Lalo mem vidis siajn muzikajn radikojn ĉefe en la germanlingva spaco, antaŭ ĉio je [[Ludwig van Beethoven]], [[Franz Schubert]] kaj [[Robert Schumann]]. Precipe en sia tradicia formsento ĉi tiu orientiĝo malkaŝiĝas. Tamen ankaŭ aliaj influoj estas konstateblaj en lia verkaro. Ekde ĉ.ĉirkaŭ 1870 li pli kaj pli okupiĝis pri popolmuziko de diversaj landoj (Francio, Hispanio, [[Skandinavio]], [[Rusio]]), kio stampis lian tonlingvaĵon precipe en harmonia direkto: unuflanke pro la utiligado de [[modalo]]j, aliaflanke pro la enpreno de relative aŭdacaj turnoj. Tamen la popolmuzika elemento nur malofte dominas, ĉar li aplikas ĝin pli modere. Pluaj trajtoj de la muziklingvaĵo de Lalo estas la animskua drameco de multaj el siaj verkoj, surprize diferencigita ritmaro, kiu ofte estas strukturita triolete, samkiel rimarkinde multfaceta sento por diferencaj sonkoloroj. Ĉiuj ĉi trajtoj dumvive spertis malkomprenon, oni sin detenis de Lalo kiel supozata Wagner-ano; fakte ili tamen faris lin vojpreparanto de la [[impresionisma muziko]], kiun ekz. [[Claude Debussy]] ege ŝatis pro la kolorriĉo de liaj verkoj kaj lia progresema harmoniaro.
