Bluso: Malsamoj inter versioj

[kontrolita revizio][kontrolita revizio]
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Linio 98:
====Urba bluso====
Stiloj de urba bluso estis pli kodigitaj kaj prilaboritaj, ĉar muzikisto jam ne plu estis ene de sia ejo, propra komunumo, kaj devis adaptiĝis al estetiko de pli granda, pli varia publiko.<ref name="qzdblv">Garofalo, p. 47.</ref> La kantistoj de klasika bluso de urbaj virinoj kaj [[vodevilo]] estis tre popularaj en la 1920-aj jaroj, inter kiuj "la tri grandulinoj" — nome [[Gertrude Ma Rainey|Gertrude "Ma" Rainey]], [[Bessie Smith]], kaj [[Lucille Bogan]] — kaj [[Victoria Spivey]]. [[Mamie Smith]], pli vodevilan kantiston ol blusa artisto, estis la unua afrikusonano kiu registris bluskanton en 1920; ŝia dua registro, "Crazy Blues", estis vendita en 75,000 kopioj nur en sia unua monato.<ref>{{cite web|author=Hawkeye Herman |title=Blues Foundation homepage |publisher=Blues Foundation |url=http://www.blues.org/blues/essays.php4?Id=3 |accessdate=15a de Oktobro, 2010 |deadurl=yes |archiveurl=https://web.archive.org/web/20081210013210/http://www.blues.org/blues/essays.php4?Id=3 |archivedate=10a de Decembro, 2008 }}</ref> [[Ma Rainey]], nome "Mother of Blues" )la patrino de bluso), kaj Bessie Smith, nome ĉiu el ili "[kantis] ĉirkaŭ centrajn tonojn, eble por projekti sian voĉon pli facile al fino de ĉambro". Smith "kantis laŭ malkutima ŝlosilo, kaj ŝia artisteco por premi kaj etendi notojn per sia bela, povega kontralta voĉo por komfortigi sian propran interpretadon estis nesuperita".<ref>Clarke, p. 137.</ref>
{{redaktata}}
En 1920 la vodevila kantistino [[Lucille Hegamin]] iĝis la dua nigrulino kiu registris bluson, kiam ŝi registris "The Jazz Me Blues".<ref>Stewart-Baxter, Derrick (1970). ''Ma Rainey and the Classic Blues Singers''. New York: Stein & Day. p. 16.</ref> Tiuj registraĵoj estis tipe etikeditaj kiel "[[race records]]" (rasregistraĵoj) por distingi ili el registraĵoj vendataj al blankulpubliko. Tamen, la registraĵoj de kelkaj klasikaj bluskantistinoj estis aĉetitaj ankaŭ de blankulaj aĉetantoj.<ref>Steinberg, Jesse R.; Fairweather, Abrol (eds.) (2011). ''Blues: Thinking Deep About Feeling Low''. Hoboken, N.J.: Wiley. p. 159.</ref> Tiuj kontribuaĵoj de bluskantistinoj al la genro inkludis "increased improvisation on melodic lines, unusual phrasing which altered the emphasis and impact of the lyrics, and vocal dramatics using shouts, groans, moans, and wails. The blues women thus effected changes in other types of popular singing that had spin-offs in jazz, [[Broadway musical]]s, [[torch song]]s of the 1930s and 1940s, [[gospel music|gospel]], [[rhythm and blues]], and eventually [[rock and roll]]."<ref>Harrison, Daphne Duval (1988). ''Black Pearls: Blues Queens of the '20s''. New Brunswick: Rutgers University Press. p. 8.</ref>
 
En 1920 la vodevila kantistino [[Lucille Hegamin]] iĝis la dua nigrulino kiu registris bluson, kiam ŝi registris "The Jazz Me Blues".<ref>Stewart-Baxter, Derrick (1970). ''Ma Rainey and the Classic Blues Singers''. New York: Stein & Day. p. 16.</ref> Tiuj registraĵoj estis tipe etikeditaj kiel "[[race records]]" (rasregistraĵoj) por distingi ili el registraĵoj vendataj al blankulpubliko. Tamen, la registraĵoj de kelkaj klasikaj bluskantistinoj estis aĉetitaj ankaŭ de blankulaj aĉetantoj.<ref>Steinberg, Jesse R.; Fairweather, Abrol (eds.) (2011). ''Blues: Thinking Deep About Feeling Low''. Hoboken, N.J.: Wiley. p. 159.</ref> Tiuj kontribuaĵoj de bluskantistinoj al la genro inkludis "increasedpliigitan improvisationimprovizadon onpri melodicmelodiaj lineslinioj, unusualmaloftan phrasingesprimmanieron whichkiuj alteredŝanĝis thela emphasisemfazon andkaj impactefikon ofde thela lyricsvortumado, andkaj vocalvoĉan dramaticsdramecon usingkiu shouts,uzas groanskriojn, moansĝemojn, andkaj wailsveojn. TheLa bluesblusulinoj womentiel thusfaris effectedŝanĝojn changesen inaliaj othertipoj typesde ofpopulara popularkantado singingkiu thathavis hadsekvojn spin-offsen in jazzĵazo, [[Broadway musical(teatro)|Brodvejaĵoj]]s, [[torchtristaj song]]samkantoj ofde the1930-aj 1930skaj and1940-aj 1940sjaroj, [[gospel music|gospelgospelo]], [[rhythm and bluesritmenbluso]], andkaj eventuallyfinfine en [[rock and rollrokenrolo]]."<ref>Harrison, Daphne Duval (1988). ''Black Pearls: Blues Queens of the '20s''. New Brunswick: Rutgers University Press. p. 8.</ref>
{{redaktata}}
Urban male performers included popular black musicians of the era, such as [[Tampa Red]], [[Big Bill Broonzy]] and [[Leroy Carr]]. An important label of this era was the Chicago-based [[Bluebird Records]]. Before World War II, Tampa Red was sometimes referred to as "the Guitar Wizard". Carr accompanied himself on the piano with [[Scrapper Blackwell]] on guitar, a format that continued well into the 1950s with artists such as [[Charles Brown (musician)|Charles Brown]] and even [[Nat "King" Cole]].<ref name="bkihns"/>