Abu Nuŭas: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Kani (diskuto | kontribuoj) |
Kani (diskuto | kontribuoj) |
||
Linio 69:
Laŭ la siria poeto Ali Ahmad Said Esber, konata laŭ sia pseŭdonimo [[Adonis (verkisto)|Adonis]], Abu Nuŭas estas la «poeto de la misfaro ([[peko]]) ĉar estas la poeto de la libereco»,<ref> Adonis, 1997, p. 44. </ref> ĉar li konvertis la vivon de la plezuro, kaj sekrete la vinon, en elemento de kulto kaj atingis propran lingvaĵon kun simbolaro de religio; la propra Abu Nuŭas mem asertis jene: «mi havas mian religion»; lia poezio utilos al li por montri en sia epoko elementon de moderneco por sia agado kaj libera opinio: «la moralo de la misfaro».<ref> Adonis, 1997, p. 45. </ref>
{{redaktata}}▼
La poeto estis provokanto kontraŭ unu de la grandaj kontribuoj de la araba duoninsulo kaj de ties loĝantoj: nome Islamo. La reguloj de la islama religio okazigos la plej terurajn misfarojn. La monato [[Ramadano]] kaj ties preceptoj estos celo fare de la verkisto de [[satiro]]j kaj [[blasfemo]], dum kiu li plue drinkados kaŝete kun siaj amikoj, laŭ li diras, enfermitaj en drinkejoj aŭ ankaŭ ŝajnigante sin kristanoj. Li ŝanĝos la pilgrimadon al [[Mekko]] per alia simbola al Bagdado kaj al ties vitejoj kaj drinkejoj. En lia poezio, li montras konversacion inter [[Fikho|fikhisto]] kaj lia disĉiplo, kiu demandas pri la postuloj por esti bona islamano; la mastro repondas per blasfemoj kontraŭ la preceptoj plej sanktaj de sia religio. En alia poemo, la poeto mem alvokas la demonon, al kiu li proponas pakton: li alvokus lin ĉiam kiam li bezonos lian helpon kontraŭ la pagon ke la diablo ne perdu lian adoradon; tiel, por ekzmplo, ĉiam kiam amati de Abu Nuŭas ne venu al liaj brakoj, li turnas sin al la diablo.<ref> Gil, 2009, p. 271-272. </ref>
* '''Vino kaj poezio''': el campament abandonat i la intratextualitat.▼
▲* '''Vino kaj poezio''':
▲{{redaktata}}
L'obra d'Abu Nuŭas sempre és crítica contra els àrabs i les seves tradicions; arriba també a la crítica de la poesia clàssica beduïna; és contrari a la distribució precisa i al tractament establert sobre el tracte d'alguns temes. Com el nasib o pròleg amorós amb què sempre es comença la cassida clàssica, en què els poetes es queixen davant la visió del campament on es trobava la seva amada, abandonat per la seva tribu nòmada. Sempre en aquest punt, els poetes recorden els moments viscuts al costat del seu amor. Abu Nuŭas inicia molts dels seus poemes amb el seu sarcasme habitual, i en lloc de plorar davant el campament abandonat i l'absència de la seva amada, el poeta incita a continuar bevent i descriu en lloc del record a la seva amada el record de la nit passada amb els seus amics bevent i amb el seu amat, esmenta les tavernes en lloc dels campaments del desert. Així, Abu-Nuwàs, encara que insereix algunes vegades versos d'altres poetes en la seva obra amb la mateixa mètrica i rima, sempre canvia els matisos i els sentiments que mostraven els anteriors poetes.[27]
| |||