Victor Hugo: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Kani (diskuto | kontribuoj) |
Kani (diskuto | kontribuoj) |
||
Linio 56:
La 4a de septembro 1843, lia filino [[Léopoldine Hugo|Léopoldine]] mortis tragike en Villequier, en la rivero [[Sejno]], drone kun sia edzo [[Charles Vacquerie]] en vrako de ilia boato. Hugo estis tiam en Pireneoj, kun sia ama(n)tino [[Juliette Drouet]], kaj li eksciis pri tiu tragedio per la gazetaro en [[Rochefort (Charente-Maritime)|Rochefort]]<ref>[http://www.victorhugo2002.culture.fr/culture/celebrations/hugo/fr/fampg6.htm Léopoldine Hugo] en la memorretejo [http://www.victorhugo2002.culture.fr].</ref>. La verkisto estis terure kortuŝita pro tiu morto, kiu inspiris al li plurajn poemojn de ''Les Contemplations'' ĉefe elstare «Demain, dès l'aube…». Ekde tiam kaj ĝis sia ekzilo, Victor Hugo produkti nenion, nek teatron, nek romanon, nek poemon. Kelkaj vidis en la morto de Léopoldine kaj en la malsukceso de ''Les Burgraves'' tialon de seniluziigo por la literatura kreado.<ref>Jean Delalande, ''Victor Hugo, dessinateur génial et halluciné'', p. 11.</ref>. Aliaj vidis tialon anstataŭe en la politiko, kio havigis al li alian parolejon.<ref>Adèle Hugo, 1863, samloke, t. 2, p. 478.</ref> Ekde 1848 ĝis decembre 1851, Victor Hugo loĝis en la tiama numero 37<ref name="lieu13">[http://www.victorhugo2002.culture.fr/culture/celebrations/hugo/fr/paris13.htm «Les lieux hugoliens»], numero 9, ''victorhugo2002.culture.fr''.</ref>, nuntempa numero 43 de la rue de La Tour-d'Auvergne.<ref>''Autour du Père Tanguy'', Petite histoire de la rue Clauzel de 1830 à 1900, fonto Archives de Paris: Henry-Melchior de Langle: '' Le petit monde des cafés parisiens''</ref>
=== Politika agado kaj ekzilo ===
[[Dosiero:Maison natale Victor Hugo 079.JPG|thumb|250px|dekstre|Victor Hugo, deputito de la Nacia Asembleo, 1849.]]
Komence de sia beletra kaj politika kariero li estis konservema kaj favora al laŭleĝa monarĥio. Sed poste li politike evoluis al favoro pri humanema demokratio. Kiam la nevo de Napoleono faris ŝtatrenverson kaj sin proklamis imperiestro sub la nomo [[Napoleono la 3-a]], Victor Hugo iĝis ties akra nefleksebla kontraŭulo, kaj pasigis la jarojn de [[1851]] ĝis [[1870]] ekzile en [[Bruselo]] kaj sur la britaj insuloj [[Jersey]] kaj [[Guernsey]]. Poste li kondamnis la ekcesojn de la [[Pariza Komunumo (1871)|Pariza Komunumo]], sed proklamis, ke tiuj de la konservativa subpremado estis centoble pli abomenaj. Li elektiĝis [[senatano]] en 1876.
Linio 62:
Li dekomence estis konfidulo de [[Ludoviko-Filipo (Francio)|Ludoviko-Filipo]] en 1844, poste estis ''pair'' (monarkia senatano) en 1845. Lia unua diskurso en 1846 temis pri la defendo de [[Pollando]] disdividita inter pluraj landoj,<ref>Constant de Tours, Le siècle de Victor Hugo raconté par son œuvre, p. 148. </ref> poste en 1847, li defendis la rajton reveni de ekzilitoj, inter kiuj de Jérôme Napoléon Bonaparte, nevo de Napoleono.<ref>Constant de Tours, Ibid., p. 150. </ref>
La 25an de februaro 1848, li estis nomumita urbestro de la [[
Dum la [[puĉo]] de la 2a de decembro 1851, Victor Hugo partoprenis en la organizado de rezistado kiu malsukcesis.<ref>Exil de Victor Hugo [http://www.hautevillehouse.com/exil.html] sur la retejo de Hautevillehouse. </ref> Li klopodis dekomence fuĝi, poste li konsideras sin prizonulo, sed franca komisaro komprenante ruzaĵon, malakceptis aresti lin responde: «M. Hugo, mi ne arestas vin, ĉar mi arestas nur danĝerulojn!»<ref>Jean Tulard, Peut-on faire confiance aux historiens?, Académie des sciences morales et politiques, 2006, p. 321. </ref> La vesperon de la 11a de decembro, li entrajniĝis por ekziliĝi en Bruselo sub la falsa identeco de Jacques Firmin Lanvin, tipografo.<ref>Henri Guillemin, Hugo, Paris, Seuil, Microcosme, Ecrivains de toujours, 1978, 191 p. (ISBN 2-02-000001-6), p. 181. </ref> Lia persekuto estis konfirmita per la dekreto de la 9a de januaro 1852 kiu koncernis la iamajn reprezentantojn en la Nacia Asembleo, kiel Victor Schoelcher kaj aliaj 64.<ref>Le Moniteur universel, 10a de januaro 1852, no 10, p. 45. </ref>
[[Dosiero:Chevauchéedelapostérité.jpg|thumb|400px|maldekstre|Victor Hugo avangarde de la romantika armeo. ''Le Grand chemin de la postérité'', karikaturo de Benjamin Roubaud (1842).]]
| |||