Ferdinando Palasciano: Malsamoj inter versioj

[kontrolita revizio][nekontrolita versio]
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Neniu resumo de redakto
Denaska1 (diskuto | kontribuoj)
e Nur kelkaj stilaj sxangoj; Garibaldi estis vundita cxe kruro
Linio 5:
Filo de Petro, komunuma sekretario de [[Monopoli]], kiu transloĝiĝis al Kapua por laboro, kaj de Raffaela Di Cecio.
 
Li diplomiĝis tre juna pri Belartoj kaj Filozofio, tiam pri [[Veterinara medicino|Bestokuracado]] kaj fine pri [[Medicino]] kaj [[Kirurgio]]. Je la aĝo de tridek tri jaroj, li estis nomumita kuracisto de la Armeo de laRegno de la [[Reĝlando de la du Sicilioj|Du Sicilioj]], lil trovis siniestis en [[Messina]] dum la ribelaj tempojribeloj de [[1848]].
 
Kontraŭe al la ordonoj de la generalo [[Carlo Filangieri]], la juna kuracisto ankaŭ serĉiss kuracadonkuracis por la malamikojmalamikojn, kiuj estis vunditajvunditajn dum la batalo. Akuzita pri malobeo, oni minacis mortpafi lin. Li tamen pravigis sian konduton antaŭ Filangieri per la aserto: "La vunditoj, sendepende de la armeo al kiu ili estas ligitaj, estas por mi sanktaj kaj ili ne povas esti konsiderataj kieltaksataj malamikoj", kaj "Mia kuracista devo estas pli grava ol mia devo kiel soldato." Nur la interveno de la reĝo [[Ferdinando la Dua (Sicilio)|Ferdinando la Dua]] ŝanĝis la mortpunon al unu jaro deda malliberigo en [[Reggio Calabria]].
 
Ĉi tiu sperto estis prezentita en lia postaj deklaroj al la Internacia Kongreso de la [[Pontaniana Akademio]] de Napolo en [[1861]], kaj tio havis larĝan reeĥon tra [[Eŭropo]]. Ĝi estis unu el la bazoj de la [[Ĝeneva Konvencio]] de [[1864]], kiu naskisnaskigis la Ruĝan Krucon.
 
Samtempe li estis nomumita Profesoro pri [[Kirurgio]] ĉe la Universitato de Napolo ([[1865]]) kaj fondita en [[1882]] kune kun Proff. Angla de la Universitato de [[Palermo]], Loreta de la Universitato de [[Bolonjo]] kaj Bottini de la Universitato de [[Milano]], la Itala Socio de Kirurgio.
[[Dosiero:Napoli (NA), 2011, Torre Palasciano..jpg|eta|Interna korto de la Palaco Palasciano en Napolo, domo luita de li kaj la edzino en 1868.]]
Malgraŭ la renoma reputacio, kiun li ĝuis en sia fako, kaj nacie kaj internacie, kaj kvankam li eĉ altiris studentojn el la tuta Eŭropo kaj kuracistojn por lerniinstrui sian teknikon, li demisiis, en akra disputo kun la tiama [[rektoro]] (Imbriani) pro la movo de kelkaj sekcioj de la Fakultato al la Monaĥejo de Jesuo kaj Maria, kiu estis "transformita" en mallonga tempo kaj kiujn Palasciano konsideris sub la nemalhavebla minimumo de higienaj normoj.
 
Li tiam estis vokita al konsulto fare de [[Giuseppe Garibaldi|Garibaldi]] por trakti pafvundon en la meza [[maleolo]] de la malsupra dekstra brakokruro dum batalo de [[Aspromonte|Aspromonto]]. Palasciano konsilis al kuracistoj de Garibaldi kirurgie interveni por depreni kuglon de la osto, tamen oni ne aŭskultis lin. La kuracistoj fakte eĉ argumentis, ke ne troviĝas kuglo. Ili konvinkiĝis nur post kelkaj monatoj. Inter Palasciano kaj Garibaldi estiĝis profunda amikeco, atestita de antaŭnelonge trovitaj korespondaĵoj, konservitaj ĉe la MuzeoMuzo de Napolo SSankta. Martino en Napolo .
[[Dosiero:Napoli (NA), 2011, Torre Palasciano2..jpg|maldekstra|eta|Turo de la Palaco Palasciano, restaŭrita kaj en foto de 2011.]]
Li estis ankaŭ deputito alen la [[Itala Parlamento|Parlamento]] en la 14-a, 15-a kaj 16-a parlamentaj sesioj, kaj ankaŭ senatano, konsilisto kaj helpanto en la urbo Napolo.
 
En [[1886]] ekaperis la unuaj simptomoj de serioza [[demenco]], intermetitaj de mallongaj momentoj de klarmenso kaj tio akompanis lin ĝis la morto. Dum la jaroj de malsano estis ĉiam ĉe lia flanko la edzino [[Olga de Wavilow]], rusino je nobela origino, kaj kelkaj amikoj.