Fato: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Dominik (diskuto | kontribuoj) e - tajperaro |
|||
Linio 1:
'''Fato''', el la latina ''fatum'', derivaĵo de ''fari'' (diri, paroli, do kio estas dirita, plurale ''fata''). La latina termino indikas unue la vorton, la diraĵon de la diaĵo (vox Jovis, Διός α΅ισα = voĉo de Dio), due la nerevokeblan destinon fiksitan ekde la komenco kiun neniu sukcesas revoki, kaj tiel la morton; la pluralo, fatoj (latine ,''fata''), indikas ankaŭ la eldirojn de aŭguristo anoncanta estontaĵojn; kaj fine la personigon mem de la destino, nome la [[Moiroj]] de la grekoj kaj la [[Parkoj]] de la latinoj, nomataj ĝuste Fata, la tri Fata (vidu ankaŭ Fatae de la [[Keltoj]] regantaj la destinon de viroj kaj virinoj).
La diaĵo Fato bildigita senvida servis por indiki la
Skribis [[Cicerono]] en [[De Fato]], XXI: “Se la aferoj aranĝiĝas laŭ la difinoj supre uzitaj, ĉio kio okazas, okazas per kaŭzoj antaŭagintaj; se tio veras, sekvas ke ĉio okazas per decidoj de la fato; tial, ĉio kio okazas, okazas per la volo de fato)
Linio 13:
==Fato kaj [[Providenco]]==
Kun la ensceniĝo de la monoteismaj religioj la Fato ekmalaperis. Aparte la kristanaj teologioj ekde komence ne akceptis la paganan koncepton pri Fato ĉar ĝi estus forto-povo aŭ io sendevena kaj neobeanta al Dio Kreinto kiel kreinto de ĉio. Laŭ [[kristanismo]], neniu estaĵo povas ekzisti kune kun Dio, se ne la kreitaĵoj kreitaj de li mem. Ĉio kio okazas, okazas pro tio ke li tiel destinas povante ĉiumomente destini alimaniere; kaj tion Dio faras respektante la
Plurestis tamen (en iu speca kolektiva nekonscio) iu pli/malpli vaga nocio pri destino kiu, krom filozofiaj spekulativaĵoj, puŝadis al konscia akceptado de iu fataleco naturisme perceptata.
| |||