Biblioteko Dukino Anna Amalia: Malsamoj inter versioj

[kontrolita revizio][kontrolita revizio]
Enhavo forigita Enhavo aldonita
RG72 (diskuto | kontribuoj)
Neniu resumo de redakto
Linio 4:
La [[biblioteko]] estis ekvivigita en la jaro 1691, kiam duko Vilhelmo Ernesto faris publike alirebla sian kolekton da 1.400 libroj. En la sekvaj tridek jaroj ĝia stoko pliiĝis je 11.000 ekzempleroj.
 
La konstruaĵo ekestis kiel loĝdomo de duko [[Johano Vilhelmo (Saksio-Vajmaro)|Johano Vilhelmo]] post siaties geedziĝo kun palatingrafino Dorothea Susanna inter 1562 kaj 1569. Kiel konstruestroj laboris [[Nikolaus Gromann]] kaj post ties morto Erhard van Mehren. La nomo ''Verda kasteleto'' (nun ''Verda kastelo'') deirasvenas depro la oksidaĵo de la kuprotegmento. En 1706 duko Vilhelmo Ernesto nomumis la universitatan profesoron [[Konrad Samuel Schurzfleisch]] el Wittenberg unua direktoro de la princa biblioteko, kiu tiam tamen supozeble ankoraŭ ne estis en la konstruaĵo.
[[Dosiero:Anna-Amalie-1.jpg|eta|dekstra|Anna Amalia de Saksio-Vajmaro-Eisenach ''(Pentraĵo de [[Johann Ernst Heinsius]] el 1773)'']]
Nomita estas la biblioteko por[[Anna Amalia de Saksio-Vajmaro-Eisenach|Anna Amalia]], dum kies regenteco okazis en 1766 la transloĝigo de la kortega librokolekto en la Verdan Kastelon. Ĝin estris la sekreta konsilanto [[Johann Poppo von Greiner]]. Post plenaĝeco en 1775 la filo de Anna Amalia, [[Karlo Aŭgusto (Saksio-Vajmaro-Eisenach)|Karlo Aŭgusto]] transprenis la regadon. Kiel nova suvereno li tenis kaj prosperigis plue la princan bibliotekon.
Linio 10:
Estrate de [[Clemens Wenzeslaus Coudray]] oni alikonstruis inter 1821 kaj 1825 la apudan turon kiel bibliotekan turon kaj altigis ĝin je unu etaĝo. Laŭ planoj de Coudray el 1844 la konstruaĵo estis ampleksigita ĝis 1849 per du aksoj en norda direkto.
 
En 1797 princo Aŭgusto komisiis [[Johann Wolfgang von Goethe]] kaj ties kolegon en la sekreta konsilantaro, [[Christian Gottlob Voigt]] (1743–1819), kontroladi la bibliotekon. Goethe estris ĝin 35 jarojn ĝismorte (1832) kiel bibliotekisto kaj kondukis ĝin kvalite al unu el la 12 plej gravaj bibliotekoj de Germanio tiutempe. Ĝi kunpregisimagigas la epokon de la Vajmara klasikismo kaj estas ĝis nun unu el la plej gravaj arkivoj de la epoko. Tenadanto estas nun la fondaĵo ''[[Klassik Stiftung Weimar]]''. En la oficperiodo de Goethe la librostoko duobliĝis je 120.000 ekzempleroj.
 
La esplorbiblioteko disponis antaŭ la brulego en la jaro 2004 pri stoko de ĉ. 1.000.000 volumoj kun pezocentro sur la germana kultura kaj literatura historio de la klasikismo inter 1750 kaj 1850 sub aparta konsiderado de germanistiko, historio, filozofio, arto, muziko kaj Turingio. Inter siaj specialkolektoj troviĝas kun 13.000 volumoj la plej granda kolekto de [[Faŭsto, parto 1]] same kiel grava kolekto de ĉ. 10.000 volumoj de [[William Shakespeare|Shakespeare]]. Al la kolekto ankaŭ apartenas mezepokaj libromanskribaĵoj, [[pamfleto]]j el la reformacia epoko, gentolibroj, [[jarlibro]]j, biblioj kaj tergloboj.