Tullio De Mauro: Malsamoj inter versioj

itala lingvisto
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Kolegarano (diskuto | kontribuoj)
Kreita per traduko de la paĝo "Tullio De Mauro"
(Neniu diferenco)

Kiel registrite je 21:23, 21 jan. 2019

Tullio De Mauro (Torre Annunziata, la 31-an de Marto 1932 - Roma, la 5-an de Januaro 2017) estis itala lingvisto, akademiano kaj politikisto (li estis Ministro pri Publika Instruado de 2000 ĝis 2001).

Biografio

Li instruis Ĝeneralan Lingvistikon kaj direktis la Fakon de Lingvaj Sciencoj en la Fakultato de Literaturo kaj Filozofio kaj, poste, la Fako pri Lingvistikaj kaj Literaturaj Filologiaj Studoj en la Fakultato de Homaroj de la Universitato de Romo "La Sapienza".

Li ankaŭ estis ordinara membro de Accademia della Crusca[1].

Kiel lingvisto, De Mauro interesiĝis pri Esperanto kaj ofte pritraktis ĝin en liaj eldonaĵoj kaj publikaj paroladoj.

El tiu vidpunkto, li precipe interesiĝis pri verŝajnaj advantaĝoj de Esperanto kadre de eŭropunia leĝfarado, kiel atestanta versio por eŭropaj leĝoj kaj oficialaj dokumentoj[2].

Li ankaŭ redaktis antaŭparolon por la esperanta manlibro de Bruno Migliorini (Cooperativa Editoriale Esperanto, Milano, 1995)[3].

Verkoj

  • Storia linguistica dell'Italia unita, Bari, Laterza, 1963; 1970.
  • Introduzione alla semantica, Bari, Laterza, 1965.
  • Il linguaggio della critica d'arte, Firenze, Vallecchi, 1965.
  • Introduzione, traduzione e commento di Ferdinand de Saussure, Corso di linguistica generale, Bari, Laterza, 1967; 1968.
  • Ludwig Wittgenstein. His Place in the Development of Semantics, Dordrecht, D. Reidel, 1967.
  • Lingua parlata e tv, in Televisione e vita italiana, Torino, ERI, 1968.
  • La lingua italiana e i dialetti, 11 voll., Firenze, La nuova Italia, 1969.
  • Senso e significato. Studi di semantica teorica e storica, Bari, Adriatica, 1971. (raccolta di saggi)
 La cessione piccarda.  Articoli maschili indeterminati e vocalizzazione negli scambi tardo-neolatini, Manduria, Edizioni De Corato e associati, 1971.

Honoroj

  Sinjoro de la Granda Kruco de la Ordo de Valoro de la Itala Respubliko
-   11 junio 2001 [4]
  Granda oficiro de la Ordo de Valoro de la Itala Respubliko
-   2-a de majo 1996 [5]
  Medalo por la valoro de scienco kaj kulturo
-   1 junio 2007 [6]

Li ricevis plurajn honorojn : en 1999 de la Katolika Universitato de Lovaina , kiu nomis lin doktoro philosophiae et litterarum; en 2005 de la ENS ( École Normale Supérieure ) de Lyon; la 1an de aprilo 2008 de Waseda University en Tokio; Februaro 27, 2009 de la Universitato de Bukareŝto . La lasta estis premiita la 10-an de novembro 2010 fare de la Sorbonne Nouvelle University . [7]

Bibliografio

  • R. Petrilli, M. Emanuela Piemontese, M. Vedovelli (redaktita de), «Tullio De Mauro. Lingva historio », Romo-Bari, Laterza, 2003.
  1. Akademiuloj , de la retejo de la Akademio della Crusca
  2. DE MAURO, In Europa son già 103. Troppe lingue per una democrazia?, Laterza, Bari, 2014, paĝ. 79.
  3. https://www.esperanto.re.it/pdf/manuale-di-esperanto.pdf
  4. Sito web del Quirinale: dettaglio decorato.
  5. Sito web del Quirinale: dettaglio decorato.
  6. Sito web del Quirinale: dettaglio decorato.