George Sand: Malsamoj inter versioj

[kontrolita revizio][kontrolita revizio]
Enhavo forigita Enhavo aldonita
e Bot: transigo de datumoj de Ŝablono:Vivtempo al Vikidatumoj
e Roboto: Automata tekst-anstataŭigo: (-partpren +partopren)
Linio 17:
Malgraŭ multaj maladmirantoj kiel Karlo Bodlero ([[Charles Baudelaire]]) aŭ [[Jules Barbey d'Aurevilly]], Georg' Sand' iĝis centra figuro en la intelekta vivo de sia epoko, gastigante en Nohanto aŭ en Palezo ([[Palaiseau]]) Liston ([[Liszt]]), [[Marie d'Agoult]]-n, Balzakon ([[Balzac]]), Flaŭberon ([[Flaubert]]), Delakrucon ([[Delacroix]]) kaj [[Victor Hugo]]-n, jen konsilante iujn jen kuraĝigante aliajn.
 
Ŝi ankaŭ famiĝis per aktiva politika engaĝiĝo ekde 1848, inspirante al [[Alexandre Ledru-Rollin]], partprenantepartoprenante al lanĉo de tri ĵurnaloj : « La Cause du peuple » (La afero de l' popolo), « Le Bulletin de la République » (La respublika bulteno), « l'Éclaireur » (La lumiganto), pledante ĉe [[Napoleon]]o la tria favore al kondamnitoj, i.a. V. Hugo kies verkaron ŝi admiris.
 
Ŝia verkaro tre ampleksas, kaj Berio oftas kiel fono. Ŝiaj unuaj romanoj, kiel «Indiana» (1832) forpuŝas la sociajn konvenciojn kaj emfazas la virinajn ribelojn. Poste ŝi malfermas siajn romanojn al la socialaj problemoj, defendante la laboristojn kaj la malriĉulojn («Le Compagnon du Tour de France») kaj bildigante senklasan kaj senluktan societon (Mauprat, 1837 - Le Meunier d'Angibault, 1845).