Victor Hugo: Malsamoj inter versioj

[kontrolita revizio][kontrolita revizio]
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Neniu resumo de redakto
Linio 81:
 
=== Fino de lia vivo ===
 
Finfine li revenis al Francio en septembro 1870, post la malvenko de la franca armeo en la [[Batalo de Sedan]] kaj ricevis triumfan akcepton fare de la parizanoj. Partoprenis aktive en la defendo de Parizo dum la [[Sieĝo de Parizo (1870–71)|Sieĝo de Parizo]] en 1870. Li estis elektita por la Nacia Asembleo —kiel deputito el Bordozo— la 8an de februaro 1871, sed li demiziis la venontan monaton proteste kontraŭ la senvalidigo de [[Garibaldi]]. En marto 1871 li estis en Bruselo demarŝe pro la heredo de sia filo Charles, kiam eksplodis la insurekcio de la [[Pariza Komunumo]]. Li konaskonis la ribelon kaj sekvan subpremadon el Belgio kaj li malaprobis tion tiom arde ke li estis elpelita el la lando.<ref> Rosa Annette (1985), 4a parto, ĉap. II «La Commune de Paris: 18 mars – 28 mai 1871» </ref>54​ EncuentraLi refugio durante tres meses y mediorifuĝiĝis en el Gran Ducado —del 1 de junio al 23 de septiembre—. Permanece sucesivamente en Luxemburgo[[Luksemburgo]], en [[Vianden —dos meses y medio—]], en Diekirch ykaj en Mondorf-les-Bains, dondekie seli someteprofitis ala una cura termalkuracbanadon; finalizatie li allífinis la colecciónpoemaron de poemas El año''L'Année terrible''. RegresaRevenis aal FranciaFrancio a finalesfine de 1871. LoJe solicitanpeto de varioskelkaj comitésrespublikanaj republicanoskomitatoj, yli aceptaakceptis presentarsekandidatiĝi candidatoen parajanuaro la1872. elecciónKonsiderita complementaria«radikala» delpro 7 desia eneropeto de 1872.amnestio Vistopor comola «radical»kondamnitaj debidokomunumanoj, ali suestis voluntadfrapita de amnistiarla a«modera» losJoseph comunerosVautrain.<ref> Victor Hugo, es''Choses golpeadovues'', porHubert elJuin, republicanoParís: moderadoGallimard, Joseph2002, Vautrainpp.55​ El1242-1243. mismo</ref> añoSamjare, Hugo serevenis trasladaal de nuevo a GuerneseyGernezejo, dondekie escribeli verkis la novelaromanon Noventa y tres''Quatrevingt-treize''. Li iĝis en tiu epoko vivanta simbolo de sociaj humanistaj respublikanaj sentoj.
 
En 1873 li loĝis en Parizo kaj dediĉis sin al la edukado de siaj du genepoj, Georges kaj Jeanne, kio inspiris al li la kolekton ''L'Art d'être grand-père''. Vizitis lin multaj gravuloj, de la politika kaj literatura etosoj, kiel la [[fratoj Goncourt]], [[Édouard Lockroy|Lockroy]], [[Georges Clemenceau|Clemenceau]], [[Léon Gambetta|Gambetta]] kaj aliaj.<ref> Rosa Annette (1985), 4a parto, ĉap IV «Du salon au Sénat» </ref> En junio de 1878 li iom malsana revenis al Gernezejo, nome al Hauteville House, zorgita de Richard Lesclide.<ref>Seray Jacques (2009).</ref> Li jam ne plu verkis, sed plue aperis regule nombraj poemkolektojn el jaroj de elstara inspirado (1850-1870), kiel ''Les Quatre Vents de l'Esprit'' (1881) kaj aliaj, kio kontribuis al la legendo de la maljunulo nelacigebla ĝismorte.<ref>«The Four Winds of the Spirit (La kvar ventoj de la spirito, 1881)» p. 291 Selected Poems of Victor Hugo: A Bilingual Edition, Victor Hugo, E. H. Blackmore & A. M. Blackmore, University of Chicago, 2001.</ref> Dum tiu periodo, multaj liaj teatraĵoj estis luditaj denove, kiel ''Ruy Blas'' en 1872, ''Marion de Lorme'' kaj ''Marie Tudor'' en 1873 aŭ ''La roi s'amuse'' en 1882.<ref> Rosa Annette (1985), Kvara parto </ref><ref> Spiquel Agnès. [https://web.archive.org/web/20110721002939/http://groupugo.div.jussieu.fr/Groupugo/doc/00-03-25Spiquel.doc «1875» (DOC).] Groupe Hugo. Arkivita el la originalo la 21an de julio 2011. Konsultita la 28an de majo 2012. </ref>
 
[[Dosiero:1er juin 1885 - Enterrement Victor Hugo.jpg|eta|270px|dekstre|La entombigo de Victor Hugo.]]
Finfine li revenis al Francio en septembro 1870, post la malvenko de la franca armeo en la [[Batalo de Sedan]] kaj ricevis triumfan akcepton fare de la parizanoj. Partoprenis aktive en la defendo de Parizo dum la [[Sieĝo de Parizo (1870–71)|Sieĝo de Parizo]] en 1870. Li estis elektita por la Nacia Asembleo —kiel deputito el Bordozo— la 8an de februaro 1871, sed li demiziis la venontan monaton proteste kontraŭ la senvalidigo de [[Garibaldi]]. En marto 1871 li estis en Bruselo demarŝe pro la heredo de sia filo Charles, kiam eksplodis la insurekcio de la [[Pariza Komunumo]]. Li konas la ribelon kaj sekvan subpremadon el Belgio kaj li malaprobis tion tiom arde ke li estis elpelita el la lando.<ref> Rosa Annette (1985), 4a parto, ĉap. II «La Commune de Paris: 18 mars – 28 mai 1871» </ref>54​ Encuentra refugio durante tres meses y medio en el Gran Ducado —del 1 de junio al 23 de septiembre—. Permanece sucesivamente en Luxemburgo, en Vianden —dos meses y medio—, en Diekirch y en Mondorf-les-Bains, donde se somete a una cura termal; finaliza allí la colección de poemas El año terrible. Regresa a Francia a finales de 1871. Lo solicitan varios comités republicanos, y acepta presentarse candidato para la elección complementaria del 7 de enero de 1872. Visto como «radical» debido a su voluntad de amnistiar a los comuneros, es golpeado por el republicano moderado Joseph Vautrain.55​ El mismo año, Hugo se traslada de nuevo a Guernesey, donde escribe la novela Noventa y tres. Li iĝis vivanta simbolo de sociaj humanistaj respublikanaj sentoj.
 
Victor Hugo mortis la [[22-a de majo|22-an de majo]] 1885, je 13:27 kiam li estis 83-jaraĝa. Oni faris al li Nacian Funebron, kaj li estis entombigita en la pariza [[Panteono de Parizo|Panteono]], kie ripozas la francaj gloruloj. Tiukadre la Tria Respubliko profitis la okazon por transformi la iaman preĝejon de Sainte-Geneviève en Panteono. Oni omaĝis la kaddavron nokte sub la [[Triumfa Arko de Parizo|Triumfa Arko]]. Poste oni paradis al la Panteono per vido de kelkaj kilometroj kaj ĉirkaŭ du milionoj da personoj.<ref>[https://www.culture.gouv.fr/Depot-legal-du-ministere-de-la-Culture «Le Paris de Victor Hugo».] Victor Hugo. Conscience et combats: 1802-2002. Ministère de la culture et de la communication. Konsultita la 29an de majo 2012. </ref><ref>[https://www.culture.gouv.fr/Depot-legal-du-ministere-de-la-Culture «22 mai 1885: Les funérailles».] Victor Hugo. Conscience et combats: 1802-2002. Hugo au fil du temps. Ministère de la culture et de la communication. Konsultita la 14an de majo 2012. «Ce sont deux millions de personnes qui convergent vers le lieu des obsèques. Les témoins de cet événement savent qu’il est et demeurera unique dans l’histoire. (...) Précédé d’un escadron de la garde à cheval et suivi d’un régiment de cuirassiers casques et cuirasses qui rutilent, sabre au clair le général Saussier, gouverneur militaire de Paris, ouvre la marche avec son état-major en grande tenue.» </ref> Aktuale liaj restaĵoj kuŝas apud tiuj de [[Émile Zola]] kaj de [[Alexandre Dumas]], translokigitaj tien el aliaj nekropoloj en 1908 kaj 2002 respektive.
Victor Hugo mortis la [[22-a de majo|22-an de majo]] 1885, je 13:27 kiam li estis 83-jaraĝa.
Oni faris al li Nacian Funebron, kaj li estis entombigita en la pariza [[Panteono de Parizo|Panteono]], kie ripozas la francaj gloruloj.
 
== Verkoj ==