Charles Dickens: Malsamoj inter versioj

Dickens naskiĝis en [[Landport]] apud [[Portsmouth]]. Pro financaj malfacilaĵoj de sia patro (enprisonigitaenprizonigita pro ŝuldoj) li jam kiel 12-jarulo devis gajni monon kiel helplaboristo en fabriko. Siajn spertojn dum tiu ĉi tempo li poste priskribis en sia romano ''David Copperfield''. Li fariĝis helpanto de [[advokato]], poste [[ĵurnalisto]], kaj li rapide famiĝis pro siaj elstaraj raportaĵoj. Kvankam li havis malmulte da formala edukado, lia frua malriĉiĝo movis lin por sukcesi. Dum sia kariero li redaktis semajnan ĵurnalon dum 20 jaroj, verkis 15 [[romano]]jn, kvin [[novelo]]jn kaj centojn da rakontoj kaj da nefikciaj artikoloj, prelegis kaj aktoris grandskale, estis senlaca korespondanto, kaj kampanjis forte por la rajtoj, [[eduko]] de infanoj, kaj aliaj socialaj reformoj.

Liaj unuaj romanoj – ofte li skribis plurajn samtempe – publikiĝis ĉefe en seria formo. Temoj estis la ĉiutaga vivo de la malriĉaj homoj en la 19-a jarcento, la [[infanlaboro]], kaj la malbonaj kondiĉoj en la fabrikoj[[fabriko]]j kaj la malliberejoj. Dickens saltis al famo per la seria publikigo de ''La Pickwick Paperoj'' el [[1836]]. Post kelkaj jaroj li fariĝis internacia literatura famulo, fama pro sia humuro, satiremo, kaj fervora observado de kaj [[rolulo]]j kaj socio. Liaj romanoj, la plej multaj publikigitaj en ĉiumonataj aŭ semajnaj publikaĵoj, ekis la serian publikigon de rakonta fikcio, kiu iĝis la domina viktoria reĝimo por nova publikigo.<ref>{{harvnb|Grossman|2012|p=54}}</ref><ref name="Lodge 2002 118">{{harvnb|Lodge|2002|p=118}}.</ref> La seria formato permesis al Dickens analizi la reagon de lia spektantaro, kaj li ofte modifis sian intrigon kaj rolulevoluon baze sur tia religo.<ref name="Lodge 2002 118"/> Ekzemple, kiam la piedterapiisto de lia edzino esprimis aflikton ĉe la maniero kiel Miss Mowcher en ''[[David Copperfield (romano)|David Copperfield]]'' ŝajnis reflekti ŝiajn handikapojn, Dickens daŭriĝis por plibonigi la rolulon per pozitivaj ecoj.<ref>{{harvnb|Ziegler|2007|pp=46–47}}.</ref> Liaj intrigoj estis singarde konstruitaj, kaj Dickens ofte teksis en elementoj de aktualaj okazaĵoj en siajn rakontojn.<ref>{{harvnb|Stone|1987|pp=267–268}}.</ref> Homamasoj de analfabetaj senhavuloj serĉis [[groŝo]]n por havi ĉiun novan ĉiumonatan epizodon legitan por ili, malfermiĝante kaj inspirante novan klason de legantoj.<ref>{{harvnb|Hauser|1999|p=116}}.</ref>

Dickens estis rigardita kiel la literatura koloso de sia epoko.<ref>{{harvnb|Cain|2008|p=1}}.</ref> Lia novelo de 1843, nome ''Kristnaska SonoradoKanto'' (''A Christmas Carol''), estas unu el la plej influaj verkoj iam verkitaj, kaj ĝi restas populara kaj daŭre inspiras adaptiĝojn en ĉiu arta ĝenro. En [[Londono]] kaj [[Parizo]], lia romano de 1859 , ''A Tale of Two Cities'' (Rakonto de du urboj), iĝas unu el la plej multe vendataj romanoj de ĉiuj tempoj.<ref>Mitchell, David. (8a Majo 2010) [http://www.telegraph.co.uk/culture/books/bookreviews/7685510/David-Mitchell-on-Historical-Fiction.html "David Mitchell on Historical Fiction"], ''The Telegraph'': "Charles Dickens' second stab at a historical novel, ''A Tale of Two Cities'', has sold more than 200 million copies to date, making it the bestselling novel—in any genre—of all time...."</ref> Lia kreema genio estis laŭdita fare de kolegaj verkistoj - de [[Leo Tolstoj]] ĝis [[George Orwell]] kaj [[Gilbert Keith Chesterton]] - pro sia [[realismo]], komediemo, proza stilo, unikaj roluloj, kaj socia kritiko. Aliflanke [[Oscar Wilde]], [[Henry James]] kaj [[Virginia Woolf]] plendis pri manko de psikologia profundo, loza skribo, kaj vejno de trodolĉa sentimentaleco. La esprimo ''dikensana'' estas uzita por priskribi ion kio estas rememoriga pri Dickens kaj liaj skribaĵoj, kiaj ekzemple malbonaj socicirkonstancoj aŭ komike fiaj roluloj.<ref>[http://www.oxforddictionaries.com/definition/english/Dickensian "Oxford Dictionaries – Dickensian"]. Oxford University Press.</ref>

Dickens ĉiam estis ravita ankaŭ de la [[teatro]]. Dum ioma tempo li gvidis teatran amatoran grupon kaj ekde [[1858]] li regule prelegis en humure teatreca formo. Dickens mortis en 1870 ĉe Gads Hill Place apud [[Rochester]].

[[Dosiero:CharlesDickens house Portsmouth.JPG|thumbnail|Naskoloko de Charles Dickens.]]

[[Dosiero:ChathamOrdnanceTerrCrop.jpg|eta|altdekstre|alt=photograph|2 Ordnance Terrace, ĉe Chatham, Medway, nome hejmo de Dickens 1817–1822.]]

[[Dosiero:Dickens-at-the-Blacking-Warehouse.jpg|eta|maldekstre|altdekstre|alt=drawing|IlustracioIlustraĵo fare de Fred Bernard pri Dickens laboranta en ŝufabrikoŝubriliga fabriko post la enprizonigo de sia patro ĉe Marshalsea, publikigita en la eldonodeeldono de 1892 de la verko de Forster nome ''Life of Dickens'' (Vivo de Dickens).<ref>{{harvnb|Schlicke|1999|p=158}}.</ref>]]

Tiu periodo venis al subita fino kiam monmalfacilaĵoj devigis la familion moviĝi al Camden Town en Londono en [[1822]]. Vivante preter liaj rimedoj,<ref>{{harvnb|Ackroyd|1990|p=76}}:'recklessly improvident'.</ref> John Dickens estis metita fare de siaj kreditoroj en la Marshalsea ŝuldoprizonon en Southwark, Londono, en [[1824]]. Lia edzino kaj plej junaj filoj aliĝis al li, kiel ekzistis la praktiko tiutempe. Karlo, tiam 12 jaraĝa, suriris kun Elizabeth Roylance, familia amikino, ĉe 112 College Place, Camden Town.<ref>{{harvnb|Pope-Hennessy|1945|p=11}}.</ref> Roylance estis "reduktita [malriĉigita] maljuna sinjorino, delonge konata al nia familio", kiun Dickens poste eternigis, "kun kelkaj ŝanĝoj kaj plibeligoj", kiel "Mrs. Pipchin", en ''Dombey kaj Filo''. Poste, li vivis en malantaŭa subtegmentejo en la domo dade agento por la [[Nesolventeco|Nesolventa Tribunalo]], Archibald Russell, "dika, bonkora, maljuna sinjoro ... kun trankvila maljuna edzino" kaj lama filo, en Lant Street en The Borough.<ref>{{harvnb|Forster|2006|p=27}}.</ref> Ili havigis la inspiron por la GarlandojGarland-oj en ''La malnova antikvaĵobutiko'' (''The Old Curiosity Shop'').<ref>{{harvnb|Ackroyd|1990|p=76}}.</ref>

Dimanĉojn, kun sia fratino Frances, libera de ŝiaj studoj ĉe la ''Royal Academy of Music'' (Reĝa Akademio de Muziko) - li pasigis la tagon ĉe la Marshalsea.<ref>{{harvnb|Wilson|1972|p=53}}.</ref> Dickens poste utiligusutiligos la malliberejon kiel scenaron en ''Little Dorrit''. Por pagi siajn zorgantojn kaj por helpi al sia familio, Dickens estis devigita forlasi lernejon kaj labori dek-horajn tagojn pri la Nigriga Stokejo (ŝunigrigejo) de Warren, ĉe Hungerford Stairs, proksime de la nuna stacidomo Charing Cross, kie li gajnis ses [[ŝilingo]]jn semajne surgluadigante etikedojn sur potoj da botnigrigobotnigrigilo. La streĉaj kaj ofte severaj laborkondiĉoj faris daŭrantan impreson al Dickens kaj poste influis lian fikcion kaj [[eseo]]jn, iĝante la fundamento de lia intereso en la reformo de soci- ekonomi- kaj labor-kondiĉoj, kies rigoroj li kredis estis maljuste suferitaj fare de la senhavuloj.

La patrino de Charles, nome Elizabeth Dickens, ne tuje subtenis lian forigon el la ŝunigrigejo. Tio influis la konsideron de Dickens ke patro devas regadi la familion, kaj la patrino devas trovi sian propran sferon ene de la hejmo: "Mi neniam poste forgesos, mi neniam poste povos forgesi, ke mia patrino none estis preta revenigi min hejmen". Tiu malpreto de la patrino plenumi lian peton reveni estis faktoro en lia malkontenta sinteno al virinoj.<ref>{{harvnb|Wilson|1972|p=58}}.</ref>

Dickens laboris en la juroficejo de Ellis kaj Blackmore, advokatoj, de Holborn Court, [[Gray's Inn]], kiel juna jurhelpanto el majo 1827 al novembro 1828. Li posedis lertan mimikon kaj kapablis imiti ĉiujn ĉirkaŭ li: klientoj, advokatoj kaj oficistoj. Li ĉeestis al teatroj obsede — li postulis, ke dum almenaŭ tri jaroj li iris al teatro ĉiun tagon. Lia preferita aktoro estis [[Charles Mathews]], kaj Dickens lernis liajn ''monopolilogojn'', (farsojn en kiuj Mathews ludis ĉiun rolulon), parkere.<ref name=Callow2009p34>{{harvnb|Callow|2009|pp=34, 36}}</ref> Poste, lerninte la sistemon de rapida skribmaniero de Thomas Gurney dum sia libera tempo, li maldungiĝis por iĝi libera ĵurnalisto. Malproksima parenco, Thomas Charlton, estis libera ĵurnalisto por la asocio de advokatoj nome ''Doctors' Commons'', kaj Dickens povis kunlabori tie por informi pri juraj procesoj dum preskaŭ kvar jaroj.<ref>{{harvnb|Pope-Hennessy|1945|p=18}}.</ref><ref>{{harvnb|Wilson|1972|p=64}}.</ref> Tiu materialo aperos en verkoj kiaj ''[[Nicholas Nickleby]]'', ''[[Dombey and Son]]'', kaj speciale ''[[Bleak House]]'' — kies vivega portreto de la maŝinaro kaj la burokrataro de la jura sistemo faris multon por informi al la ĝenerala publiko kaj utilis kiel ilo por la dissemado de la propra idearo de Dickens pri, partikulare, la pezanpeza ŝarĝonŝarĝo de malriĉuloj kiuj estis devigitaj pro cirkonstancoj "iri al juro".

En 1832, estante 20-jaraĝa, Dickens estis energia kaj pli kaj pli memfida.<ref name=Callow2009p48>{{harvnb|Callow|2009|p=48}}</ref> Li ĝuis imitadon kaj popularan distradon, ne havis klaran, specifan ideon pri kionkio li deziris iĝi, sed ja li deziris famiĝi. Altirita al teatro — li iĝis frua membro de la Klubo Garrick<ref name=Tomalin1992p7>{{harvnb|Tomalin|1992|p=7}}</ref> — li venis al aktorelektado en [[Covent Garden]], kie la administristo George Bartley kaj la aktoro Charles Kemble ekzamenos lin. Dickens prepariĝis detale kaj decidis imiti la komediiston Charles Mathews, sed li maltrafis la aktorelektadon pro kataro. Antaŭ la apero de alia oportuno, li startis sian karieron kiel verkisto.<ref name=Tomalin1992p76>{{harvnb|Tomalin|1992|p=76}}</ref> En 1833, li sendis sian unuan rakonton, "A Dinner at Poplar Walk", al la londona gazeto ''[[Monthly Magazine]]''.<ref name = "Patten(2001)16ff">{{harvnb|Patten|2001|pp=16–18}}.</ref> William Barrow, frato de lia patrino, proponis al li laborpostenon en ''The Mirror of Parliament'' kaj li laboris en la [[Ĉambro de komunuloj|Ĉambro de Komunuloj]] por la unua fojo komence de 1832. Li luis ĉambron en Furnival's Inn kaj laboris kiel pripolitika ĵurnalisto, informante pri la debatoj en la [[Parlamento de la Unuiĝinta Reĝlando|Parlamento]], kaj li veturis tra Britio por kovri balotkampanjon por la ''[[Morning Chronicle]]''. Lia ĵurnalismo, en la formo de skizoj en gazetoj, formis sian unuan kolekton de pecoj, publikigita en 1836: ''[[Sketches by Boz]]'' — estante Boz familia kromnomo kiun li uzis kiel [[pseŭdonimo]] dum kelkaj jaroj.<ref>{{harvnb|Ackroyd|1990|pp= 174–176}}.</ref><ref name="Glancy 1999 6">{{harvnb|Glancy|1999|p=6}}.</ref> Dickens ŝajne adoptis ĝin el la kromnomo "Moses", kiun li uzis por sia pli juna frato [[Augustus Dickens]], laŭ rolulo de la verko de [[Oliver Goldsmith]] nome ''The Vicar of Wakefield''. Prononcita de iu kun kataro, "Moses" iĝas "Boses" — poste mallongigita kiel ''Boz''.<ref name="Glancy 1999 6"/><ref>{{harvnb|Van De Linde|1917|p=75}}.</ref> La propra nomo de Dickens estis konsiderata "queer" (ambigua, ineca) fare de tiutempa kritikisto, kiu verkis en 1849: "Sro. Dickens, kvazaŭ revenĝe pro sia propra "queer" nomo, atribuis "queer" nomojn al siaj fikciaj kreaĵoj." Li kontribuis al kaj eldonis gazetojn laŭlonge de sia literatura kariero.<ref name = "Patten(2001)16ff"/> En januaro 1835, la ''Morning Chronicle'' lanĉis vesperan eldonon, sub la redaktorado de la muzika kritikisto de ''Chronicle'', George Hogarth. Hogarth invitis Dickens kontribui per ''Street Sketches'' kaj Dickens iĝis regula vizitanto en sian hejmon de Fulham, kontentigita per la amikeco de Hogarth kun heroo lia, nome [[Walter Scott]], kaj per la kompanio de la tri filinoj de Hogarth — nome Georgina, Mary, kaj deknaŭ-jara Catherine.<ref name=Callow2009p54>{{harvnb|Callow|2009|p=54}}</ref>

Dickens faris rapidan progreson kaj profesie kaj socie. Li startigis amikecon kun [[William Harrison Ainsworth]], nome aŭtoro de romano pri vojbandito ''Rookwood'' (1834), kies salono por intelektuloj en Harrow Road estis kunvenejo por grupo en kiu estis [[Daniel Maclise]], [[Benjamin Disraeli]], [[Edward Bulwer-Lytton]], kaj [[George Cruikshank]]. Ĉiuj tiuj iĝis liaj amikoj kaj kunlaborantoj, kun la escepto de Disraeli, kaj tie li renkontis sian unuan publikiganton, nome John Macrone.<ref name=Callow2012p56>{{harvnb|Callow|2012|p=56}}</ref> La sukceso de ''Sketches by Boz'' kondukis al propono de publikigistoj Chapman kaj Hall por ke Dickens liveru tekston kiu kongruu kun la ilustraciojilustraĵoj de Robert Seymour en ĉiumonata [[Konveksa presado|leterpresado]]. Seymour memmortigis post la dua epizodo, kaj Dickens, kiu dezisrideziris verki konektitan serion de skeĉoj, dungis "[[Hablot Knight Browne|Phiz]]" por havigi gravuraĵojn (kiuj estis limigitaj al nur po el kvar al du por epizodo) por la historio. La rezulta historio iĝis ''[[The Pickwick Papers]]'', kaj kvankam la unuaj kelkaj epizodoj ne estis sukcesaj, la enkonduko de la Cockney-a rolulo nome Sam Weller en la kvara epizodo (la unua ilustrita de Phiz) markis akran supreniron en lia populareco.<ref name=Callow2012p60>{{harvnb|Callow|2012|p=60}}</ref> La fina epizodo vendis 40,000 ekzemplerojn.<ref name = "Patten(2001)16ff"/>

En novembro 1836, Dickens akceptis la postenon de redaktoro de ''Bentley's Miscellany'', posteno kiun li plenumis dum tri jaroj, ĝis li estis maldungita knukun la posedanto.<ref>{{harvnb |Ackroyd|1990|pp= 201, 278–279}}.</ref> En 1836 kiam li finis la lastajn epizodojn de ''The Pickwick Papers'', li ekverkis la dekomencajn epizodojn de ''[[Oliver Twist]]'' — verkante tiom multe kiom ĝis po 90 paĝojn por monato — dum li pluverkis por ''Bentley's'' kaj ankaŭ por kvar teatraĵoj, kies produktadon li superrigardis. ''Oliver Twist'', publikigita en 1838, iĝis unu el la plej bone konataj historioj de Dickens, kaj estis la unua romano de Viktoriana epoko kun infana [[protagonisto]].<ref name="Smiley12ff">{{harvnb|Smiley|2002|pp =12–14}}.</ref>

La 2an de aprilo 1836, post unu-jara engaĝigo, kaj inter epizodoj dua kaj tria de ''The Pickwick Papers'', Dickens edziĝis al [[Catherine Dickens|Catherine Thomson Hogarth]] (1816–1879), nome filino de George Hogarth, eldonisto de ''[[Evening Chronicle]]''.<ref name="Schlicke1999">{{harvnb|Schlicke|1999|p=160}}</ref> Ili geedziĝis en la preĝejo de Sankta Luko,<ref>{{cite web |url=http://www.chelseaparish.org/stlukes.htm |work=St Luke’s and Christ Church |title=Notable people connected with St Luke’s |location=Chelsea |accessdate=25a de februaro 2019}}</ref> [[Chelsea (Londono)|Chelsea]], Londono. Post mallonga "mielveturo" en Chalk, Kent, la paro revenis al sia loĝejo en Furnival's Inn.<ref>{{harvnb|Ackroyd|1990|pp=162, 181–182}}.</ref> La unua el iliaj dek gefiloj, nome [[Charles Dickens, la filo|Charley]], naskiĝis en januaro 1837, kaj kelkajn monatojn poste la familio formis hejmon en Bloomsbury en 48 Doughty Street, Londono, (por kiu Charles havis tri-jaran luonlutempon kontraŭ 80 pundojnpundoj jare) el la 25a de marto 1837 ĝis decembro 1839.<ref name="Schlicke1999" /><ref>{{harvnb|Ackroyd|1990|p=221}}.</ref> La pli juna frato de Dickens nome [[Frederick Dickens|Frederick]] kaj la 17-jara fratino de Catherine nome Mary, translokiĝis kun ili. Dickens iĝis tre ligita al Mary, kaj ŝi mortis en liaj brakoj post mallonga malsano en 1837. Malkutime por Dickens, kiel konsekvncokonsekvenco de sia frapo, li ĉesis verki, kaj li kaj Kate restis en malgranda farmo en Hampstead Heath dum unu duonmonato. Dickens idealigis Mary — fakte la rolulon kiun li modelis laŭ ŝi, nome Rose Maylie, li ne kapablis mortigi, kiel li estis planinta, en sia fikcio,<ref name=Callow2012p74>{{harvnb|Callow|2012|p=74}}</ref> kaj, laŭ Ackroyd, li uzis sian memorojn pri ŝi por siaj postaj priskriboj en "Little Nell" kaj "Florence Dombey".<ref>{{harvnb|Ackroyd|1990|pp=225–229:p=227}}.</ref> Lia bedaŭro estis tiom granda ke li ne kapablis trafi la tempolimon por la epizodo de junio de ''Pickwick Papers'' kaj ankaŭ devis nuligi la epizodon de ''Oliver Twist'' de tiu monato.<ref name="Smiley12ff"/> La epoko en Hampstead estis okazo por la disvolvigo de forta ligo inter Dickens kaj John Forster kaj tiu tuj iĝis lia neoficiala negocadministranto, kaj la unua kiu legis liajn verkojn.<ref name=Callow2012p77>{{harvnb|Callow|2012|pp=77, 78}}</ref>

Meze de lia aktiveco dum tiu periodo, estis malkontento kun liaj publikigistoj kaj John Macrone estis dungita, kvankam Richard Bentley subskribis ĉiujn liajn rajtojn en ''Oliver Twist''. Aliaj signoj de ia senripozeco kaj malkontento aperis — en [[Broadstairs]] li flirtis kun Eleanor Picken, nome juna fianĉino de la plej bona amiko de sia advokato, kaj unu nokton li kaptis kaj trenis ŝin al la maro. Li deklaris, ke ili estis ambaŭ dronontaj tie en la "tristaj marondoj". Ŝi finfine liberiĝis kaj poste gardis distancon. Junie 1841 li subite entreprenis dumonatan turneon en Skotlandon kaj poste, en septembro 1841, telegrafiis al Forster leke li estas decidinta iri al Ameriko.<ref name=Callow2012p98>{{harvnb|Callow|2012|p=98}}</ref> ''Master Humphrey's Clock'' estis fermita, kvankam Dickens ankoraŭ emis la ideon de ĉiusemajna gazeto, formonnome formo kiu plaĉis al li, kio ekis dum lia infanaĝo kiam li legis la okjarcentajn gazetojn ''Tatler'' kaj ''The Spectator''.

La 22an de januaro 1842, Dickens kaj lia edzino alvenis al [[Bostono]], [[Masaĉuseco]], surŝipe de la ''Britannia'' dum sia unua veturado al Usono kaj al Kanado.<ref>{{cite news |last=Miller |first=Sandra A. |url=https://www.bostonglobe.com/magazine/2012/03/17/when-charles-dickens-came-boston/LwCtpA83DGQWqFfVEoyfZL/story.html |title=When Charles Dickens came to Boston |work= The Boston Globe |date=2012-03-18 |url-status=live |archiveurl=https://web.archive.org/web/20140214082528/http://www.bostonglobe.com/magazine/2012/03/17/when-charles-dickens-came-boston/LwCtpA83DGQWqFfVEoyfZL/story.html |archivedate=1414a Februaryde februaro 2014 |accessdate=2019-01-22 }}</ref> Tiame [[Georgina Hogarth]], alia fratino de Catherine, aliĝis al la hejmo de Dickens, nune loĝanta en Devonshire Terrace, [[Marylebone]], por zorgi pri la gefilojgefilojn kiujn ili estis lasantaj.<ref>{{harvnb|Jones|2004|p=7}}</ref> Ŝi restis kun ili kiel dommastrino, organizanto, konsilisto kaj amiko ĝis la morto de Dickens en 1870.<ref name = "Smith10ff"/> Dickens modelis la rolulon de Agnes Wickfield en ''[[David Copperfield (romano)|David Copperfield]]'' laŭ Georgina kaj Mary.<ref>{{harvnb|Ackroyd|1990|pp=225–229}}</ref>

Li priskribis siajn impresojn en [[Veturliteraturo|veturverko]], nome ''American Notes for General Circulation''. En ''Notes,'' Dickens inkludas fortan kondamnon de [[sklaveco]] kion li jam estis aperiginta tiom frue kiom en ''The Pickwick Papers'', rilatigante al la emancipiĝo de malriĉuloj en Anglio la abolicion de sklaveco eksterlande<ref>{{harvnb|Moore|2004|pp=44–45}}</ref> citante gazetarajn rakontojn pri fuĝintaj sklavoj kiuj estis kripligitaj de siaj mastroj. Spite la abolicionismajnaboliciismajn sentojn vekigitajn de lia veturo al Ameriko, kelkaj modernaj komentistoj indikis kontraŭdirojn en la vidpunkto de Dickens pri rasa malegaleco; ekzemple, li estis kritikita pro sia posta akcepto de la akra subpremado fare de la guberniestro Edward John Eyre dum la ribelo de Morant Bay en [[Jamajko]] en la 1860-aj jaroj kaj lia malsukceso aligi aliajn britajn progresemulojn por kondamni ĝin.<ref>{{cite news|title=Marlon James and Charles Dickens: Embrace the art, not the racist artist|url=https://www.economist.com/blogs/prospero/2015/10/marlon-james-and-charles-dickens|accessdate=21a de oktobro 2015|work=[[The Economist]]|date=20a de oktobro 2015}}</ref> El [[Richmond (Virginio)]], Dickens revenis al Vaŝingtono kaj startigis piediradon okcidenten al [[St. Louis]], [[Misurio]]. Tie li esprimis sian deziron vidi usonan prerion[[prerio]]n antaŭ reveni orienten. Tiam formiĝis grupo de 13 homoj kun Dickens por viziti la prerion Looking Glass, nome veturon 30 mejlojn en [[Ilinojso]].

[[File:Portrait of Charles John Huffman Dickens.png|thumb|upright|Portreto de Dickens fare de [[Margaret Gillies]], 1843. Pentrita dum la periodo kiam li estis verkante ''A Christmas Carol''; ĝi estis en la somera ekspozicio de la [[Royal Academy of Arts]] de 1844. Vidinte ĝin tie, [[Elizabeth Barrett Browning]] diris, ke ĝi montris Dickens kun "la polvo kaj la koto de de humaneco super li, spite tiujn aglecajn okulojn".<ref> Brown, Mark (21a de novembro 2018). [https://www.theguardian.com/books/2018/nov/21/lost-portrait-charles-dickens-turns-up-auction-south-africa-margaret-gillies "Lost portrait of Charles Dickens turns up at auction in South Africa".] The Guardian. Alirita la 17an de septembro 2019. </ref>]]

Post vivi por mallonge en Italio (1844), Dickens veturis al [[Svisio]] (1846), kie li eklaboris por ''[[Dombey and Son]]'' (1846–48). Tiu kaj ''[[David Copperfield]]'' (1849–50) markis gravan artan trarompon en la kariero de Dickens ĉar liaj romanoj iĝis pli seriozaj laŭ temo kaj pli zorge planita ol liaj fruaj verkoj.

En tiu epoko, li ekkonis grandan malversacion en la firmao kie laboris lia frato, [[Augustus Dickens|Augustus]] (John Chapman & Co.). Ĝi estis farita de Thomas Powell, oficisto kiu estis amiko de Dickens kaj kiu estis estinta mentoro de Augustus kiam li eklaboris. Powell estis ankaŭ aŭtoro kaj poeto kaj konis multajn el la famaj tiamaj verkistoj. Post pluaj fraŭdaj aktivecoj, Powell fuĝis al Novjorko kaj publikigis libron nome ''The Living Authors of England'' kun ĉapitro pri Charles Dickens, kiu ne estis kontenta pri tio kion Powell estis verkinta pri li. Unu afero kiu ŝajne ĝenis lin estis la aserto, ke li estis bazinta la rolulon de Paul Dombey (''[[Dombey and Son]]'') sur la persono de Thomas Chapman, nome unu el ĉefaj partneroj en John Chapman & Co. Dickens tuj sendis leteron al Lewis Gaylord Clark, eldonisto de la novjorka literatura gazeto ''The Knickerbocker'', dirante, ke Powell estis trompulo kaj ŝtelisto. Clark publikigis la leteron en la ''New-York Tribune'', kaj en kelkaj aliaj gazetoj. Powell komencis procesojn por plendi kontraŭ tiuj publikaĵoj, kaj Clark estis arestita. Dickens, konstatante, ke li estis agante tro urĝe, kontaktis kun John Chapman & Co. por serĉi verkitan konfirmon pri la kulpo de Powell. Dickens ricevis respondan konfirmon pri la malversacio farita de Powell, sed kiam la direktoroj konstatis, ke tiu informo povas veni al [[tribunalo]], ili malakceptis fari pliajn demarŝojn. Konscia pri la malfacilo havigi pruvaron en Usono por subteni liajn akuzojn, Dickens finfine faris privatan interkonsenton kun Powell ekstertribunale.<ref>{{cite book|last1=Moss|first1=Sidney P.|last2=Moss|first2=Carolyn J.|title=The Charles Dickens-Thomas Powell Vendetta|date=1996|publisher=The Whitston Publishing Company|location=Troy New York|pages=42–125}}</ref>

Decembre 1845, Dickens entreprenis la redaktorecon de la londona ''Daily News'', nome gazeto [[liberalismo|liberala]] pere de kiu Dickens esperis defendi, laŭ siaj propraj vortoj, "la Principojn de Progreso kaj Plibonigo, kaj la leĝaron de Edukado kaj de Civila kaj Religia Liberecoj."<ref name="Roberts">{{cite journal |last1=Roberts |first1=David |title=Charles Dickens and the "Daily News": Editorials and Editorial Writers |journal=Victorian Periodicals Review |date=1989 |volume=22 |issue=2 |pages=51–63 |jstor=20082378 }}</ref> Inter aliaj kontribuantoj Dickens elektis por la gazeto kelkajn kiel la radikala ekonomikisto [[Thomas Hodgskin]] kaj la sociala reformisto [[Douglas William Jerrold]], kiu ofte atakis la [[Grenleĝo]]n.<ref name="Roberts" /><ref>{{cite book |last1=Slater |first1=Michael |title=Douglas Jerrold |date=2015 |publisher=Gerald Duckworth & Co |pages=197–204 |isbn=978-0715646588}}</ref> Dickens restis nur dek semajnojn en la laborposteno antaŭ rezigni pro kombino de elĉerpiĝo kaj frustrado rilate al unu el la kunposedantokunposedantoj de la gazeto.<ref name="Roberts" />

La francemulo Dickens ofte feriis en [[Francio]], kaj en diskurso farita en [[Parizo]] en 1846 en [[franca lingvo]] li nomis la francojn[[francoj]]n "la unua popolo en la mondo".<ref name="Soubigou pages 154-167">Soubigou, Gilles "Dickens's Illustrations: France and other countries" pp. 154-167 el ''The Reception of Charles Dickens in Europe'' eldonita de Michael Hollington London: A&C Black 2013 p. 159.</ref> Dum sia vizito al Parizo, Dickens renkontiĝis kun la francaj verkistoj [[Alexandre Dumas]], [[Victor Hugo]], [[Eugène Scribe]], [[Théophile Gautier]], [[François-René de Chateaubriand]] kaj [[Eugène Sue]].<ref name="Soubigou pages 154-167"/> Komence de 1849, Dickens ekverkis ''[[David Copperfield (romano)|David Copperfield]]''. Ĝi estis publikigita inter 1849 kaj 1850. En la biografio de Dickens, ''Life of Charles Dickens'' (1872), John Forster verkis pri ''David Copperfield'', “sub la fikcio kuŝas iom el la vivo de la verkisto.”<ref>{{cite book |last1=Hiu Yen Lee |first1=Klaudia |title=Charles Dickens and China, 1895-1915: Cross-Cultural Encounters |date=2015 |publisher=Taylor & Francis |page=56}}</ref> Ĝi estis la plej preferata de Dickens inter liaj romanoj, kiel li verkis en la aŭtora prefaco al la eldono de 1867 de la romano.<ref>{{cite book |first=Charles |last=Dickens |title=David Copperfield |chapter=Preface |edition=1867 |location=London |publisher=Wordsworth Classics |page=4}}</ref>

En 1857, Dickens dungis profesiajn aktorinojn por la teatraĵo ''The Frozen Deep'', verkiteverkita de li mem kaj de lia protektito, [[Wilkie Collins]]. Dickens enamiĝis en unu el la aktorinoj, nome [[Ellen Ternan]], kaj tiu pasio daŭros por la cetero de lia vivo.<ref>{{harvnb|Ackroyd|1990|pp=788–799}}.</ref> Dickens estis 45 kaj Ternan 18 kiam li decidis, kio estis tute kontraŭ la konvencioj de la Viktoriana epoko, separiĝi el sia edzino, Catherine, en 1858 — [[divorco]] estis ankoraŭ neimagebla por iu tiom fama kiom li estis. Kiam Catherine foriris, por neniam revidi sian edzon, ŝi kunportis unu filon, lasante la aliajn filojn zorgotajn de sia fratino Georgina kiu decidis resti en Gad's Hill.<ref name = "Smith10ff">{{harvnb|Smith|2001|pp=10–11}}.</ref>

En tiu periodo, dum li konsideris projekton realigi publikajn legeventojn por sia propra profito, Dickens alproksimiĝis al la alvoko de bonfara organizo profite al la [[malsanulejo]] de la strato Great Ormond, por helpi ĝin survivi el sia grava financa krizo. Lia eseo 'Drooping Buds' aperinta en la gazeto ''Household Words'' jam en la 3a de aprilo 1852 estis konsiderita de la fondintoj de la hospitalo kiel katalizilo por la sukceso de la hospitalo.<ref>{{harvnb|Furneaux|2011|pp=190–191}}.</ref> Dickens, kies [[filantropio]] estis bone konata, ricevis peton el sia amiko, nome hospitala fondinto Charles West, por prezidi la alvokon, kaj li tuj enprofondiĝisenprofundiĝis en la taskon, per ĉiuj siaj fortoj.<ref>{{harvnb|Page|1999|p=261}}.</ref> La publikaj legeventoj de Dickens sekurigis sufiĉan financon el donaco kiu metis la hospitalon en bonfarta financa situacio — nur unu legevento la 9an de februaro 1858 havigis 3,000 pundojn.<ref>{{harvnb|Jones|2004|pp=80–81}}.</ref><ref>{{harvnb|Ackroyd|1990|pp=801, 804}}.</ref><ref>{{harvnb|Page|1999|pp=260–263}} pri resumoj de la diskurso.</ref>

[[File:A Tale of Two Cities. The restaurant where Darnay is taken to "restore himself" after his liberation.jpeg|thumb|right|Dickens estis regula kliento en la [[trinkejo]] ''Ye Olde Cheshire Cheese'' en Londono. Li inkludis tiun instalaĵĵoninstalaĵon en ''A Tale of Two Cities''.]]

Komence de septembro 1860, sur kampo malantaŭ Gad's Hill, Dickens bruligis la tuton de sia korespondado — nur tiuj [[letero]]j pri negocaj aferoj ne estis bruligitaj. Ĉar ankaŭ Ellen Ternan detruis la tuton de liaj leteroj adresitaj al ŝi,<ref>{{harvnb|Tomalin|2011|pp=332}}.</ref> la etendo de la afero inter ambaŭ restas spekulativa.<ref>{{harvnb|Ackroyd|1990|pp=881–883}}.</ref> En la [[1930-aj jaroj]], Thomas Wright rerakontis, ke Ternan estis konfesinta al iu Canon Benham, kaj tio disvastigis kredigon el onidiroj ke ili estis estante geamantoj.<ref>{{harvnb|Ackroyd|1990|pp=914–917}}.</ref> Ke ambaŭ havis filon kiu mortis en infanaĝo estis plendo fare de la filino de Dickens, nome [[Kate Perugini]], kiun Gladys Storey estis intervjuanta antaŭ ŝia morto en 1929. Storey publikigis tiun rakonton en ''Dickens and Daughter'' (Dickens kaj filino),<ref>{{harvnb|Nisbet|1952|p=37}}.</ref><ref>{{harvnb|Tomalin|1992|pp=142–143}}.</ref> sed ne ekzistas pruvaro tiutempa. Je sia morto, Dickens establis vivopagon por Ternan kio faris ŝin finance sendependa virino. La verko de Claire Tomalin, nome ''The Invisible Woman'' (La nevidebla virino), argumentas, ke Ternan vivis kun Dickens sekrete dum la lastaj 13 jaroj de lia vivo. La libro estis poste adaptita al teatraĵo, kiel ''Little Nell'', fare de Simon Gray, kaj en 2013 al [[filmo]] samnoma kiel ''The Invisible Woman''. En la sama periodo, Dickens pluigis sian intereson en [[paranormaleco]], kaj iĝis unu el la dekomencaj membroj de ''The Ghost Club'' (nome klubo pri esplorado pri [[fantomo]]j.<ref>{{harvnb|Henson|2004|p=113}}.</ref>

La 9an de junio 1865, revananterevenante el Parizo kun Ellen Ternan, Dickens suferis la sekvojn de la trajnakcidento de Staplehurst. La unuaj sep vagonoj de la trajno elreligis el ponto el [[gisfero]] kiu estis reparata. La nura unuaklasa vagono kiu restis sur la reloj estis tiu en kiu Dickens estis veturanta. Antaŭ la alveno de la savistoj, Dickens zorgis kaj helpis vunditojn kaj mortantojn pere de [[brando]] kaj [[ĉapelo]] malsekigita en akvo, kaj laŭŭdirelaŭdire savis kelkajn vivojn. Antaŭ foriri, li memoris la nefinitan manuskripton por ''[[Our Mutual Friend]]'', kaj li revenis al sia vagono rekuperi ĝin.<ref>{{harvnb|Ackroyd|1990|pp=959–961}}.</ref>

Dickens poste uzis la espertonsperton de la akcidento kiel materialo por sia mallonga [[fantomrakonto]], "The Signal-Man", en kiu la centra rolulo havas antaŭscion pri sia propra morto en trajnakcidento. Li bazis la rakonton sur kelkaj antaŭaj trajnakcidentoj, kiel tiu de la tunelo Clayton de 1861. Dickens sukcesis eviti aperon en la akcident-esploro por tiel eviti la diskonigon ke li estis veturanta kun Ternan kaj ŝia patrino, kio estus rezultanta en skandalo, ĉar ilia rilato estis sekreta.<ref>{{cite web|url=http://omf.ucsc.edu/dickens/staplehurst-disaster.html|title=The Staplehurst Disaster|accessdate=28a de februaro 2015}}</ref> Post la akcidento Dickens ne volis veturi per trajno, kaj uzis alternativajn rimedojn se eble.<ref name="UOC">{{cite web | url=http://omf.ucsc.edu/dickens/staplehurst-disaster.html | title=The Staplehurst Disaster | publisher=University of California: Santa Cruz | accessdate=15a de novembro 2012}}</ref> En 1868 li verkis, “Mi havas subitajn svagajn atakojn de teroro, eĉ rajdante sur ĉareto, kio estas klare neracia sed ankaŭ tre neevitebla." La filo de Dickens, nome Henry, rememoris, "Mi vidis lin foje en vagono kiam estis nur milda frapo. Kiam tio okazis li venis preskaŭ en stato de paniko kaj alkroĉis la sidlokon per ambaŭ manoj."<ref name="UOC"/>

Kiam li planis duan viziton al Usono, la eksplodo de la [[Usona Enlanda Milito|Enlanda Milito]] en Usono en 1861 prokrastigis siajnliajn planojn. La 9an de novembro 1867, ĉirkaŭ du jarojn post la milito, Dickens eknavigis el [[Liverpool]] por sia dua usona legoturneo. Li alteriĝis en [[Bostono]], kaj dediĉis la ceteron de la monato al serio de vespermanĝoj kun gravuloj kiel [[Ralph Waldo Emerson]], [[Henry Wadsworth Longfellow]], kaj lia usona publikigisto, James Thomas Fields. Komence de decembro, komenciĝis la legeventoj. Li faris 76 legaĵojn, per kiuj li enspezis 19,000 pundojn, el decembro 1867 al aprilo 1868.<ref name="Hobsbaum1998">{{harvnb|Hobsbaum|1998|p=271}}.</ref> Dickens pendulis inter Bostono kaj Novjorko, kie li faris 22 legaĵojn en Steinway Hall. Kvankam li eksuferis pro tio kion li nomis la "vera usona [[kataro]]", li retenis la planon kiu estus taŭga defio por multe pli juna homo, eĉ sukcesis promeni per [[sledo]] en [[Central Park]].<ref>{{cite book|last1=Forster|first1=John|title=The Life of Charles Dickens: 1852 - 1870, Volume 3|date=1874|publisher=Chapman and Hall|page=363}}</ref>

Dum siaj veturoj, li vidis ŝanĝon en la homoj kaj la cirkonstancoj de Usono. Lia fina apero okazis dum bankedo por American Press siahonore en Delmonico's la 18an de aprilo, kiam li promesis neniam denunci Usonon denove. Fine da la turneo Dickens apenaŭ povis manĝi solidan manĝon, vivtenante sin el [[ĉampano]] kaj ovoj kirlitaj en [[ŝereo]]. La 23an de aprilo li enŝipiĝis sur la [[Cunard Line|Cunard]] ŝipo "Russia" por reveni en Brition,<ref>{{cite book|last1=Wills|first1=Elspeth|title=The Fleet 1840 - 2010|date=2010|publisher=The Open Agency|location=London|isbn=9 780954 245184|page=23}}</ref> apenaŭ fuĝante el persekutopersekutado fare de la usona registaro pro manko de pago de [[imposto]]j pro sia legoturneo.<ref>{{harvnb|Jackson|1995|p=333}}.</ref>

Post Dickens reakiris sufiĉan forton, li aranĝis, post doktora aprobo, por fina serio de legaĵoj parte por reakiri la patronojnklientojn kiujn li estis perdinta pro sia malsano. Estas 12 eventoj inter la 11a de januaro kaj la 15a de marto 1870, el kiuj la lasta okazis je la 20:00 en la spektaklejo ''St. James's Hall'' en Londono. Kvankam jam tro malsana tiam, li legis ''A Christmas Carol'' kaj ''The Trial from Pickwick''. La 2an de majo, li faris sian lastan publikan aperon en bankedo de la [[Reĝa Akademio de Artoj]] en ĉeesto de la [[Eduardo la 7-a|Princo]] kaj la Princino de Kimrio, kaj li faris specialan omaĝon pro la morto de sia amiko, nome la ilustristo Daniel Maclise.<ref>{{harvnb|Ackroyd|1990|pp=1069–1070}}.</ref>