Imperio Malio: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Kani (diskuto | kontribuoj) |
Kani (diskuto | kontribuoj) |
||
Linio 25:
[[Dosiero:Sidi ag Keradj.jpg|190px|eta|Berbero.]]
Dum la hegemonio de [[Ŭagadu]], la lando mandinka iĝis unu de ties provincoj, nomita laŭ ties ĉefurbo nome Ka-ba aŭ Kangaba, kaj el tiu ties reĝoj regis je la konto de Ganao. La kontrolo de Ŭagadu super Manden finis post 14 jaroj de milito kontraŭ la [[almoravidoj]], islamfanatikaj [[berberoj]] devenaj de Nordafriko (nuna [[Maroko]]). La almoravida generalo Abu Bakr konkeris kaj incendiis en 1076 [[Kumbi Saleh]], nome ĉefurbo de Ŭagadu, kaj tiel finis ties hegemonio super la zono. Tamen, la almoravidoj ne povis elteni siajn tieajn konkerojn, kiuj estis rekaptitaj tuje fare de la soninkeoj. La provincoe Kangaba, liberigita de la influo kaj de soninkeoj kaj de la berberoj, dividiĝis en dekdu regnoj, el kiuj ĉiu estis regata de po unu reĝo (konata kiel "fama") aŭ princo (nome "maghan"). Manden estis dividita en du, kun la teritorio de Dodoguo nordoriente kaj la teritorio de Kri sudokcidente. La malgranda regno Niani estis unu de kelkaj el la areo Kri de Manden.
Proksimume en 1107, la regno Kaniaga, ĝis tiam vasalo de la [[Susuoj]] de Ŭagadu, ekkonkeris la terojn de iliaj iamaj superuloj. Antaŭ 1180 ili eĉ subigis Ŭagadu kaj devikis la soninkeojn pagi impostojn. En 1203, la reĝo susuo Sumaoro, de la klano de Kante, atingis la povon kaj terurigis Manden, rabis virinojn kaj varojn de Dodugu kaj Kri.
===La leonprinco===
{{Ĉefartikolo|Sundiata Keita}}
Durante la recuperación de Kaniaga, en Niani nació Sundiata, del clan de Keita (1217). Era hijo del faama de Niani, Nare F (también conocido como Maghan Kon Fatta, que significa príncipe hermoso), y de su segunda esposa, Sogolon Kédjou, originaria de la tierra de Do, al sur de Malí. El niño recibió el nombre de su madre (Sogolon) y el apellido de su padre (Djata). Combinado en la forma rápida de hablar de la lengua madinka, los nombres formaron Sondjata o Sundjata. La versión inglesa, Sundiata, también es popular. Se había profetizado que el maghan Sundiata iba a ser un gran guerrero, pero, para angustia de su padre, el príncipe no tuvo un comienzo prometedor: Sundiata Keita, según las tradiciones orales, no caminó hasta los siete años.
Sin embargo, una vez que Sundiata aprendió a andar, creció fuerte y muy respetado, aunque no fue antes de que su padre muriera. A pesar de los deseos del faama de Niani de respetar la profecía y poner a Sundiata en el trono, coronaron en su lugar al hijo de la esposa principal, Sassouma Bérété. Tan pronto como el hijo de Sassouma, Dankaran Touman, tomó el trono, él y su madre forzaron al cada vez más popular Sundiata al exilio junto con su madre y dos hermanas. Antes de que Dankaran Touman pudiera gozar de su reino sin obstáculo, el rey Soumaoro fijó su vista en Niani y forzó a Dankaran a huir a Kissidougou.
Tras muchos años en el exilio, primero en la corte de Wagadu y luego en Mema, una delegación de Niani acudió a Sundiata para que combatiera a los sosso y liberara los reinos de Manden para siempre.4
== Rekonstruo ==
| |||