Kiel registrite je 16:25, 14 jun. 2018 redakti Kani (diskuto \| kontribuoj) Patrolantoj, Administrantoj 273 528 redaktoj →‎Adiaŭaj turneoj (1901–1913) ← Iru al antaŭa ŝanĝo		Kiel registrite je 16:29, 14 jun. 2018 redakti malfari Kani (diskuto \| kontribuoj) Patrolantoj, Administrantoj 273 528 redaktoj →‎Amputo de kruro kaj milittempaj prezentoj (1914–1918) Iru al sekvanta ŝanĝo →
Linio 215: En decembro 1913, Bernhardt atingis plian sukceson per la dramo ''Jeanne Doré''. La 16an de marto 1914 oni faris ŝin Kavaliro de la [[Legio de Honoro]]. Spite ŝiajn sukcesojn, al ŝi ankoraŭ mankis mono. Ŝi estis farinta sian filon Maurice direktoro de sia nova teatro, kaj permesis al li uzi la enspezojn de la teatro por pagi siajn hazardludajn ŝuldojn, kio fine devigis ŝin lombardi kelkajn el siaj juveloj por pagi siajn fakturojn.<ref> Skinner 1967, pp. 314–316.</ref> En 1914 ŝi iris kiel kutime al feritempa ripozado en [[Belle-Île-en-Mer\|Belle-Île]] kun sia familio kaj proksimaj amikoj. Tie, ŝi ricevis la novaĵojn pri la murdo de Arkiduko Franz ~~Ferdinandkaj~~Ferdinand kaj la komenco de la [[Unua Mondmilito]]. Ŝi urĝis reen al Parizo, kiu estis minacata de proksimiĝanta germana armeo. En septembro, Bernhardt ricevis peton de la Ministro pri Milito, ke ŝi translokiĝu al pli sekura loko. Ŝi iris al vilao ĉe la [[Golfo de Arcachon]], kie ŝia kuracisto malkovris ke disvolviĝis [[gangreno]] en ŝia vundita kruro. Oni transportis ŝin al [[Bordozo]], kie la 22an de februaro 1915 kirurgo amputis ŝian kruron preskaŭ ĝis la kokso. Ŝi malakceptis la ideon de artefarita kruro, lam-bastonoj aŭ [[rulseĝo]], kaj anstataŭe ŝi estis kutime portata en [[palankeno]] laŭ ŝia propra koncepto, kun du longaj teniloj, kiun portis du viroj. Ŝi dekoraciigis la portoseĝon laŭ la [[stilo Ludoviko la 15-a]], kun blankaj flankoj kaj orumitaj ornamaĵoj.<ref> Skinner 1967, pp. 318–320.</ref> Ŝi revenis al Parizo la 15an de oktobro kaj, spite la perdon de sia kruro, ŝi plu iris sur la scenejon de sia teatro; scenoj estis aranĝitaj tiel, ke ŝi povu resti sidanta aŭ apogata de subtenilo kiu kaŝis ŝian kruron. Ŝi tiel partoprenis en patriota "sceneja poemo" de Eugène Morand nomata ''Les Cathédrales'' (La katedraloj), ludante la rolon de la [[Strasburga katedralo]]: unue, side, ŝi deklamis poemon; poste, leviĝante sur sia sola kruro, ŝi apogis sin sur la brako de la seĝo kaj deklamis "Ploru, ploru, Germanio! La germana aglo falis en Rejnon!"<ref> Skinner 1967, p. 320.</ref>

Sarah Bernhardt: Malsamoj inter versioj