Silezio: Malsamoj inter versioj

Plej malfrue ekde la 1-a jarcento de nia erao la teritorio estis setlata fare de la ĝermanaj triboj de [[lugioj]] respektive de [[silingoj]], parto de la [[vandaloj]]. Ekde la dua duono de la 6-a jarcento alvenis okcidentslavoj, inter ili la triboj de ''Ślężanie'' kaj de ''Opolanie''. Ekde la jaro [[990]] la teritorio estis pribatalita inter la regnoj polaj kaj bohemaj. En 1137 venkis la pola regno, kaj ekde la jaro [[1138]] la regiono estis apanaĝa piasta [[duklando Silezio]]. En la jaro [[1163]] ĝi estis apartigita en tri partojn, el kiuj okcidenta (Granda Glogovio) kaj meza (Granda Vroclavio) estis kunigitaj en la unua triono de la [[13-a jarcento]] de Henriko la 1-a en Grandan Legnicion – pli malfrua [[Malsupra Silezio]] kun centro en [[Vroclavo]]. Al la tria, orienta apanaĝo [[Mieszko la 1-a Silezia]] aligis parton de suda [[Pollando]], kiu ne estis devene parto de Silezio (pli malfrua regionoj de [[Bytom]], Osviecim ([[Oświęcim]]), [[Zabrze]] kaj pluaj), kaj tiel estiĝis la t.n. Granda Opolio – pli malfrua [[Supra Silezio]], kiu havis centron en [[Racibórz]], pli malfrue en [[Opole]]. Duko [[Henriko la 1-a Barbulo]], kiu ekregis en 1201, sisteme subtenis la varbon kaj alvenigon de germanaj setlistoj, kaj lia filo Henriko la 2-a, la pia, daŭrigis la varbadon de germanaj setlistoj al Silezio. Per kontrakto el la jaro [[1202]] la piastidaj regantoj (el la dinastio de [[Piastoj]]) en ambaŭ partoj de Silezio rezignis pri reciproke heredaj rajtoj, per kio konfirmiĝis divido en [[Malsupra Silezio|Malsupran Silezion]] kaj [[Supra Silezio|Supran Silezion]]. Sed tiuj ĉi nomoj estis uzataj nur ekde la [[15-a jarcento]] kaj baldaŭ ili havis pure geografian karakteron, ĉar la procezo de plua divido de ambaŭ partoj de Silezio rapide daŭrigis.

Jam post la pereiga malvenko en la [[batalo ĉe Legnica]] kontraŭ la [[mongoloj]] en la jaro [[1241]], en kiu mortis ankaŭ Henriko la 2-a, la pia, okazis memstariĝo de la t.n. Meza Silezio de regiono [[Legnica]] kaj fine de la [[13-a jarcento]] memstariĝis ankaŭ regionoj de Glogow ([[Głogów]]), Zahanio, Javorio ([[Jawor]]) kaj pli malfrue Volovio ([[Wołów]]). De regiono [[Vroclavo]] poste apartiĝis regionoj de [[Świdnica|Swidnica]], Oleŝnica ([[Oleśnica]]), Minsterberg, [[Zabrze]] kaj vico da pli malgrandaj teritorioj.

Ankaŭ en la [[14-a jarcento|14-a]] kaj la [[15-a jarcento]]j daŭrigis procezo de etigo de la silezia teritorio, memstariĝis ekzemple regiono Stinavio (germane: Steinau), teritorio norde de [[Klodsko]] ([[Kłodzko]]), kiu dumtempe apartiĝis de regionoj [[Minstenberg]] (dum princo Venceslao), Namyslov ([[Namysłów]]), Falkenberg kaj pluaj apanaĝoj kaj sinjorujoj, do nombro de duklandoj kaj princlandoj superis eĉ du dekojn. Pro formortado de unuopaj piastidaj branĉoj (de [[Piastoj]]) ([[1335]] de [[Vroclavo]], [[1368]] de Swidno, [[1492]] de Oleŝnica ([[Oleśnica]]), [[1504]] de [[Glogow]] ([[Głogów]]), [[1532]] de [[Opole]], [[1625]] de [[Český Těšín|Těšín]] kaj [[1675]] de brezio-legnica, kiu estis entute la lasta la tuta dinastio de piastidoj) la teritorioj fariĝis rekte al Ĉeĥa Krono. En la [[15-a jarcento]] samtempe [[Pollando]] reakiris reen per aĉeto regionojn de Osvietim ([[Oświęcim]]), Zator kaj Norda princlando, kiu poste ĉesis sin kalkuli inter sileziaj teritorioj (tiutempe ankaŭ fiksiĝis la divido en [[Supra Silezio|Supran]] kaj [[Malsupra Silezio|Malsupran Silezion]]).