Victor Hugo: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Kani (diskuto | kontribuoj) |
Kani (diskuto | kontribuoj) |
||
Linio 83:
[[Dosiero:1er juin 1885 - Enterrement Victor Hugo.jpg|eta|270px|dekstre|La entombigo de Victor Hugo.]]
Finfine li revenis al Francio en septembro 1870, post la malvenko de la franca armeo en la [[Batalo de Sedan]] kaj ricevis triumfan akcepton fare de la parizanoj. Partoprenis aktive en la defendo de Parizo dum la [[Sieĝo de Parizo (1870–71)|Sieĝo de Parizo]] en 1870. Li estis elektita por la Nacia Asembleo —kiel deputito el Bordozo— la 8an de februaro 1871, sed li demiziis la venontan monaton proteste kontraŭ la senvalidigo de [[Garibaldi]]. En marto 1871 li estis en Bruselo demarŝe pro la heredo de sia filo Charles, kiam eksplodis la insurekcio de la [[Pariza Komunumo]]. Li konas la ribelon kaj sekvan subpremadon el Belgio kaj li malaprobis tion tiom arde ke li estis elpelita el la lando.<ref> Rosa Annette (1985), 4a parto, ĉap. II «La Commune de Paris: 18 mars – 28 mai 1871» </ref>54 Encuentra refugio durante tres meses y medio en el Gran Ducado —del 1 de junio al 23 de septiembre—. Permanece sucesivamente en Luxemburgo, en Vianden —dos meses y medio—, en Diekirch y en Mondorf-les-Bains, donde se somete a una cura termal; finaliza allí la colección de poemas El año terrible. Regresa a Francia a finales de 1871. Lo solicitan varios comités republicanos, y acepta presentarse candidato para la elección complementaria del 7 de enero de 1872. Visto como «radical» debido a su voluntad de amnistiar a los comuneros, es golpeado por el republicano moderado Joseph Vautrain.55 El mismo año, Hugo se traslada de nuevo a Guernesey, donde escribe la novela Noventa y tres. Li iĝis vivanta simbolo de sociaj humanistaj respublikanaj sentoj.
Victor Hugo mortis la [[22-a de majo|22-an de majo]] 1885, je 13:27 kiam li estis 83-jaraĝa.
| |||