Grand Hotel Toblach: Malsamoj inter versioj

La '''Grand Hotel Toblach''' estas iama luksa hotelo en [[Toblach|Toblach/Dobbiaco]] ( [[Sudtirolo]] ), konstruita en 1877. Post ĝia kompleta renovigo, ĝi funkcias kiel kultura centro ekde 1999.

La aŭstra Suda Fervoja Kompanio malfermis sian linion tra la [[Puster-Valo]] en 1871. Por pliigi la nombron de pasaĝeroj, kiu komence ne estis kontentiga, la kompanio konstruis fervojajn hotelojn . Toblach/Dobbiaco estis elektita pro ĝia grandioza pejzaĝo kaj pro la favora trafika pozicio,. La hotelo estis konstruita en la jaroj 1877 kaj 1878 sursude la suda flanko apudde la stacidomo de Toblach. La projektanto estis la [[arkitekto]] de la fervoja kompanio [[Wilhelm Ritter von Flattich|Wilhelm von Flattich]].

Komence la hotelo nomiĝis "Hotel Toblach" kaj kun ĝiaj 80 ĉambroj ne estis prestiĝa "Granda Hotelo" sed celkonforma konstruaĵo. Ĝi estis dauredaûre pligrandigita kaj modernigita kaj loĝigis elstarajn gastojn el tuta Europo. Inter ili estis en 1887 la germana kronprinco Friedrich Wilhelm. Fine de 1887 la luantoj, la geedzoj Überbacher, aĉetis la hotelon kaj Elisa Überbacher, post la morto de sia edzo Ignaz, direktis ĝin sole. Ŝi tre sukcese laboris kaj faris grandajn investojn por pligradigi la hotelon, kiu en 1903 havis 350 litojn kaj estis luksa "Grand Hotel". <ref name="Conrad">{{Citaĵo el libro|ISBN=978-3-85256-618-4}}</ref> El arktektura vidpunkto, la konstruaĵo, kun siaj [[Novklasika arkitekturo|novklasikaj]] fasadoj faritaj el videblaj brikoj[[briko]]j kun lignaj gabloj[[gablo]]j, ligis elementojn de la industria arkitekturo de la tempo kun tiuj de la tiel nomata. " Svisasvisa ligna stilo ".

Multaj eminentaj gastoj el la eŭropa aristokrataro vizitis Dobbiacon dum tiuj jaroj inter ili la reĝo Albert de Saksio. la aŭstra kronprincino arkidukino Stephanie, la reĝo MilanoMilan de Serbio, la Rothschildoj kaj multaj aliaj.

Alia elstara gasto estis la komponisto kaj opero-direktoro [[Gustav Mahler]], kiu restisferiis en la Grand Hotel Toblach dum tri someroj ek de 1908. Li komponis la ''Kanton de la Tero'' kaj sian ''[[9-a simfonio (Mahler)|Simfonion n-ro 9]]'' en Dobbiaco.

Dum la [[unua mondmilito]] la hotelo estis uzata kiel milita hospitalo kaj je la fino de la milito ĝi estis en malbona renovigenda stato. Sudtirolo nun apartenis al Italio kaj nur ek de 1924 venis denove turistoj al Dobbiaco. En 1926 Elise Überbacher mortis kaj la filo Max pro la malfacilaj ekonomiaekonomiaj kodiĉoj estis devigata deklari [[bankroto]]<nowiki/>n. En 1934 la hotelo estis auxkciata[[aûkcio|aûkciata]]. La aĉetinta banko luigis ĝin al filino de Elise kaj laposte anuajmultaj italaitalaj gastoj malkovris Dobbiacon kiel belega somera feriloko.

En la sekvaj jaroj la posedantoj de la hotelo ofte ŝanĝiĝis. Unue ĝi estis transprenita de la asocio de la faŝismaj partiaj organizoj, poste de la kartografia kaj geografia servo de la itala armeo. Sekve la domo fariĝis posedaĵo de la itala ŝtato, kiu pruntedonis ĝin al la Pontifika Societo por Krizhelpo. Ek de tiam ĝi estis uzata kiel feria loko por infanoj el mizerajmalriĉaj familioj.

Post ampleksa renovigo, la komplekso nun funkcias kiel loka kaj regiona kultura centro ekde 1999. La ''kultura centro Grand Hotel Dobbiaco'' gastigas la lokan muzikan lernejon kaj la libere alireblan permanentan ekspozicion pri la naturparko ''Drei Zinnen''. <ref>[http://www.pustertal.org/de/highlights/natur-landschaft/naturparks/naturpark-sextner-dolomiten/naturparkhaus-drei-zinnen/ Naturparkhaus Drei Zinnen] aufen www.pustertal.org</ref>