Belo: Malsamoj inter versioj

En la Romantika periodo, [[Edmund Burke]] postulis diferencon inter belo kaj ties klasika signifo unu flanke kaj la [[Sublimo]]. La koncepto de sublimo, kiels estis klarigita de Burke kaj de [[Immanuel Kant|Kant]], sugestis la revizion de la Gotikaj arto kaj arkitekturo, kvankam ne kongrue kun la klasika normigo de belo, kiel sublima. La miisma sinteno de la fieregaj poetoj kaj artistoj ĝenerale ŝnaĝis la vidpunkton de belo, nun kuŝanta en la propra konsidero de la artisto kiel ia dieca estaĵo. Krome la dekoracio aldonis al la tipaj agrablaj printempaj pejzaĝoj tre ampleksan gamon de aliaj etosoj antaŭ konsideritaj nebelaj, kiel ruinoj, [[tombejo]]j, la nokto, ŝtormoj, la enormega forto de la koleriĝinta marforto ktp. Kaj fronte al tio la terura kaj kortuŝa esto de la solema kaj foje eĉ diablema heroo romantika.

 

Dum la 20a jarcento okazis pliiĝanta malakcepto de la belo fare kaj de artistoj kaj de filozofoj, finante en la kontraŭestetiko de la [[postmodernismo]].<ref>''The Anti-Aesthetic: Essays on Postmodern Culture'' de Hal Foster</ref> Tio okazis spite la fakton ke belo estis ŝlosila afero de unu el ĉefaj influantoj de postmodernismo, nome [[Friedrich Nietzsche]], kiu argumentis ke la Povemo estas la Belemo.<ref>Povemo, de [[Friedrich Nietzsche]]</ref>