en la majstra romano »L'affaire Clémenceau« (1864), kaj en pluraj pamfletoj, ekz. »Lettres sur les choses du jour«, »Recherches de la paternité«, »L'homme-femme«, »Tue-la!«, »Les femmes qui tuent et les femmes qui votent« (1872–83), poste en pamfletego »Le divorce« (1880) kaj en diversaj antaŭparoloj je teatraĵoj. Ilin ŝategas veraj literaturspecialistoj. Tamen ankaŭ en tiuj ideoj prezentitaj tiom fiere ne mankas kontraŭdiroj. Dumas gravis ankaŭ kiel scenejteknikisto. En sia privata vivo li estis modela kaj helpema. Politikan li intence maltrafis. En 1875 li elektitis membro de la [[Franca Akademio]].