Historio de ĵazo: Malsamoj inter versioj
| [nekontrolita versio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
RG72 (diskuto | kontribuoj) Malaprobis la tekstan ŝanĝon (de 46.218.17.16) kaj restarigis version 5829984 de OchilovBot |
|||
Linio 5:
En la dua duono de la [[19-a jarcento]] en la sudo de Usono ekzistis [[Stratspektaklo|stratmuziko]]-tradicio. La [[latunbando]]j, nigrulaj sed ankaŭ blankulaj marŝbandoj, muzikis je variaj okazoj. La nigrulaj blovensemblej estis ĉefe influtataj de [[bluso]] kaj [[kreoloj|kreola]] muziko kaj miksis ĉi tiujn influojn kun eŭropa muziktradicio. La muzikon de ĉi tiuj tiel nomataj „[[marŝbando]]j“ nun oni nomas [[praĵazo]]. Al ĝi mankis la individua improvizado kaj la [[svingo (ritmo)|svingo]], kvankam ankaŭ tie oni akcentis la "malpezajn" taktotempojn (2 + 4). Ĝi trovis daŭrigon en nuntempa [[antikva ĵazo]], kiun tamen - ekster [[Nov-Orleano]] - antaŭrange ludas blankulaj muzikistoj.
[[Dosiero:Olympia brass hollabrunn1.jpg|eta|La marŝbando ''Olympia Brass Band'']]
Proks. 1890 ekestis [[ragtimo]] (angla lingvo: ''ragged time'', „disŝirita tempo“): Tio ĉi estis pianostilo fiksita en [[notacio|notitaj]] pecoj, je kiu la maldekstra mano anstataŭis la ritmogrupon de bando (Kontrabaso kaj gitaro). Ankaŭ tiu ne estis improvizata muziko, tamen el la streĉo inter traira kvaronpulso kaj [[sinkopo (muziko)|sinkopa]] „ŝirita“ melodiaro jam ekestis iaspeca svingo. Ĉefkomponisto de ĉi tiu stilo estis [[Scott Joplin]], kies plej fama ragtimo – „[[The Entertainer]]“ – denove populariĝis per la filmo „The Sting“ (1973).
== Antikva ĵazo (ekde 1900) ==
| |||