George Sand: Malsamoj inter versioj

Ŝi verkis romanojn[[romano]]jn, novelojn[[novelo]]jn, fabelojn[[fabelo]]jn, teatraĵojn[[teatraĵo]]jn, [[beletro|beletrajn]] kritikojn, [[politiko|politikajn]] tekstojn, eĉ sian biografion[[biografio]]n.

Ŝi kaŭzis skandalon[[skandalo]]n pro sia bolanta am-vivo, pro sia vir-stila vestado kaj pro sia vira pseŭdonimo, kiun ŝi uzis jam en 1829.

Malgraŭ multaj maladmirantoj kiel Karlo Bodlero ([[Charles Baudelaire]]) aŭ [[Jules Barbey d'Aurevilly]], Georg' Sand' iĝis centra figuro en la intelekta vivo de sia epoko, gastigante en Nohanto aŭ en PalezeoPalezo ([[Palaiseau]]) Liston ([[Liszt]]), M.[[Marie d'Agoult]]-n, Balzakon ([[Balzac]]), Flaŭberon ([[Flaubert]]), Delakrucon ([[Delacroix]]) kaj V.[[Victor HugonHugo]]-n, jen konsilante iujn jen kuraĝigante aliajn.

Ŝi ankaŭ famiĝis per aktiva politika engaĝiĝo ekde 1848, inspirantainspirante A.al [[Alexandre Ledru-Rollin]], partprenante al lanĉo de tri ĵurnaloj : « La Cause du peuple » (La afero de l' popolo), « Le Bulletin de la République » (La respublika bulteno), « l'Éclaireur » (La lumiganto), pledante ĉe Napoleono[[Napoleon]]o la tria favore al kondamnitoj, i.a. V. Hugo kies verkaron ŝi admiris.

Georg' Sand' verkis ankaŭ laŭ aliaj ĝenroj, kiel membiografio («Histoire de ma vie», 1855) kaj la historia romano kiel «Consuelo» (1843) en kiu ŝi bildigas tra la figuro de itala belkantistino la artan kuntekston en Eŭropo de l' dekoka jarcento; aŭ kiel «Les Beaux Messieurs de Bois-Doré» (1858) en kiu svarmas la amoraj aventuroj en kunteksto de la religiaj luktoj dum la regno de [[Ludoviko la dektria13-a]].

Ŝi havis multajn amantojn, kaj kelkajn pasiojn kiuj multe influis ŝin : la verkisto Jules Sandeau, la poeto [[Alfred de Musset]], la advokato Michel de Bourges.

Ŝi ankaŭ sekrete travivis pasion kun Marie Dorval, [[aktorino]] de la «Comédie Française» ([[Franca Komedio]]), kiun ŝi renkontis en 1833, kaj kiu inspiris al ŝi la romanon «Lelia».

Post Jules Sandeau, kaj post mallonga kaj malfeliĉa aventuro kun la verkisto [[Prosper Mérimée]], ŝi enamiĝis al Alfred de Musset, sesjare pli juna ol ŝi. Iliaj rilatoj, malkvietaj, pasiaj, kun iom da malfidelaĵoj (kiel en la fama restado en Venecio, kie Musset diboĉis kun malprudulinoj dum malsanis Georg' Sand, kiu tuj poste kokrigis lin siavice malsanan, kun ties kuracisto Pietro Pagello), kaj ankaŭ kun rompiĝoj, kio naskis abundan korespondadon, en kiu troviĝas kelkaj el la plej belaj amleteroj en la franca lingvo.

De 1835 ĝis 1837, Georg' Sand' iĝis la amatino de Michel de Bourges, ŝia advokato, fervora respublikisto kaj onta [[deputito]]. Li alkondukis ŝin al respublikemo kaj socialismo. Li advokatis favore al ŝi en la disiĝa proceso kontraŭ Casimir Dudevant, kaj sukcesis regajni la bienon de Nohanto.

Ŝi renkontis [[Frédéric Chopin|Frederikon Ŝopenon]] en 1836, kaj restis kun li preskaŭ dek jarojn (de 1838 ĝis 1847). En [[Majorko]], eblas viziti la Kartuzion de Valldemossa, kie ŝi restadis dum la vintro 1838-39 kun Frederiko Ŝopeno kaj siaj infanoj. Ili travivis komplikan rilaton. Unue amikoj, poste amantoj, pli poste, ĉar Ŝopeno malsana, la rilato iĝis senseksa, por fine aspekti «filo-patrina».

== Ŝia politika engaĝiĝo ==

Georg' Sand sin ligis kun demokratuloj kiel [[Emmanuel Arago]], [[Armand Barbès]], Bakounine[[Miĥail Bakunin]], kaj aplaŭdis en 1848 la falon de la reĝo [[Louis-Philippe]] kaj la finon de la «Monarchie de Juillet» ([[Julia monarkio]]) fiere elmontrante sian engaĝiĝon politikan kaj socialan, eĉ sin deklarante komunisto. Sed post la juniaj tagoj en 1848, kaj ties violentaj ribeloj, ŝi retiriĝis en Nohanto, kie ŝi lukris, verkante kelkajn teatraĵojn, pro financa bezono. Tamen ŝi ne konstante restadis en Nohanto, vojaĝante dise ĉien, sed precipe ĉe sian amikegon Charles Robin Duvernet ĉe la kastelo de l' «Petit Coudray».

Ŝi perletere amikiĝis kun Flauberto, kaj estis la nura virino akceptita ĉe la vespermanĝoj de Magny, kie ŝi renkontiĝadis kun [[Théophile Gautier]], la fratoj Jules kaj [[Edmond de Goncourt]], [[Sainte-Beuve]], [[Hippolyte Taine]]...