Aŭgusto Cezaro: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Kani (diskuto | kontribuoj) |
Kani (diskuto | kontribuoj) |
||
Linio 119:
Jaroj de enlanda milito estis lasinta Romon en stato de preskaŭ senjureco, sed la Respubliko ne estis preparita akcepti la kontrolon de Oktaviano kiel despoto. Samtemoe, Oktaviano ne povis simple forlasi sian aŭtoritaton sen risko de pluaj enlandaj militoj inter la Romiaj generaloj kaj, eĉ se li ne deziris ajnano postenon de aŭtoritato, lia posteno postulis ke li zorgu pri la bonfarto de la urbo Romo kaj de la [[Romia provinco|Romiaj provincoj]]. La celoj de Oktaviano ekde tiam estis revenigi Romon al stato de stabileco, tradicia laŭleĝeco, kaj civileco pere de la malpezigo de la politika premo metita sur la juraj tribunaloj kaj sekurigo de libera balotado— almenaŭ teorie.<ref name="eck 44 45">Eck (2003), 44–45.</ref>
[[Dosiero:Augstus kameo.jpg|eta|dekstra|Aŭgusto kiel triumfanto ([[kameo]]).]]
[[File:Caesar augustus.jpg|thumb|upright|Oktaviano kiel magistrato. La marmora kapostatuo estis farita ĉirkaŭ 30–20 a.K., he body sculpted in the 2nd century AD ([[Musée du Louvre|Louvre]], [[Paris]]).]]
En 27 a.K., Oktaviano ŝajnigis revenigi la tutan povon el la Romia Senato kaj rezigni sian kontrolon de Romiaj provincoj kaj de armeoj.<ref name="eck 45" /> Sub lia konsuleco, tamen, la Senato havis malmultan povon por iniciati leĝofaradon enkondukante leĝoproponojn por la senata debato.<ref name="eck 45">Eck (2003), 45.</ref> Oktaviano ne havis plu rektan kontrolon de la provincoj kaj de ties armeoj, sed li retenis la fidelecon de aktivaj operacaj soldatoj kaj veteranoj.<ref name="eck 45" /> La karieroj de multaj klientoj kaj adheruloj dependis el lia [[Mecenatismo|mecenateco]], ĉar lia financa povo estis senrivala en la Romia Respubliko.<ref name="eck 45" /> Historiisto [[Werner Eck]] asertas:
{{Citaĵo|La sumo de lia povaro derivis unue el la variaj oficejaj povoj delegitaj al li fare de la Senato kaj la popolo, due el lia enorma privata riĉaro, kaj trie el nombraj patron-klientaj rilatoj kiujn li establis kun individuoj kaj grupoj tra la tuta imperieca Romio. Ĉiuj el ili kunigitaj formis la bazon de lia ''auctoritas'' (aŭtoritato), kion li mem emfazis kiel la fondo de sia politika agado.<ref name="eck 113">Eck (2003), 113.</ref>}}
Je pli granda etendo, la publiko estis konscia pri la vastaj financaj rimedoj kiujn Oktavian estris. Li malsukcesis kuraĝigi sufiĉajn senatanojn por financi la konstruadon kaj bontenadon de la vojretoj en Italio en 20 a.K., sed li entreprenis rektan respondecon por tio.<ref name="eck 80">Eck (2003), 80.</ref> Tio estis publikigita en la Roma valuto stampita en 16 a.K., post li donacis vastajn monkvanton al la ''aerarium Saturni'', nome la publika trezoro.<ref name="eck 80" />
Laŭ H. H. Scullard, tamen, la povo de Oktaviano estis bazita sur la plenumado de "elstara militista povo kaj... la lasta fundamento de lia aŭtoritato estis forto, tamen multo el tiu fakto estis maskita."<ref name = "Scullard_p211">Scullard (1982), 211.</ref>
{{redaktata}}
The Senate proposed to Octavian, the victor of Rome's civil wars, that he once again assume command of the provinces. The Senate's proposal was a ratification of Octavian's extra-constitutional power. Through the Senate, Octavian was able to continue the appearance of a still-functional [[constitution of the Roman Republic|constitution]]. Feigning reluctance, he accepted a ten-year responsibility of overseeing provinces that were considered chaotic.<ref name="eck 46">Eck (2003), 46.</ref><ref>Scullard (1982), 210.</ref>
The provinces ceded to him for that ten-year period comprised much of the conquered Roman world, including all of Hispania and Gaul, [[Syria (Roman province)|Syria]], [[Cilicia]], [[Cyprus]], and [[Ægyptus|Egypt]].<ref name="eck 46" /><ref name="ccaa 34">Gruen (2005), 34.</ref> Moreover, command of these provinces provided Octavian with control over the majority of Rome's legions.<ref name="ccaa 34" /><ref name="eck 47">Eck (2003), 47.</ref>
While Octavian acted as consul in Rome, he dispatched senators to the provinces under his command as his representatives to manage provincial affairs and ensure that his orders were carried out.<ref name="eck 47" /> The provinces not under Octavian's control were overseen by governors chosen by the Roman Senate.<ref name="eck 47" /> Octavian became the most powerful political figure in the city of Rome and in most of its provinces, but he did not have a monopoly on political and martial power.<ref name="ccaa 24" />
The Senate still controlled North Africa, an important regional [[Roman agriculture|producer of grain]], as well as [[Illyria]] and Macedonia, two strategic regions with several legions.<ref name="ccaa 24" /> However, the Senate had control of only five or six legions distributed among three senatorial proconsuls, compared to the twenty legions under the control of Octavian, and their control of these regions did not amount to any political or military challenge to Octavian.<ref name="ccaa 24 25">CCAA, 24–25.</ref><ref name = "Scullard_p211" />
The Senate's control over some of the Roman provinces helped maintain a republican façade for the autocratic Principate.<ref name="ccaa 24 25" /> Also, Octavian's control of entire provinces followed Republican-era precedents for the objective of securing peace and creating stability, in which such prominent Romans as Pompey had been granted similar military powers in times of crisis and instability.<ref name="ccaa 24 25" />
==== Akcepto de la nova ordo ====
==== Nova ekonomia kaj socia ordo ====
| |||